Από την εισβολή των Τούρκων στην εθνική ανάταση – Τα δύο σενάρια του Χωμενίδη για την Ελλάδα του 2044

12:36 19/3/2014 - Πηγή: KoolNews

Είναι αλήθεια πως από όταν μπήκε η κρίση, η εθνική μας γκρίνια έφτασε στο απροχώρητο. Ανέκαθεν ήμαστε λαός που θεωρούσε πως κάποιος άλλος ευθύνεται για τα δεινά του, ωστόσο από το 2009, που καταλάβαμε πως με τα δανεικά δεν μπορούμε να ζούμε άλλο, θεωρήσαμε πολλοί από εμάς πως υπάρχει ένα διεθνές σχέδιο εξόντωσης της Ελλάδας...

Επιμέλεια: Γιώργος Μιχαηλίδης

Κι όμως ακόμα και μέσα στα ολοένα και δυσκολότερα αυτά χρόνια που ζούμε ασχολούμαστε με το τι λένε και σχεδιάζουν οι άλλοι για εμάς. Το θέμα είναι τι

ετοιμάζουμε εμείς οι ίδιοι για τον εαυτό μας.

Πώς θα πορευτεί η Ελλάδα στο μέλλον; Θα ανακάμψει ή μας περιμένουν και χειρότερα; Θα δούμε ανάπτυξη ή θα αναπολούμε εις του αιώνες την οικονομική ευμάρεια της Μεταπολίτευσης; Αυτά τα σενάρια πραγματεύεται ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης σε δύο κείμενά του που δημοσιεύονται στο lifo.gr, με τίτλο «Ελλάδα: μέρες του 2044». Η διαφορά στα δύο κείμενα είναι πως το ένα αποτελεί το «καλό σενάριο» ενώ το άλλο το «κακό σενάριο».

Το καλό σενάριο

Ο συγγραφέας στο πρώτο κείμενό του, το καλό σενάριο, περιγράφει, ως 80χρονος, την εμπειρία του με μία νεαρή Κινέζα δημοσιογράφο που ζει και εργάζεται στην Ελλάδα, η οποία επιθυμεί να της περιγράψει τα χρόνια που ακολούθησαν την κρίση του 2009.

Το σκηνικό εκτυλίσσεται στην λεωφόρο Συγγρού όπου ο χαρακτήρας με το πατίνι του κατηφορίζει την Συγγρού ώσπου κάποια στιγμή σταματά από μία κόρνα. «Κοντεύω πλέον τα ογδόντα. Και μπορεί να είμαι κοτσονάτος, όπως οι περισσότεροι συνομήλικοί μου, με πρόσωπο σιδερωμένο από τα μπότοξ και με κορμί κάθε άλλο παρά νερουλό (ας όψονται τα γυμναστήρια και τα σκευάσματα), δεν έχω ωστόσο καμιά ερωτική απήχηση στις κάτω των εξήντα. Και στις εξηντάρες ακόμα με το ζόρι. Όσες απ’τις γυναίκες καθυστερούν ιατρικά την εμμηνόπαυση και παρατείνουν έτσι την νεότητά τους, προσβλέπουν σε εραστές του 21ου αιώνα. Εγώ, στα μάτια τους, είμαι αντίκα. Καλοσυντηρημένη μεν, αντίκα δε…», αναφέρει περιγράφοντας πώς είναι οι άνθρωποι τα χρόνια εκείνα.

Η δημοσιογράφος η οποία σπουδάζει στην Ακαδημία Πλάτωνος, θέλει να μάθει πώς τα κατάφεραν οι Έλληνες να ανακάμψουν. Και ο 80χρονος χαρακτήρας μας είναι πρόθυμος να την ξεναγήσει στην σύγχρονη ελληνική Ιστορία.

Στην Ελλάδα του 2044 ο Πειραιάς (όπου λαμβάνει χώρα η συνέντευξη) δεν είναι πλέον λιμάνι, αλλά τουριστικό θέρετρο με παγκόσμια εμβέλεια. Η νομιμοποίηση των ναρκωτικών δημιούργησε μία μυσταγωγική ατμόσφαιρα στην οποία αναβίωσε κατά κάποιο τρόπο η εποχή του Μάρκου Βαμβακάρη, όπου η χρήση ναρκωτικών συνδυάζεται με την καλλιτεχνική παραγωγή. «Μπορεί η Καλαμάτα και τα Ζωνιανά να διαφημίζονται ως οι κοιτίδες της χασισοποτίας στην Μεσόγειο, ο Πειραιάς όμως προσφέρει στους επισκέπτες του ένα ατμοσφαιρικό ταξίδι στο χρόνο, στις εποχές όπου η μαστούρα συνδυαζόταν με την καλλιτεχνική δημιουργία», αναφέρει το κείμενο.

