The show must go on, λεβέντες…

14:35 14/12/2011 - Πηγή: KoolNews

Λένε ότι η κρίση τα έχει αλλάξει όλα. Δεν νομίζω. Το παραδοσιακό power game ανάμεσα σε έναν άντρα και τη γυναίκα του παραμένει ως είχε. Ίδιο και απαράλλακτο. Το κατάλαβα τις προάλλες, σε ένα ευκαιριακό κουβεντολόι αντρών όπου συνοδεία κρασιού ειπώθηκαν κάμποσες αλήθειες σχετικά με τις «υπόγειες» μάχες που δίνονται καθημερινά ανάμεσα στους φίλους μου και τις συντρόφους τους. Μάχες σκληρές,  ζόρικες. Θυμήθηκα λοιπόν ένα παλιό editorial που είχα γράψει στο Nitro

και κατά πως φαίνεται παραμένει επίκαιρο…

Από τον Πέτρο Κωστόπουλο

«Ίσως να μη χρειάζεται να γράψεις τρεις σελίδες για να το εκφράσεις. Ίσως να μη χρειάζεται και να το ψάξεις καν. Είναι προφανές. Ήταν προφανές τουλάχιστον για τον πατέρα μου, τον συχωρεμένο. Όπως κάθε καλός πατέρας, μου τα ’πε. Η γυναίκα πρέπει να ακούει τον άντρα. Η γυναίκα πρέπει να σε ντύνει, να σε πλένει, να σε στολίζει, να σε νοικοκυρεύει. Η γυναίκα πρέπει να είναι κορόνα στο κεφάλι σου, τύπος και υπογραμμός, να μη δίνει αφορμές. Η γυναίκα δεν πρέπει να μιλάει πολύ, πρέπει να σε ακούει και να σε θαυμάζει. Ο άντρας είναι ο αρχηγός του σπιτιού.

Μου τα ’πε πολλές φορές. Κι απ’ ό,τι κατάλαβα, όλοι οι πατεράδες των φίλων μου τους λέγανε τα ίδια. Το κακό όμως είναι ότι το ίδιο μου έλεγε και η μάνα μου. «Πρόσεχε μη βρεις κανένα τσόκαρο, καμιά σουρλουλού, που θα σου βάλει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι. Κοίταξε τον κύριο Λάκη στη γωνία, που η Μπέμπα τον έχει στο βρακί της και δεν τολμάει ο άνθρωπος ούτε να μιλήσει. Ο άντρας είναι βασιλιάς στο σπίτι. Δε βλέπεις πώς είμαι εγώ με τον πατέρα σου;» Το ’μαθα το ποίημα. Και απ’ ό,τι κατάλαβα, κι όλοι οι φίλοι μου στον Βόλο είχαν μάθει το ίδιο ποίημα. Μετά κατάλαβα ότι και σε άλλους στην Αθήνα το ίδιο τους είχανε πει. Μια τεράστια συνωμοσία είχε εξυφανθεί πίσω από τις πλάτες του πιο ανεπεξέργαστου πλάσματος της φύσης, που είναι ο άντρας. Και φυσικά όλοι οι άντρες το αναμασάνε για χρόνια το ποίημα. Οι πιο χαζοί εξ αυτών το πιστεύουν κιόλας. Το διαλαλούν. Βλέπω εδώ γύρω μέσα στα περιοδικά πολλούς νεαρούς κόκορες που θέλουν να βάλουν τάξη στο κοτέτσι. Και με θυμάμαι. Όταν είσαι ελεύθερος και έχεις γκόμενες, λες διάφορες αγριάδες: «Κάτσε καλά, μη σου…» «Δε μασάω εγώ από τέτοια…» «Άμα δε σ’ αρέσει, πάρε τα κουβαδάκια σου και παίξε…» «Αυτά που ήξερες με τους φλώρους, ξέχασέ τα…» Τα ακούω και συγκινούμαι. Ποιος άνθρωπος δεν τα έχει πει μέχρι να δει το φως το αληθινό; Πολλοί έχουν την αίσθηση ότι η ανατροπή των δεδομένων γίνεται μετά το γάμο.

Αν όμως το κοιτάξεις καλά, κάνεις ένα αναλυτικό φλασμπάκ, θα δεις ότι το έργο έχει ξεκινήσει από παλιά. Εμείς έχουμε μόνιμα την αίσθηση, π.χ., ότι επιλέγουμε το καμάκι. Μου το έλεγε πριν από λίγο ένας νεαρός αφελής. Δηλαδή, αγόρι μου, την κοιτάς, σου αρέσει, πας και την πέφτεις… Ποιος κρίνει τη χυλόπιτα; Ποιος κρίνει αν θα το τραβήξει μακριά το πράγμα και θα σε ψήνει; Ποιος παίρνει απόφαση να κάνει γλυκά και αθώα ματάκια ενώ σκέφτεται την ίδια βδελυρή πράξη (λέμε); Ποιος κάνει από τους δύο αυτοπαρουσίαση; Ποιος δημιουργεί τη  συγκι