Non paper της ΝΔ: Η Αυγή φιλοξενεί απόψεις του θεωρητικού της ένοπλης βίας και ο ΣΥΡΙΖΑ φλερτάρει με την 17Ν

13:53 10/1/2014 - Πηγή: KoolNews

Τον ΣΥΡΙΖΑ στον τοίχο προσπαθεί να στήσει η Νέα Δημοκρατία, τον ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή το μέτωπο κατά της τρομοκρατίας, δίδοντας οδηγίες και non papers στους βουλευτές της προκειμένου αυτοί να έχουν πολιτικά επιχειρήματα εναντίον του σε κάθε δημόσια αντιπαράθεση με εκπροσώπους της Αξιωματικής

Αντιπολίτευσης.

Η Νέα Δημοκρατία βλέπει την τακτική της να επιφέρει καρπούς όχι μόνο εκ των έξω, αλλά εκ των έσω από τον ΣΥΡΙΖΑ, μετά τον σάλο που προκλήθηκε στην Κουμουνδούρου από τις δηλώσεις του Πέτρου Τατσόπουλου ο οποίος είπε πως υπάρχουν στελέχη στο κόμμα του που καλοβλέπουν την τρομοκρατία.

Στο πλαίσιο αυτό η ΝΔ προκειμένου να εκμεταλλευτεί τις εξελίξεις κατάρτισε μία λίστα την οποία και μοίρασε στους βουλευτές της για να την χρησιμοποιήσουν. Σε αυτήν εμφανίζονται ορισμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τα οποία κατέχουν θέσεις σε κορυφαία όργανα του κόμματος και προέρχονται από τον λεγόμενο «δικαιωματικό» και «κινηματικό» χώρο, ανήκουν στην πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ και προέρχονται είτε από την ομάδα της Ανάσας (Ρόζα και ΑΚΟΑ) είτε από μικρότερες τάσεις όπως το Κοκκινοπράσινο να τάσσονται στο πλευρό ή να υποστηρίζουν έμμεσα την 17 Νοέμβρη.

Τα ονόματα που βρίσκονται στη λίστα

Ο Νίκος Γιαννόπουλος του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, ο οποίος υπερασπίστηκε τον αρχιεκτελεστή της 17Ν Δημήτρη Κουφοντίνα ως «αγωνιστή με ευγενή κίνητρα»Η Μάνια Μπαρσέφσκι, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία στη δίκη της 17Ν υπερασπίστηκε τον Σάββα Ξηρό επιμένοντας ότι πρόκειται για «δίκη φρονημάτων».Ο Δημήτρης Μπελαντής, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ανήκει στην Αριστερή Πλατφόρμα, δηλαδή στη μειοψηφία του κόμματος. Είναι νομικός με ειδίκευση σε θέματα τρομοκρατίας και έχει συμμετάσχει σε εκδηλώσεις για την αποφυλάκιση των «πολιτικών κρατουμένων» Αλέκου Γιωτόπουλου και Δημήτρη Κουφοντίνα.Τα μέλη της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ Χριστόφορος Παπαδόπουλος και Πάνος Λάμπρου, οι οποίοι στη δίκη της 17Ν υπήρξαν μάρτυρες υπεράσπισης του Ηρακλή Κωστάρη, ισοβίτη για τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη.Από το Κοκκινοπράσινο που αποτελούσε τάση προέρχεται ο Μανώλης Σαρρής, ο Τίτος Καρίμαλης, ο Γιώργος Μαρκατσέλης και ο Δημήτρης Καρακώστας, οι οποίοι είχαν υπερασπιστεί τον έτερο εκτελεστή της 17Ν Χριστόδουλο Ξηρό.

Ωστόσο η στρατηγική της ΝΔ δεν σταματά εκεί. Μοίρασε επίσης ένα non paper στο οποίο στοχοποιείται αυτήν την φορά η εφημερίδα ΑΥΓΗ στην οποία δημοσιεύθηκε άρθρο του Τόνι Νέγκρι ο οποίος θεωρείται ο σπουδαιότερος θεωρητικός του ρεύματος της Αυτονομίας που κυριάρχησε στη ριζοσπαστική ιταλική αριστερά τη δεκαετία του 70. Ωστόσο ο Τόνι Νέγκρι στις 7 Απριλίου 1979 συνελήφθη ως εγκέφαλος των Ερυθρών Ταξιαρχιών και κατηγορήθηκε ως εγκέφαλος για την απαγωγή και τη δολοφονία του τότε πρωθυπουργού της Ιταλίας Άλντο Μόρο. Ένα χρόνο αργότερο απαλλάχθηκε για τη δολοφονία του Άλντο Μόρο αλλά παρέμεινε στη φυλακή για άλλες σχετικές κατηγορίες.

