Γενιά Πολυτεχνείου Vs Γενιάς Πληκτρολογίου

13:39 22/6/2013 - Πηγή: KoolNews

«My mom went down to the cafes, trying to roust youths to support #ert. "We protested the junta, your turn now". She's totally disappointed»

Αστέρης Μασούρας στο twitter

«Η μαμά μου πήγε στις καφετέριες προσπαθώντας να ξεσηκώσει τη νεολαία για να διαμαρτυρηθούν για την ΕΡΤ. "Διαδηλώσαμε ενάντια στη Χούντα, τώρα είναι η σειρά σας". Είναι απόλυτα απογοητευμένη».

Μετάφραση στο τουίτ του συναδέλφου

(Επί προσωπικού: Δεν ανήκω στη γενιά του Πολυτεχνείου.

Τη χρονιά εκείνη τέλειωνα το σχολείο. Αλλά ήμουνα μέσα στο Πολυτεχνείο εκείνες τις εφιαλτικές τρεις ημέρες. Και το ξύλο μου το έφαγα, και το κλομπ μου το φχαριστήθηκα και στην κλούβα κατέληξα. Οπότε ας το προσπεράσουμε για να πάει το εργάκι παρακάτω.)

Κάθε τόσο ακούω, όπως όλοι μας, το κλασικό:

- Για όλα φταίει η γενιά του Πολυτεχνείου.

Συμφωνώ. Προσυπογράφω. Ναι, φταίει η γενιά του Πολυτεχνείου. Ναι, βολεύτηκε η γενιά του Πολυτεχνείου. Ναι, συμβιβάστηκε η γενιά του Πολυτεχνείου.

Ναι, τα έκανε σκατά η γενιά του Πολυτεχνείου.

Το ξαναγράφω. Αργά, αργά συλλαβιστά που λέει και η παλιά ελληνική ταινία: Ναι. Τα. Εκανε. Σκατά. Η. Γενιά. Του. Πολυτεχνείου.

Εντάξει; Το συμφωνήσαμε αυτό; Μπορούμε τώρα να πάμε λίιιιγο παρακάτω;

Η γενιά του Πολυτεχνείου - σε παρελθόντα χρόνο - τα έκανε σαν τα μούτρα της.

Η γενιά του Πληκτρολογίου - σε παρόντα χρόνο - τι ακριβώς κάνει;

Λυπάμαι, θα γίνω δυσάρεστη και δεν θα χαϊδέψω νεανικά αυτάκια. Αλλά μήπως ήρθε η ώρα να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους; Μήπως η πλειοψηφία της νεολαίας αναλώνεται στην «Επανάσταση του Πληκτρολογίου»; Μήπως δεν ξεκουνάει από κει με τί-πο-τα; Μήπως η οργή, ο θυμός, αντί να ξεχειλίσουν, εκτονώνονται στα «ποστάκια του φρέντο»; Κάθεσαι, πίνεις καφέ, γράφεις, βρίζεις, τα χώνεις και μετά αισθάνεσαι καλύτερα;

Παρακολουθώ πάντα με μεγάλο ενδιαφέρον τις διάφορες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας που οργανώνονταν στο twitter. Γεμίζει η αρχική σελίδα με ενθουσιώδη σχόλια τύπου «Ολοι την τάδε ώρα στο τάδε σημείο!», «Να μη λείψει κανείς!», «Συμπαραστεκόμαστε μαζικά!», «Πάμε εδώ!», «Πάμε εκεί!».

Ούτε «εδώ», ούτε «εκεί», ούτε «πουθενά». Δεν κουνιέται φύλλο. Πάντα η εξέλιξη αυτών των κινητοποιήσεων είναι απογοητευτική - για να μην πω τίποτα χειρότερο. Εξίσου απογοητευτικό και αποκαρδιωτικό να διαβάζεις τους λίγους - τους ελάχιστους - γνήσιους ακτιβιστές να στέλνουν απελπισμένα τουίτ στους φραπεδάτους επαναστάτες:

«Πού είστε, ρε παιδιά;» «Γιατί δεν έρχεται κανένας, γαμώτο;» «Είμαστε 30 άτομα μόνο». «Τι σταδιάλα κάνετε;» «Σηκωθείτε απ' τον καναπέ, λέμε». «Τζάμπα πήγαμε».

Ο ενθουσιασμός δίνει τη θέση του στον θυμό και την πικρία. Ναι, τα ξέρω αυτά τα παιδιά. Είναι τόσο, μα τόσο λίγα που γνωρίζω μέχρι τα ψευδώνυμά τους ένα προς ένα. Τραγικό;

Ωραία, λοιπόν. Εμείς τα κάναμε σκατά.

Εσείς τι θα κάνετε;

Είμαι και πολίτης και μητέρα. Και σας καταλαβαίνω. Σας στέρησαν το αύριο, σας έκλεψαν τα όνειρα, σας αφαίρεσαν το δικαίωμα στην εργασία, στον έρωτα, στο όνειρο. Ακόμα και στην οικογένεια. Ποιος νέος άνθρωπος σήμερα, που δεν έχει πού την κεφαλήν κλίναι, σκέφτεται να κάνει δικά του παιδιά;

Η γενιά του Πληκτρολογίου σηκώθηκε στον θάνατο Γρηγορόπουλου. Και ξαναέκατσε. Σηκώθηκε στους Αγανακτισμένους. Και ξαναέκατσε.

Ομως, ρε παιδιά, από τις καφετέριες με το κινητό όταν τουιτάρουμε ο κόσμος δεν αλλάζει. Τουλάχιστον οι Πολυτεχνίτες - ερημοσπίτες πλέον - έδωσαν αγώνες για να πέσει η Χούντα. Και στη Νομική και στο Πολυτεχνείο. Εφαγαν τις φάπες τους, κλείστηκαν στα μπουντρούμια της Ασφάλειας, βασανίστηκαν στην ΕΣΑ, κυνηγήθηκαν, στιγματίστηκαν, ρισκάρισαν, έπαιξαν κορόνα - γράμματα τη ζωή τους.

Και μετά - λες και τους τελείωσε το εργασιακό οκτάωρο - «σχολάσανε» την επανάσταση και βολεύτηκαν. Οχι όλοι βέβαια, μην τρελαθούμε. Υπάρχουν κι εκείνοι που έμειναν και παρέμειναν «όρθιοι και μόνοι μέσα στη φοβερή ερημία του πλήθους».

Αλλά αυτή ήταν η μειοψηφία.

Η πλειοψηφία την έκανε με την υπερταχεία από τα τσιτάτα του Μαρξ, τις σελίδες του Μαρκούζε και τον μύθο της Ρόζας Λούξεμπουργκ.

Απ' τη Ρόζα στη Μίζα.

Από τη Λούξεμπουργκ, στην offshore του Λούξεμπουργκ.

Ενα τσιγάρο δρόμος...

Εσείς, παιδιά; Εσάς πόσο θα σας πάρει να τον διανύσετε;

Το διαβάσαμε στα ΝΕΑ (22/06/2013)