Η θλιβερή 12η Ιουλίου 1972 για τη Μελίνα

07:05 12/7/2013 - Πηγή: KoolNews

Η Χούντα των Συνταγματαρχών είχε αφαιρέσει την ιθαγένεια της Μελίνας από το 1967, όταν είχε δηλώσει την αμερικανική τηλεόραση «Γεννήθηκα Ελληνίδα και θα πεθάνω Ελληνίδα. Αυτός (ο Στυλιανός Παττακός) γεννήθηκε φασίστας και θα πεθάνει φασίστας». Στις 12 Ιουλίου της παραχωρήθηκε άδεια για 12ωρη παραμονή στην Ελλάδα, προκειμένου να παραστεί στην κηδεία της μητέρας της, Ειρήνης Λάππα.

Εκείνη τη μέρα, η Μελίνα, ο Ζυλ Ντασέν και ο

αδελφός της, Σπύρος Μερκούρης, έγιναν πρωτοσέλιδο σε όλες τις εφημερίδες. Όλος ο κόσμος μιλούσε γι’ αυτούς.

Η αγέρωχη Μελίνα έφτασε στο αεροδρόμιο των Αθηνών στις 14:30 το απόγευμα με την πτήση 610 της Air France, ντυμένη στα μαύρα. Η θλίψη της ήταν εμφανής. Παρόλα αυτά ήταν –όπως πάντα άλλωστε- περήφανη. Είχε διαρκώς στο πλευρό της τους δύο αγαπημένους της. Τον αδελφό της, Σπύρο και τον σύντροφό της, Ζυλ. Στον έλεγχο διαβατηρίων κάποιοι της φώναξαν: «Κούρβα, να πας στη Μόσχα». Μια μοναχική γυναίκα την έρανε με λουλούδια...

Από το αεροδρόμιο κατευθύνθηκαν στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών. Έμειναν μόνοι επί δεκαπέντε λεπτά δίπλα στην σωρό της μητέρας της .

Εκείνη τη μέρα ελληνικά και ξένα πρακτορεία την πολιορκούσαν στενά. Εκείνη δεν ήθελε. Υπήρχαν στιγμές που λύγισε και που δεν ήθελε να την δει κανείς, κυρίως οι Συνταγματάρχες. Δεν ήθελε με τίποτα να τους κάνει να χαρούν.

Στην κηδεία παραβρέθηκαν εκπρόσωποι του παλαιού πολιτικού κόσμου και του θεάτρου. Ανάμεσα τους οι : Η. Ηλιού, Γ. Μαύρος, Δ. Παπασπύρου, ο Δημήτρης Χορν, ο Μάνος Κατράκης, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, η Τζένη Καρέζη , ο Κώστας Καζάκος, η Μαργαρίτα Λυμπεράκη, η Αμαλία Κανελλοπούλου( Καραμανλή ), ο Δημήτρης Μυράτ, ο Νίκος Κούρκουλος, η Λίλη Παπαγιάννη ο Ανδρέας Φιλιππίδης, και ο Ντίμης Κρίτσας.

Φτάνοντας μετά την κηδεία στο πατρικό της στο Κολωνάκι, ζήτησε από τον οδηγό του αυτοκινήτου που τους μετέφερε να σταματήσει. Ήθελε να περπατήσει στα γνωστά, αγαπημένα μέρη της, να πατήσει το χώμα που λάτρεψε, να δείξει πως δε φοβάται τίποτα και κανέναν. Και, παρά τις αντιρρήσεις του Σπύρου και του Ζυλ, το έκανε.

Όλοι την αναγνώρισαν αμέσως και τα έχασαν με το θάρρος, την αρχοντιά, τη γενναιότητά της. Ήταν επιβλητική, αν κι εύθραυστη. Ενέπνεε σεβασμό και μόνο. Οι περισσότεροι την πλησίασαν και την αγκάλιασαν. Λίγοι ήταν εκείνοι που την απέφυγαν.

Με τους αγαπημένους της πέρασε τις υπόλοιπες ώρες στο σπίτι της στενής φίλης της, Ντένης Βλαχιώτη, μέχρι να αναχωρήσει και πάλι για Παρίσι, τις πρώτες πρωινές ώρες της επόμενης ημέρας.

Όταν πλησίαζε η ώρα του αποχωρισμού, η Μελίνα δεν άντεξε. Ξέσπασε.

«Εκλαιγε, έκλαιγε πολύ. Έκλαιγε για τη μάνα της που δεν θα ξαναέβλεπε, για την Αθήνα που έχασε, για την Αθήνα που είχε αλλάξει τόσο πολύ, από την τελευταία φορά...»