Ενώ παρέμενε στη φυλακή για τέσσερα χρόνια μετά τη σύλληψή του, το 1983 εξελέγη βουλευτής και αφέθηκε προσωρινά ελεύθερος. Αποφάσισε τότε να καταφύγει στη Γαλλία, όπου εργάστηκε για 14 χρόνια και δίδασκε φιλοσοφία. Το 1997 και αφού πέτυχε μείωση της ποινής του από 30 σε 13 χρόνια αποφάσισε να επιστρέψει στην Ιταλία όπου εκκρεμούσαν καταδίκες εις βάρος του.

Το non paper έχει ως εξής:

Δεν κρίνεται ούτε το πρόσωπο του Τόνι Νέγκρι ούτε το συγγραφικό του έργο.

Κρίνεται το γεγονός ότι ένας άνθρωπος που καταδικάστηκε για υποκίνηση και συμμετοχή σε ένοπλη βία, που φυγοδίκησε για χρόνια και που τελικά επέστρεψε στη χώρα του και εξέτισε ποινή 13 ετών φυλάκισης στην πατρίδα του, εμφανίζεται σήμερα να στηρίζει πολιτικές ενός κόμματος που διεκδικεί τη διακυβέρνηση στην Ελλάδα.

Οι Ιταλοί τον αντιμετωπίζουν πάντα ως «θεωρητικό της ένοπλης βίας», αλλά έχουν τη δυνατότητα να είναι «επιεικείς» σήμερα μαζί του, διότι έχουν παρέλθει τριάντα χρόνια και πλέον από τον καιρό που οι ιδέες του καταδικάστηκαν και η τρομοκρατία τελείωσε προ πολλού στην Ιταλία.Εδώ έχουμε συμπτώματα τρομοκρατίας σήμερα. Και η έμμεση στήριξη τέτοιων απόψεων δεν βοηθά στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας που είναι – μη το ξεχνάμε - εγκληματική δραστηριότητα.Δεν κρίνουμε λοιπόν, το έργο του κ. Νέγκρι. Τα βιβλία του, άλλωστε, κυκλοφορούν ελεύθερα στην Ελλάδα. Κρίνουμε τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ που εκφράζει με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία τη «συμπάθειά» του σε απόψεις από τις οποίες θα όφειλε να παίρνει αποστάσεις και να τις καταδικάζει. Όχι να τις «νομιμοποιεί»!Άλλωστε, αν ήταν μόνο η περίπτωση της επιστολής Νέγκρι που δημοσίευσε η ΑΥΓΗ, το πρόβλημα θα ήταν, ίσως, μικρό. Δυστυχώς, η ταύτιση του ΣΥΡΙΖΑ με τέτοιες απόψεις και πρακτικές είναι πολύ ευρύτερη γεγονός που καθιστά το πρόβλημα πολύ σοβαρότερο:

Έτσι λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ:

Ταυτίζεται με ανθρώπους – στελέχη του – που θεωρούν τους καταδικασμένους τρομοκράτες στην Ελλάδα ως «πολιτικούς κρατούμενους»!Ταυτίζεται με ανθρώπους – στελέχη του – που ζητούν την προσωρινή αποφυλάκιση καταδικασμένων τρομοκρατών, οι οποίοι, όταν αφήνονται ελεύθεροι, δραπετεύουν και οι δικηγόροι τους διακηρύσσουν ότι πρόκειται «να συνεχίσουν τον αγώνα τους»!Ταυτίζεται με ανθρώπους – στελέχη του – που έχουν πάει μάρτυρες υπεράσπισης σε δίκες τρομοκρατών που καταδικάστηκαν ως εγκληματίες.Και τώρα προβάλλει την στήριξη του πιο γνωστού «θεωρητικού της ένοπλης βίας» στην Ευρώπη. Διότι γι’ αυτό και για τη συμμετοχή του σε δύο δολοφονίες καταδικάστηκε και φυλακίστηκε ο κ. Νέγκρι στο παρελθόν.Με τέτοια πρόσωπα και πρακτικές ταυτίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Χώρια που υπερασπίζεται κάθε παράνομο κύκλωμα ή κρησφύγετο κουκουλοφόρων που εξουδετερώνουν οι αρχές και διαμαρτύρεται για κάθε σύλληψη υπόπτων τρομοκρατίας.Αυτά είναι οι μόνιμες και συστηματικές πρακτικές του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι το πραγματικό του πρόσωπο. Δεν κάνουμε τίποτε άλλο παρά να το δείχνουμε και να το αποκαλύπτουμε. Και θα συνεχίζουμε να το κάνουμε.Πολύ θα θέλαμε ο ΣΥΡΙΖΑ να τα καταδίκαζε όλα αυτά. Πολύ θα θέλαμε να διαχώριζε τη θέση του από τέτοιους ανθρώπους και τέτοιες πρακτικές. Δυστυχώς δεν το κάνει. Και θα συνεχίζουμε να του ασκούμε κριτική γι’ αυτό.

