Η βασανιστική παρακμή του καπέλου

Το αντρικό καπέλο ξανάγινε μόδα –έστω και στην indie κοινότητα – αλλά ο δρόμος της επιστροφής μόνο εύκολος δεν ήταν.

Έχει γράψει την δική του ιστορία στον κόσμο του στυλ. Αποτέλεσε σήμα κατατεθέν για πολλούς μεγάλους άντρες – από τον Ναπολέοντα μέχρι τον Φράνκ Σινάτρα, για να μην φτάσουμε στην “περικεφαλαία” του Μέγα Αλέξανδρου.  Συνδέθηκε για δεκαετίες με την καλή κοινωνία, αλλά και τους αλητάκους – ας είναι καλά ο Τσάρλι Τσάπλιν.

Έχει παρουσιαστεί σε κλασσικά σχήματα και σε extreme εκδοχές. Με λίγα λόγια το καπέλο έμοιαζε -μέσα στον κόσμο των αντιθέσεων του- να είναι ένα παντοτινό αντρικό αξεσουάρ. Δεν ήρθαν, όμως, έτσι τα πράγματα…Η πορεία από την καταξίωση έως την παρακμή αποδείχθηκε αργή, βασανιστική. Τελευταία, βέβαια, γίνεται μια προσπάθεια να “απενοχοποιηθεί” το καπέλο και να επιστρέψει στα μεγαλεία του παρελθόντος. ‘Ηρθε άραγε η στιγμή της αναγέννησης;

Τζορτζ Γουάσινγκτον (1772)

Αβραάμ Λίνκολν (1862)

Σύννεφο (1870)

Θiοντoρ Ρούζβελτ (1898)

Αλ Καπόνε (1929)

Φρανκ Σινάτρα (1948)

Τζορτζ Κένεντι (1961)

Κότζακ (1970)

Σλας (1980)

Κιντ Ροκ (1998)

Πιτ Ντόχερτι (2008)

Διαβάστε ακόμα:

* Περί στυλ και άλλων “δαιμονίων”

* Mods: Λεπτή μονόχρωμη γραμμή

Keywords
Τυχαία Θέματα