Δηλαδή το 2050 θα κλαίμε τον Παντελίδη;

10:36 13/1/2016 - Πηγή: KoolNews

Πιθανόν να μην το έχετε συνειδητοποιήσει ακόμα αλλά, με τους πρωτοκλασάτους καλλιτέχνες να μας αφήνουν ο ένας μετά τον άλλον και με τη μουσική σαπίλα να μας έχει σκεπάσει πλέον εδώ και χρόνια, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι σε μερικές δεκαετίες θα «πέσει» το ίντερνετ από τον θρήνο όταν πεθάνει η Λέιντι Γκάγκα και θα βουλιάξει η Ιερά Οδός όταν σιγήσει μια για πάντα το «χρυσό λαρύγγι» του Παντελή Παντελίδη (βαρύ, το ξέρω).

Μάντης κακών ο Γιάννης Τσαούσης

Υπερβολή; Κάθε άλλο, αν παρατηρήσουμε τον ρυθμό με τον οποίον «φεύγουν» στον αιώνα που διανύουμε (και μόνο,

για να μην πέσουμε στη ρετρολαγνεία) μουσικοί καλλιτέχνες οι οποίοι άφησαν το στίγμα τους -ο καθένας με τον τρόπο του και στο κοινό του- στα πέρατα του κόσμου: Τζόι Ραμόν (και κατόπιν τα τρία αδέρφια του, μέχρι το 2014), Τζον Λι Χούκερ και Τζορτζ Χάρισον το 2001, Τζαμ Μάστερ Τζέι (Run DMC) και Τζο Στράμερ το 2002, Μπάρι Γουάιτ, παμμέγιστος Τζόνι Κας και Ρόμπερτ Πάλμερ το 2003, Ρέι Τσαρλς το 2004, Σιντ Μπάρετ το 2006, Άιζακ Χέις το 2008, Μάικλ Τζάκσον το 2009, Μάλκολμ ΜακΛάρεν και Ντίο το 2010, Γκάρι Μουρ και Έιμι Γουάινχάουζ το 2011, Γουίτνεϊ Χιούστον και Ντόνα Σάμερ το 2012, Λου Ριντ το 2013, Τζο Κόκερ το 2014, Μπ.Μπ. Κινγκ και Λέμι το 2015 και τώρα ο Μπόουι.

Φυσικά και δεν είχαν όλοι το ίδιο «ειδικό μουσικό βάρος», φυσικά και στη λίστα αυτή θα μπορούσαν να προστεθούν αρκετοί ή και να αφαιρεθούν ακόμα (ανάλογα τα γούστα), ωστόσο το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο. Από μια πλευρά ήταν αναπόφευκτο να συμβεί με κάποιους λόγω ηλικίας και κάθε τέτοιος θάνατος είναι κι ένα χτύπημα για κάθε γενιά που μεγάλωσε με ή απλώς εκτιμούσε τη μουσική τους. Είναι «σημάδι ότι μεγαλώνεις», που λένε και οι γραμματιζούμενοι του Facebook. Από την άλλη το ερώτημα παραμένει: Όταν ο όγκος των άξιων που φεύγουν μεγαλώνει, πώς το μεταβολίζεις; Αντέχεται;

Αντέχεται η σκέψη ότι ξεμένουμε με μέγκα-σελέμπριτις στο χώρο της μουσικής τον Τζάστιν Μπίμπερ, τη Μπρίτνεϊ Σπίαρς, τη Λέιντι Γκάγκα, την Ριάνα, την Τέιλορ Σουίφτ, την Κέιτι Πέρι, την Μπιγιόνσε, την Μάιλι Σάιρους, την Τζέι Λο, τον Ντόκτορ Ντρε, τον Τζέι-Ζ, την Νίκι Μινάζ, τον Μπρούνο Μαρς και τους Ουάν Νταϊρέκσιον; Αυτοί είναι το παρόν status quo και ταυτοχρόνως η διάδοχη κατάσταση στο χώρο του τραγουδιστικού μύθου. Μη γελιέστε, το ξέρετε καλά. Αυτοί είναι. Αυτό είναι το επίπεδο του παγκόσμιου σταριλικίου πλέον. Κώλοι, πλαστικές, selfies, σάρκα σε κοινή θέα, ανδρόγυνη εικόνα και (στη συντριπτική τους πλειοψηφία) τραγούδια που τα έχεις ξεχάσει στο δευτερόλεπτο γιατί δεν είχαν τίποτα να πουν εξαρχής.

Θα μου πείτε τώρα «και τι σε κόφτει εσένα, μήπως εσύ θα κλάψεις την Ριάνα ή τον Παντελίδη; Τα σαχλοκούδουνα πιτσιρίκια που τους ακούνε τώρα, αυτά θα νοιαστούν και τότε». Μα, αυτό είναι το θέμα. Ότι, ακόμα και σε επίπεδο μεϊνστριμιάς, η μουσική κάνει συνεχώς πίσω βήματα. Σε όλες τις εποχές χρειαζόταν το προσωπικό ψάξιμο και η ενδελεχής ενασχόληση για να βρεις τους ανθρώπους ή τα συγκροτήματα που χάιδευαν πιο γλυκά τ’ αυτιά σου, αλλά και οι προφανείς επιλογές ήταν (μέχρι πριν καμιά 20ετία τουλάχιστον) αξιοπρεπείς. Τώρα που στον αφρό -λόγω τεχνολογικής ευκολίας- βρίσκονται περισσότεροι από ποτέ, κάνεις «αμάν» για να βρεις κάποιον από τους νεότερους το αισθητικό αποτέλεσμα της μουσικής του οποίου να μην μοιάζει με τον ήχο που κάνουν τα νύχια του Doctor Claw στον Επιθεωρητή Σαΐνη, όταν τα παίρνει στο κρανίο.

Εντέλει αν, καθώς οι δεκαετίες περνάνε, η μουσική από ολοκληρωμένο νόημα ξεπέφτει στο επίπεδο του να είναι ένα διαρκές ρέψιμο με περιτύλιγμα ωραίες ή προκλητικές εικόνες, τότε ας πάρουμε οριστικά απόφαση ότι το χάσμα που ανοίγει με κάθε θάνατο ενός πραγματικά σπουδαίου δεν θα γεφυρωθεί ποτέ: Ούτως ή άλλως οι «Μπιμπερίτσες» και οι «Στανίτσες» είναι προϊόντα της εποχής τους και άρα αθώα ταγμένες στους δικούς τους θεούς. Πολύ πεισμωμένες για να τους απαρνηθούν, πολύ απασχολημένες στο να καταναλώνουν τον καθημερινό κατιμά που τους σερβίρεται, πολύ μακριά πια για ν’ απλώσουν το χέρι και να πατήσουν το «play» σ’ έναν κόσμο την ύπαρξη του οποίου αγνοούν.

The post Δηλαδή το 2050 θα κλαίμε τον Παντελίδη; appeared first on KoolNews.