Το επίμαχο άρθρο του Τόνο Νέγκρι έχει ως εξής:

Όποιος, σαν εμάς, δεν έχει εκλογικά συμφέροντα, βρίσκεται στην καλύτερη θέση για να αναγνωρίσει τη μεγάλη σημασία που θα έχουν το 2014 οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Είναι εύκολο να προβλέψουμε, στο μεγαλύτερο τμήμα των ενδιαφερόμενων χωρών, υψηλή αποχή και σημαντική επιβεβαίωση των «ευρωσκεπτικιστικών» δυνάμεων, ενωμένες από τη ρητορική της επιστροφής στην «εθνική κυριαρχία», την εχθρότητα στο ευρώ και τους «τεχνοκράτες των Βρυξελλών». Δεν είναι καλά πράγματα για εμάς. Είμαστε εδώ και καιρό πεπεισμένοι πως η Ευρώπη υπάρχει, τόσο από ρυθμιστική - νομικιστική άποψη όσο και από την κυβερνητική και καπιταλιστική άποψη, με την ολοκλήρωση να έχει περάσει πλέον το κατώφλι της μη αναστρεψιμότητας.

Με την κρίση, μια γενική αναδιάταξη των εξουσιών γύρω από την κεντρικότητα της ΕΚΤ και αυτού που ονομάζεται «εκτελεστικός φεντεραλισμός» έχει αλλάξει σίγουρα την κατεύθυνση της πορείας της ολοκλήρωσης, αλλά δεν αμφισβήτησε τη συνέχισή της. Το ίδιο το κοινό νόμισμα φαίνεται σήμερα παγιωμένο στην προοπτική της τραπεζικής ένωσης: να αντιπαρατεθούμε στη βία με την οποία εκφράζει την καπιταλιστική κυριαρχία είναι απαραίτητο, αλλά το να φανταστούμε μια επιστροφή στα εθνικά νομίσματα σημαίνει πως δεν έγινε κατανοητό ποιο είναι σήμερα το πεδίο που παίζεται ο ταξικός αγώνας.

Φυσικά, η Ευρώπη σήμερα είναι «η γερμανική Ευρώπη», της οποίας η οικονομική και πολιτική γεωγραφία αναδιοργανώνεται γύρω από ακριβείς σχέσεις δύναμης και εξάρτησης που αντικατοπτρίζονται και στο νομισματικό επίπεδο. Μόνο η νεοφιλελεύθερη γοητεία μάς οδηγεί να νομίζουμε ότι η μη αντιστρεψιμότητα της διαδικασίας ολοκλήρωσης αποτελεί την αδυναμία να τροποποιήσουμε τα περιεχόμενα και τις κατευθύνσεις, να κινήσουμε μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο τη δύναμη και τον πλούτο μιας νέας υπόθεσης συνταγματικής ανοικοδόμησης. Το να σπάσουμε αυτή τη γοητεία, που στην Ιταλία φαίνεται σαν να έχει πολλαπλασιαστεί από την πραγματική δικτατορία στην οποία ζούμε, σήμερα σημαίνει να ανακαλύψουμε τον ευρωπαϊκό χώρο ως έναν χώρο πολιτικού αγώνα, πειραματισμού και ανακαλύψεων.

