Έρωτας χωρίς τέλος – Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης

12:45 7/6/2015 - Πηγή: KoolNews

«Ήμουνα νιος και γέρασα», λέει ο σοφός λαός. Τώρα πόσο μπορεί να έχεις γεράσει στα... σχεδόν 28 σου, είναι μια διαφορετική υπόθεση που δεν είναι προς ανάλυση στο παρόν κείμενο. Τα γραφόμενά μου λοιπόν αφορούν μία σχέση. Μία μακροχρόνια σχέση αγάπης και έρωτα.

Δύσκολο πράγμα ο έρωτας. Τον νοιώθεις να κατακλύζει κάθε κύτταρό σου, κάθε σπιθαμή του κορμιού σου, κάθε τριχοθυλάκιό σου, την -κάθε- μεγάλη στιγμή που αντικρύζεις το αντικείμενο του πόθου σου. Τότε αντιλαμβάνεσαι πως όχι απλά επιβιώνεις, αλλά είσαι πραγματικά ζωντανός και μπορείς να αγγίξεις συναισθήματα τα οποία αφενός δε. έχεις φανταστεί και αφετέρου ξεχνάς γρήγορα. Δυστυχώς ή ευτυχώς. Ανάλογα πώς το βλέπεις και πόσο «χοντρόπετσος» είσαι.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Όταν την αντίκρυσα για πρώτη φορά τα μάτια μου γέμισαν φλόγες. Βρισκόμασταν άλλωστε μία ανάσα από το καλοκαίρι. Δεν ήθελα και πολύ. Ήταν εκεί, απέναντί μου και με «κοιτούσε». Το ίδιο και εγώ, δεν είχα και κάτι να κάνω και να πω για να σπάσω την αμηχανία της στιγμής ρε παιδί μου. Είχα σαστίσει και την θαύμαζα. Ήταν τόσο όμορφη Θεέ μου. Το μόνο που θυμάμαι από εκείνη την πρώτη «γνωριμία» είναι οι ματιές που της έριξα και η σκέψη που κυριάρχησε στο μυαλό μου: «θέλω να σε κάνω δική μου».

Τις επόμενες ημέρες μόνο για αυτήν μιλούσα, ήθελα να την ξαναδώ. Με κάθε τρόπο έψαξα να έρθω σε επαφή μαζί της. Μέχρι και με τον πατέρα μου το συζήτησα. «Δεν κάνει για σένα, εσύ θέλεις κάτι με πιο νεανικό αέρα αλλά αν το θέλεις πολύ, εγώ είμαι δίπλα σου να σε στηρίξω», μού είπε και όντως με στήριξε.

Τελικά δεν άντεξα πολύ. Λίγες ημέρες αργότερα την είδα ξανά, ήταν και η καθοριστική μας συνάντηση. Από τότε θα ήταν μόνο δική μου. Δεν θα με πρόδιδε, θα μου έκανε τα κέφια και μαζί της θα περνούσα συναρπαστικές εμπειρίες. Στις 6/6 του 2015 έκλεισα 9 χρόνια κοινής πορείας με τον έρωτά μου, το αυτοκίνητό μου, την Mercedes CLK 200 KOMPRESSOR.

Θα με αναθεματίζεις τώρα μετά από όλα αυτά που διάβασες. Νόμιζες πως γράφω και εκφράζομαι με αυτόν τον τρόπο για κάποια γυναίκα. Θα μπορούσα, όμως ο έρωτας και η αγάπη εκδηλώνονται από τον άνθρωπο και σε άψυχα αντικείμενα. Θες από ανασφάλεια, από συνήθεια, ή από επιλογή; Είναι ωστόσο γεγονός Και νταβατζήδες συναισθημάτων δεν πρέπει επ ουδενί να λαμβάνονται σοβαρά υπόψιν.

Το αυτοκίνητο λοιπόν ήταν τότε, το 2006, ελαφρώς μεταχειρισμένο, σε ασημί μεταλλικό χρώμα, με υφασμάτινα καθίσματα στο χρώμα του πάγου, εσωτερική επένδυση ξύλου στο σαλόνι και σε άριστη κατάσταση. Με το που γίνεται η μεταβίβαση βγαίνω στον δρόμο. Εμπειρία ανεπανάληπτη.