Μέσα από κάποιες ερωτήσεις στις οποίες διαφαίνεται πως η Λίντα Χο, γνωρίζει καλά τις εξελίξεις του τελευταίου μισού αιώνα στην Ελλάδα, ο 80χρονος μέσα σε λίγες γραμμές περιγράφει πώς οι Έλληνες αποφάσισαν να αφήσουν την «γκρίνια», να δουλέψουν και ως φυσικό επακόλουθο να πετύχουν: «Θα μπορούσα να σου πω ότι απλούστατα έγινε ο παθός μαθός… Όταν σε αλέθουν στην κρεατομηχανή, συνέρχεσαι κάποια στιγμή κι αντιλαμβάνεσαι ότι η σωτηρία σου δεν θα προκύψει από αέρια και πετρέλαια που θα αναβλήσουν δήθεν απ’τα έγκατα της γης. Μα από την ηλιακή και την αιολική ενέργεια, απ’τις λιακάδες κι από τα μπουρίνια. Όταν έχεις συρθεί στο χείλος του γκρεμού, συνειδητοποιείς ότι το δυνατό χαρτί σου δεν είναι το κατοχικό δάνειο ή κάποια αφηρημένα εθνικά δίκαια –πασπαλισμένα με εμβατήρια και με μοιρολόγια- αλλά η Ακρόπολη και το Αιγαίο. Η Κέρκυρα και τα Ζαγοροχώρια. Οι ακτογραμμές και οι οροσειρές. Το λάδι και το ούζο σου. Η γεωγραφική σου θέση και κυρίως το κλίμα σου. Καταλαβαίνεις ότι δισεκατομμύρια άνθρωποι απ’ τον ανεπτυγμένο κι από τον αναπτυσσόμενο κόσμο θα έβαζαν σκοπό ζωής να έρθουν στην Ελλάδα για να ξεσαλώσουν και να επιμορφωθούν, για να γιατρευτούν ή να πεθάνουν πλάι στη θάλασσα… Χτίζεις μονάδες αγροτουρισμού, γηροκομεία, επενδύεις στις βιολογικές καλλιέργειες, εγκαινιάζεις φεστιβάλ, πανεπιστήμια, ερευνητικά κέντρα… Ανασκουμπώνεσαι και προχωράς. Κι ενώ η βόρεια Ευρώπη παρακμάζει -αφού η ραχοκοκκαλιά της, βαριά και ελαφρά βιομηχανία, έχει προ πολλού μεταναστεύσει- εσύ αξιοποιείς τα φυσικά σου πλεονεκτήματα, τα οποία δεν στηρίζονται στα φτηνά εργατικά χέρια».

Το κακό σενάριο

Τι γίνεται όμως όταν οι Έλληνες δεν καταφέρνουμε να ανακάμψουμε; Ο Χρήστος Χωμενίδης στο «κακό σενάριο» περιγράφει μία μαύρη πραγματικότητα για την χώρα μας, πάλι όμως στο ίδιο σκηνικό. Μία Κινέζα δημοσιογράφος, τον πετυχαίνει στην λεωφόρο Συγγρού και «διψά» να μάθει μέσα από τις εμπειρίες του την ιστορία της χώρας μας. Ο 80χρονος του «κακού σεναρίου» δεν έχει καμμία σχέση με τον παράλληλο εαυτό του από το «καλό σενάριο». Είναι επαίτης, ρακένδυτος και ψάχνει στα σκουπίδια, κάτι που είναι παράνομο. «Από τη μία, δεν έχω τίποτα να φοβηθώ. Στην ηλικία που έχω φτάσει, το να με συλλάβουν αποτελεί για μένα ευτυχές γεγονός. Εξασφαλίζω για καναδυό μέρες σίτιση και στέγαση. Από την άλλη, το να ζητιανεύω στους παράδρομους δεν έχει ιδιαίτερο νόημα. Στις γειτονιές που έχω πρόσβαση –όπου δεν υπάρχουν περιφράξεις και ιδιωτικές φρουρές- οι άνθρωποι είναι ελάχιστα πιο εύποροι από μένα. Με τι καρδιά να απλώσω χέρι για ελεημοσύνη εγώ, ο ογδοντάρης, σε κάποιον που έχει τα μισά μου χρόνια και τρέφει -τρόπος του λέγειν- πιτσιρίκια;», αναφέρει.