Ως ένα πεδίο στο οποίο η νέα κοινωνική σύνθεση των εργαζομένων και των φτωχών θα ανοίξει, πιθανώς, μια προοπτική πολιτικής οργάνωσης. Σίγουρα, αγωνιζόμενη στο ευρωπαϊκό επίπεδο, αυτή θα έχει τη δυνατότητα να πλήξει απευθείας τη νέα καπιταλιστική συσσώρευση. Μόνο στο ευρωπαϊκό επίπεδο μπορεί να τεθεί το ζήτημα του μισθού, όπως και εκείνο του εισοδήματος, ο προσδιορισμός των δικαιωμάτων, όπως και των διαστάσεων του κοινωνικού κράτους, το θέμα των συνταγματικών εσωτερικών αλλαγών στην κάθε χώρα, όπως και το πρόβλημα του ευρωπαϊκού συντάγματος.

Σήμερα, εκτός αυτού του πλαισίου, δεν μπορεί να υπάρξει πολιτικός ρεαλισμός. Μας φαίνεται ότι οι δυνάμεις της Δεξιάς έχουν καταλάβει εδώ και καιρό πως η μη αναστρεψιμότητα της πορείας ολοκλήρωσης σηματοδοτεί σήμερα την περίμετρο αυτού που είναι πολιτικά νοητό και εφικτό στην Ευρώπη. Γύρω από μια υπόθεση ουσιαστικής εμβάθυνσης του νεοφιλελευθερισμού οργανώθηκε πλέον ένα ηγεμονικό μπλοκ που συμπεριλαμβάνει στο εσωτερικό του παραλλαγές που είναι σημαντικά ετερογενείς, από τα ανοίγματα όχι μόνο τακτικής στην κατεύθυνση των σοσιαλδημοκρατικών υποθέσεων της Άνγκελα Μέρκελ, έως τη βίαιη κατασταλτική και συντηρητική στροφή του Μαριάνο Ραχόι. Οι ίδιες οι δυνάμεις της Δεξιάς που παρουσιάζονται ως «αντιευρωπαϊκές», τουλάχιστον στις πιο αντιληπτές συνιστώσες τους, παίζουν αυτή την εκδοχή στο ευρωπαϊκό επίπεδο, στοχεύοντας να διευρύνουν τα περιθώρια της εθνικής αυτονομίας τους, που στο σύνταγμα της Ε.Ε. είναι καλά προσδιορισμένα, και να ανακτήσουν στο καθαρά δημαγωγικό επίπεδο τη διάχυτη δυσφορία και οργή σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού ύστερα από χρόνια κρίσης.

Η αναφορά στο έθνος αποδεικνύεται σε αυτό το σημείο γι' αυτό που είναι: η μεταμόρφωση μιας έννοιας ανικανότητας σε ξενόφοβη επιθετικότητα, η υπεράσπιση των ιδιωτικών συμφερόντων που φαντασιώνουν σαν τα επιστήλια μιας «κοινωνίας του πεπρωμένου». Αντιθέτως, η σοσιαλιστική Αριστερά, ακόμη και εκεί όπου δεν αποτελεί απευθείας τμήμα του ηγεμονικού νεοφιλελεύθερου μπλοκ, δυσκολεύεται να διαχωριστεί με επαρκή τρόπο και να επεξεργαστεί προγραμματικές προτάσεις με ξεκάθαρο ανανεωτικό σημάδι. Η υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα, του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ, για πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αναλαμβάνει σε αυτό το πλαίσιο μια αναμφισβήτητη σημασία και έχει καθορίσει σε πολλές χώρες το άνοιγμα θετικής συζήτησης στην Αριστερά, παρ' όλο που σε άλλες, μεταξύ των πρώτων η Ιταλία, φαίνεται πως υπερέχουν τα συμφέροντα των μικρών ομάδων ή «κομματιδίων», ανίκανων να αναπτύξουν ξεκάθαρο πολιτικό ευρωπαϊκό λόγο.

Εάν τα πράγματα είναι έτσι, γιατί μας φαίνονται σημαντικές οι ευρωεκλογές του Μαΐου; Πρώτον, γιατί τόσο η σχετική ενίσχυση των εξουσιών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου όσο και η υπόδειξη από την πλευρά των κομμάτων ενός υποψηφίου για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής μετατρέπουν αναγκαστικά την προεκλογική εκστρατεία σε συζήτηση για την Ευρώπη, στην οποία οι διάφορες δυνάμεις θα εξαναγκαστούν να προσδιορίσουν και να προφέρουν τουλάχιστον ένα περίγραμμα προγράμματος ευρωπαϊκής πολιτικής. Μας φαίνεται, λοιπόν, πως εδώ παρουσιάζεται η ευκαιρία πολιτικής παρέμβασης για όλους αυτούς που αγωνίζονται να σπάσουν τόσο τη γοητεία του νεοφιλελευθερισμού όσο και του επιστεγάσματός του, σύμφωνα με το οποίο η μόνη δυνατή αντιπολίτευση στη σημερινή μορφή τής Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ο «λαϊκιστικός» αντιευρωπαϊσμός.