Στιβαρή αίσθηση στο τιμόνι, χωρίς ωστόσο τα ακαριαία «κοψίματα» μιας BMW, καλό πάτημα στην άσφαλτο, και η απόκριση στα τσιμπήματα του γκαζιού κάτι παραπάνω από ικανοποιητική με τους 163 εργοστασιακούς ίππους που διέθετε. Όμως ο έρωτας είναι περίεργος και μόλις το αντικείμενο του πόθου σου κατακτηθεί, αμέσως αναβλύζει από μέσα σου η αρχέγονη και βλακώδης τάση για αλλαγή. Να μεταμορφώσεις αυτό που κέρδισες σε κάτι ακόμα καλύτερο. Σε κάτι πλήρως ιδεατό. Και αυτό βρίσκει την εφαρμογή του και στα αντικείμενα και στους ανθρώπους.

Σε λίγους μήνες λοιπόν το W208 μου είχε ζάντες 18 ιντσών από την AMG με ελαστικά 225/40/18 μπροστά και 225/35/18 πίσω. Ελατήρια και αμορτισέρ για καλύτερη πρόσφυση και μία οθόνη για «φουτουριστικό» εσωτερικό. Όπως λένε στην γλώσσα του αυτοκινήτου... το είχα κάνει τούμπανο.

Έλα μου ντε όμως που τα «τούμπανα» έχουν και τις ευθύνες τους. Κάθε χρόνο, περίπου στα 20.000χλμ τα ελαστικά ήθελαν αλλαγή. 1000 ευρώ ετησίως λοιπόν. Τα τέλη κυκλοφορίας αυξήθηκαν και διπλασιάστηκαν εν μία νυκτί. Άλλα 660 ευρώ για τον ετήσιο προϋπολογισμό, και φυσικά για την καθημερινή χρήση που το ήθελα εγώ, η... ομορφία μου είχε γίνει πιο σπαστική από όσο θα μπορούσα εγώ να φανταστώ ποτέ. Όπως επίσης λένε στην γλώσσα του αυτοκινήτου, με το σετ ζαντολάστιχα-ελατήρια-αμορτισέρ, αισθανόμουν μέχρι και το κέρμα που πατούσα στην άσφαλτο. Κοινώς είχα μετατρέψει ένα cruise όχημα σε φραπεδιέρα που δεν σε άφηνε να απολαύσεις την διαδρομή σου. Αυτό το τελευταίο μετά από 2-3 χρόνια το διόρθωσα. Τα άλλα τα τρώω στην μάπα τόσα χρόνια. Αλλά χαλάλι.

Τις εμπειρίες που μου έχει χαρίσει αυτό το όχημα, τις εσωτερικές αναζητήσεις στις καθημερινές διαδρομές και τα κέφια που μου έχει εκπληρώσει με τα «γκάζια» του όποτε ήθελα, δεν θα τα άλλαζα με τίποτα και δεν μετανοιώνω για τίποτα. Άλλωστε όπως μου είχε πει και ο πατέρας μου τότε που έβαζα ζάντες, λάστιχα και λοιπά πεταμένα ευρώ, «καλύτερα να μετανοιώσεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες».

Κι όμως αυτόν τον έρωτα τον πρόδωσα. Βλέποντας την οικονομική κρίση να έχει σαρώσει την αγορά αυτοκινήτου και τα χρόνια να έχουν -τιμολογιακά τουλάχιστον- αποτυπωθεί στο «κορμί» της, σκέφτηκα να την πουλήσω. Τι σκέφτηκα δηλαδή, που προχώρησα κάθε διαδικασία και στις 31 Δεκεμβρίου του 2014 παρέδωσα τις πινακίδες του. Την άφησα λοιπόν να περιμένει τον επόμενο που θα την ερωτευτεί, πλέον και για τα σιτεμένα της χρόνια...

Πόσο να αντέξεις όμως μακρυά από αυτήν που αγαπάς; Δύο μήνες και ενώ ευτυχώς δεν είχε βρεθεί ο επόμενος μνηστήρας, ήταν πάλι στα χέρια μου. Μάλλον εάν ανακαλέσω στην μνήμη μου την πρώτη μας συνάντηση αφότου ξαναπήρα τα κλειδιά της στα χέρια μου, εγώ παραδόθηκα σε αυτήν και όχι το αντίθετο. Με κλάμα γοερό, κλάμα χαράς και νοσταλγίας, η CLK μου, ήταν ξανά δική μου και αυτήν την φορά δεν θα την αφήσω να φύγει από δίπλά μου.

«Και τι θα την κάνεις τα επόμενα χρόνια», θα με ρωτήσεις τώρα εσύ και θα σου πω «στον έρωτα δεν υπάρχει πρόγραμμα.

The post Έρωτας χωρίς τέλος – Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης appeared first on KoolNews.