Για να μην τα πολυλογούμε, ο 80άρης καλείται να της περιγράψει την Ελλάδα από τα Δεκεμβριανά του 1944 και ύστερα... Είναι μία εποχή όπου οι ηλικιωμένοι είναι αξιοθέατο καθώς οι περισσότεροι πέθαναν στον λοιμό του 2023. Η Κινέζα τον βάζει στο αυτοκίνητό της, τον πάει σε μία ψαροταβέρνα στον Πειραιά και ξεκινούν την συζήτησή τους. Ο 80χρονος λοιπόν ξεκινά να εξιστορεί την ζωή του περιγράφοντας πώς από τα καλά σχολεία του Ψυχικού έμεινε άνεργος κάπου μέσα στα χρόνια της κρίσης. Η κατάσταση αντί να καλυτερεύσει πήγε από το κακό στο χειρότερο τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και σε εθνικό. Τρώει χρόνο με τον χρόνο από τα έτοιμα, καθώς αρνείται να μεταναστεύσει. Τότε ήρθε ο πόλεμος με την Τουρκία: «Τον Μάρτιο του 2016, συνέβη εκείνο που όλοι θα έπρεπε να περιμένουμε –μέσα στη σήψη που βιώναμε- ελάχιστοι όμως το είχαν προβλέψει ρητά: Μας επιτέθηκαν οι Τούρκοι. Ο πόλεμος, όπως ίσως θα ξέρεις, διήρκεσε δυόμισι εικοσιτετράωρα και έληξε με την παραχώρηση του Καστελόριζου και της Ορεστιάδας – ζημιά ελάχιστη σε σχέση με την πανωλεθρία μας στα πεδία των μαχών, η οποία οφειλόταν ως επί το πλείστον στην έλλειψη πετρελαίου και στην άθλια συντήρηση του οπλισμού μας. Η οικονομία όμως κατέρρευσε οριστικά. Μαζί της και η κοινωνία», αναφέρει.

Αμέσως μετά, το 2017, επικράτησαν στις εκλογές οι νεοναζί οι οποίοι ξεκίνησαν ένα λυσσαλέο πογκρόμ κατά των ομοφυλόφιλων, των Ρομά, όσων είχαν κάνει μεταπτυχιακές σπουδές. Έπεσαν τελικά μετά από πίεση των Κρητικών οι οποίοι απειλούσαν με ανεξαρτητοποίηση. Στις εκλογές του 2019 επικρατούν ξανά οι δημοκρατικοί οι οποίοι αποφάσισαν να υλοποιήσουν ένα σχέδιο ιδιωτικοποίησης των πάντων, από την Ακρόπολη μέχρι την παραλία της Θεσσαλονίκης. «Ολόκληρες κατηγορίες πληθυσμού –η δική μου πρώτ’απ’όλα γενιά- κρίθηκαν μη παραγωγικές και κυριολεκτικά εξορίστηκαν στην ύπαιθρο για να μετεκπαιδευθούν τάχα σε αγροτικές εργασίες», λέει.

Τίποτα όμως... Κανένα μέλλον. Τότε ήρθε η ώρα της Αριστεράς η οποία επικρατεί με 51%. Τίποτα όμως και εκείνοι. Η κατάσταση στην Ελλάδα παρέμεινε τραγική με τους Αριστερούς κυβερνώντες να «πασπαλίζουν με μαρξιστικά ρητά και με αντάρτικα» την πραγματικότητα.

Η συνέντευξη κλείνει με τον 80χρονο να τρώει μία σοκολάτα που τόσο του είχε λείψει διαπιστώνοντας πως παρά τα χρόνια που είχε να την δοκιμάσει, η γεύση της δεν έχει αλλάξει καθόλου...