Κατ' αρχάς δεν αποκλείουμε ότι αυτή η παρέμβαση μπορεί να βρει συνομιλητές ανάμεσα στις δυνάμεις που κινούνται στο εκλογικό επίπεδο. Μα αυτό που σκεφτόμαστε είναι πρώτα απ' όλα μια παρέμβαση των κινημάτων, ικανή να ριζώσει και να ριζοσπαστικοποιηθεί στο εσωτερικό των αγώνων που αναπτύχθηκαν τους τελευταίους μήνες, σε τόσο διαφορετικές μορφές, σε πολλές χώρες της Ευρώπης, που άρχισαν να πλήττουν με σημαντική πυκνότητα ακόμη και τη Γερμανία. Είναι καθοριστικής σημασίας να αναβαθμίσουμε ποιοτικά ένα σχέδιο προγράμματος και μόνο μέσα και εναντίον του ευρωπαϊκού χώρου είναι δυνατόν.

Δεν έχουμε να διερευνήσουμε σήμερα κοινωνιολογικά, μακάρι κάτω από τη σκιά κανενός δίκρανου, την «τεχνική ταξική σύνθεση», αναμένοντας την κατάλληλη μεσσιανική «πολιτική σύνθεση». Όπως σήμερα δεν θα πρέπει να περιμένουμε πως θα υπάρξουν νικηφόρα ταξικά κινήματα που δεν θα έχουν εσωτερικοποιήσει την ευρωπαϊκή διάσταση. Δεν θα ήταν η πρώτη φορά, ακόμη και στην πρόσφατη Ιστορία των αγώνων, που ορισμένα κινήματα θα είναι αναγκασμένα από την τροποποίηση του πολιτικού πλαισίου να υποχωρήσουν από τις μεγάλες εμπειρίες σε ασφυκτικά σεχταριστικά κλεισίματα.

Πρέπει να ανοικοδομηθεί άμεσα ένας γενικός ορίζοντας αλλαγών, να επεξεργαστούμε συλλογικά μια νέα πολιτική γραμματική και ένα σύνολο προγραμματικών στοιχείων που να μπορούν να προσθέτουν δύναμη και εξουσία από το εσωτερικό των αγώνων, που να αντιπαρατίθεται στις λύσεις που είδαμε στην Ιταλία τις προηγούμενες εβδομάδες, όπου όχι τυχαία το σύμβολο ενοποίησης ήταν η τρίχρωμη εθνική σημαία. Εδώ και τώρα, το επαναλαμβάνουμε: η Ευρώπη μας φαίνεται ο μόνος χώρος όπου αυτό είναι δυνατόν.

Ένα σημείο μάς φαίνεται ιδιαίτερα σημαντικό. Η βία της κρίσης θα μας κάνει να αισθανόμαστε για αρκετό καιρό ακόμη τα αποτελέσματά της. Στον ορίζοντα δεν υπάρχει η «ανάκαμψη», εάν ως ανάκαμψη εννοούμε μια σημαντική απορρόφηση της ανεργίας, τη μείωση της πρόσκαιρης εργασίας και τα σχετική εξισορρόπηση των εισοδημάτων. Παρ' όλα αυτά, περαιτέρω επιδείνωση της κρίσης νομίζουμε πως πρέπει να αποκλειστεί. Η συμφωνία για τον ελάχιστο μισθό όπου στηρίχθηκε ο νέος μεγάλος συνασπισμός στη Γερμανία φαίνεται ότι δείχνει περισσότερο τον δρόμο της διαπραγμάτευσης στο επίπεδο του κοινωνικού μισθού, που μπορεί να λειτουργήσει, με μεταβλητή γεωγραφία και γεωμετρία, ως κριτήριο της γενικής αναφοράς για τον προσδιορισμό σχετικού σεναρίου καπιταλιστικής σταθερότητας στην Ευρώπη. Είναι ένα σενάριο, όχι η σημερινή πραγματικότητα, και είναι ένα σενάριο σχετικής καπιταλιστικής σταθερότητας. Κάτω από το προφίλ της δύναμης εργασίας και των μορφών της κοινωνικής συνεργασίας, αυτό το σενάριο έχει ως στοιχεία έναρξης τη διεύρυνση και την ένταση της πρόσκαιρης εργασίας, την κινητικότητα στο εσωτερικό του ευρωπαϊκού χώρου και από το εξωτερικό, την υποβάθμιση σημαντικών ποσοστών της γνωστικής εργασίας και τη δημιουργία νέων ιεραρχιών στο εσωτερικών της τελευταίας, που καθορίζονται από την κρίση.

