Θυμωμένα νιάτα

13:46 15/11/2013 - Πηγή: Jenny.gr

Υπάρχει άραγε κάποιος τρόπος ούτως ώστε να βοηθήσουμε το παιδί μας να μάθει να διαχειρίζεται σωστά τον θυμό του;

Πόσο εύκολο είναι για το μικρό μας να «ηρεμήσει» προσπερνώντας το στάδιο του έντονου «ξεσπάσματος»; Οι γονείς μπροστά σ΄αυτά τα ξεσπάσματα δεν ξέρουν πώς είναι σωστό να αντιδράσουν. Κάποιες φορές νιώθουν αμηχανία, άλλες πάλι νιώθουν κι εκείνοι θυμό και τότε ξεκινά το παιχνίδι της εξουσίας. Ποιος θα κερδίσει τι μάχη αυτή; Δεν χρειάζεται να απελπίζεστε και να νευριάζετε. Υπάρχουν κάποιες δεξιότητες που θα βοηθήσουν τα μικρά σας να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους. Το μόνο που

χρειάζεστε είναι να τους το μάθετε.

Αυτογνωσία: Ποιος είμαι; Μέχρι που μπορώ να φτάσω; Τι ακριβώς νιώθω και πώς θα πρέπει να αντιδράσω; Βοηθώντας το μικρό μας να «γνωρίσει» τον εαυτό του, το βοηθάμε ταυτόχρονα να μάθει να αναγνωρίζει τα συναισθήματά του, να οργανώνει τις σκέψεις του και να επιλέγει τον τρόπο μέσω του οποίου μπορεί να τα αντιμετωπίσει.

Μετοχές: Είμαι λυπημένος, στεναχωρημένος, θυμωμένος, εξοργισμένος… Ντρέπομαι… Νιώθω αδικημένος, ταπεινωμένος, παρεξηγημένος… Είναι απίστευτο πόσες λέξεις υπάρχουν για να περιγράψει κανείς τον θυμό του. Τα παιδιά έχουν απίστευτη επαφή με τα συναισθήματά τους. Το πρόβλημα είναι πως δεν γνωρίζουν τις κατάλληλες λέξεις για να τα επικοινωνήσουν.

Έκφραση: Όταν θυμώνουμε, πώς «θα πρέπει» να «εκφραζόμαστε»; Σε καμία περίπτωση δεν είναι λύση το να σηκώνουμε το χέρι μας ή το να σπάμε αντικείμενα. Υπάρχουν άλλοι τρόποι να εκφράσουμε τον θυμό μας όταν οι λέξεις… δεν είναι αρκετές. Π.χ. μπορούμε να ζωγραφίσουμε τα συναισθήματά μας. Να αγκαλιάσουμε το αρκουδάκι μας τόσο πολύ σφιχτά που να ξεχάσουμε τα πάντα. Να πάμε στο δωμάτιό μας να σκεφτούμε. Να ακούσουμε μουσική στο τέρμα. Να παίξουμε μαξιλαροπόλεμο ή να το ρίξουμε στο μπάσκετ, το ποδόσφαιρο ή τις… πιρουέτες. Το καλύτερο όλων όμως, είναι σίγουρα να μιλήσουμε με κάποιον δικό μας και να του πούμε όλα όσα νιώθουμε.

Αυτοέλεγχος: Είναι πολύ σημαντικό να βοηθήσουμε το παιδί μας να μάθει να ελέγχει τα νεύρα του. Αυτό έχει να κάνει και με τον τρόπο που διαχειριζόμαστε εμείς τα δικά μας. Αν για παράδειγμα, το παιδί μας κάνει κάτι που μας θυμώνει, πως το αντιμετωπίζουμε; Η επαφή με τα συναισθήματα βοηθάει πολύ στον αυτοέλεγχο.

Αυτοκριτική: Μπορεί τα πράγματα να πήραν άσχημη τροπή με το φιλαράκι του, μήπως όμως έφταιγε και το αγγελούδι μας κάπου; Αν το ρωτήσουμε, θα καθίσει να ακούσει ή θα γίνει έξαλλο επειδή «τάχα» το κατηγορούμε; Το μικρό μας θα πρέπει να καταλάβει ότι δεν γίνεται να φταίνε πάντα οι άλλοι. Μπορεί κι εμείς να έχουμε κάνει κάποιο λάθος. Θα πρέπει, λοιπόν, να είμαστε σε θέση να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να τα διορθώσουμε και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Διάθεση για συνεργασία: Θα πρέπει να βοηθήσουμε το μικρό μας να καταλάβει ότι δεν είναι εύκολο να βρίσκουμε πάντα τη λύση μόνοι μας. Υπάρχουν φορές που έχουμε ανάγκη κάποιος να μας πει τη γνώμη του. Να μας βοηθήσει «να βγούμε από την άσχημη διάθεσή μας» και να δούμε τα πράγματα με μια άλλη ματιά. Αυτό, είναι καλό να μπορούμε να το κάνουμε και με εκείνον που προκάλεσε το θυμό μας. Είναι σημαντικό να είμαστε σε θέση να ακούσουμε τα πράγματα κι από τη δική του μεριά και να αναζητήσουμε μια λύση που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες και των δύο.

Κατανόηση κι αγάπη: Αυτό είναι ίσως το καλύτερο μυστικό για να βοηθήσουμε το μικρό μας να μάθει να εκφράζει και να αντιμετωπίζει τον θυμό του. Αν καταφέρουμε, μάλιστα, να αφήσουμε για λίγο στην άκρη τον αρνητικό τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα και την απαισιοδοξία που έχει στοιχειώσει (τα τελευταία χρόνια) τη ζωή και τη διάθεσή μας, τότε, πιθανόν τα μικρά μας να αρχίσουν να υιοθετούν κι εκείνα με τη σειρά τους μια πιο αισιόδοξη στάση, βάζοντας έτσι το χαμόγελο στη θέση του θυμού.