Γενικότερα, το σενάριο της σχετικής σταθερότητας για το οποίο μιλάμε καταγράφει την πλήρη ηγεμονία ενός κεφαλαίου του οποίου οι θεμελιώδεις λειτουργίες έχουν μια εξορυκτική φύση, συνδυάζοντας δηλαδή στην εμμονή της παραδοσιακής εκμετάλλευσης μια παρέμβαση άμεσης «εισφοράς» του κοινωνικού πλούτου, διαμέσου οικονομικών ρυθμίσεων, αλλά και την υιοθέτηση ως προνομιακού πεδίου της αξιολόγησης ως «κοινών αγαθών», μεταξύ άλλων, της Υγείας και της Παιδείας. Δεν είναι τυχαίο ότι τα κινήματα κατανόησαν ότι σε αυτό το πεδίο δίνονται αγώνες που είναι ικανοί να πλήξουν το νέο καθεστώς συσσώρευσης, όπως αποδείχθηκε στην Ιταλία, στις 19 Οκτωβρίου.

Μέσα σε αυτό το σενάριο θα πρέπει φυσικά να εξετάσουμε την ιδιαιτερότητα των αγώνων που αναπτύσσονται, να αναλύσουμε την ετερογένειά τους και να μετρήσουμε την αποτελεσματικότητά τους στα πολιτικά, κοινωνικά και περιφερειακά - τοπικά πλαίσια, που μπορούν να είναι πολύ διαφορετικά. Μα θα πρέπει επίσης να θέσουμε το πρόβλημα του τρόπου με τον οποίο μπορεί να συγκλίνουν, πολλαπλασιάζοντας την ίδια τους την «τοπική» δύναμη μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο.

Οι οριοθετήσεις νέων προγραμματικών στοιχείων μπορούν στο μεταξύ να πάρουν τη μορφή της συλλογικής γραφής σειράς δεσμευτικών αρχών, στο πεδίο του κοινωνικού κράτους και της εργασίας, της φορολογίας και της κινητικότητας, των μορφών ζωής και της αβεβαιότητας της εργασίας, σε όλα τα επίπεδα που εκφράστηκαν και εκφράζονται τα κινήματα στην Ευρώπη. Δεν είναι ένας χάρτης των δικαιωμάτων που γράφεται από τα κάτω, και που θα προταθεί σε κάποια θεσμική σύνοδο αυτό που σκεφτόμαστε: αποτελεί περισσότερο μια συλλογική άσκηση προγραμματικών προσδιορισμών, που, όπως φαίνεται, άρχισε να εμφανίζεται αυτές τις εβδομάδες από τη σύνταξη της «Χάρτας της Λαμπεντούζα» για ό,τι αφορά τη μετανάστευση και το άσυλο, που μπορεί να αποτελέσει εργαλείο οργάνωσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Χωρίς να ξεχνάμε ότι σε αυτή τη δουλειά μπορούν να αναδυθούν αποφασιστικά ερεθίσματα, από τώρα, για την οικοδόμηση συμμαχιών τοπικών και ευρωπαϊκών δυνάμεων, συνδικαλιστικών και αλληλοβοήθειας, σε κίνηση και κίνημα.

* Editorial που δημοσιεύτηκε στο ιταλικό περιοδικό EuroNomade την 1η.1.2014

* O Σάντρο Μετζάντρα είναι καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια. Ο Τόνι Νέγκρι είναι φιλόσοφος, πολιτικός και πανεπιστημιακός, που θεωρήθηκε, τη δεκαετία του '70, ως ο θεωρητικός του ρεύματος της Αυτονομίας, με αποτέλεσμα να βρεθεί στο στόχαστρο των ιταλικών κατασταλτικών αρχών.

Φωτογραφία: Eurokinissi