Μακριά από τις συνθέσεις

15:39 16/7/2013 - Πηγή: KoolNews

Όσοι επίμονα αναζητούν λύσεις για την πατρίδα, την κοινωνία, ενδεχομένως και για τη σωτηρία της ψυχής τους, μέσα από τη δραστηριοποίηση ως ενεργά κομματικά μέλη, επιχειρώντας, όμως, να παραμένουν ελεύθεροι στη σκέψη (οι ίδιοι δεν μπορούν να αντιληφθούν την αντίφαση) ίσως να είναι ακόμη πιο απογοητευμένοι μετά το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικά, το συναίσθημα αυτό δεν αγγίζει το πολυπληθές κοινό που εντάσσεται στον ΣΥΡΙΖΑ αναζητώντας ένα στασίδι δικτύωσης

για την επόμενη μέρα αλλά μόνο εκείνους που διατηρούν την οραματική των πραγμάτων τάξη στη ζωή τους.

Γράφει η Χριστίνα Κοψίνη

Οι εργασίες του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ αποτύπωσαν όλες τις γνωστές κομματικές πρακτικές και τα πάσης φύσεως τερτίπια που έχουν διαδραματιστεί στα κομματικά συνέδρια. Η διαφορά είναι ότι όλα, λίγο πολύ, έγιναν στο φως κι όχι κρυφά. Αλλά αυτό δεν μετέβαλε την ουσία, δηλαδή την επανάληψη μιας διαδικασίας στην οποία δέσποζε η καχυποψία, η μάχη των συσχετισμών, οι αλληλοκαταγγελίες. Τα πολύ παλιά αυτοκαταστροφικά στοιχεία των αριστερών συσχετισμών που στον πυρήνα τους είχαν πάντα το φόβο για την εσωτερική δημοκρατία.

Κατ’ αρχάς, η διαδικασία για τον αριθμό και την κατάρτιση των ψηφοδελτίων δεν επέτρεπε ελεύθερη επιλογή για όλους όσοι ήθελαν να αναδείξουν πρόσωπα απ’ όλες τις τάσεις, με μοναδικό κριτήριο του ποιοι είναι οι καλύτεροι. Κάτι τέτοιο, η σύνθεση προσώπων, θα ήταν δυνατό μόνο εάν υπήρχε ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο. Και πράγματι διατυπώθηκε η πρόταση όλοι οι υποψήφιοι, με αλφαβητική σειρά, να ενταχθούν σε ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο. Στο τέλος επικράτησε ο εγκλωβισμός ανάμεσα σε 5-6 ψηφοδέλτια. Επομένως, οι σύνεδροι έπρεπε σε κάθε περίπτωση να ψηφίσουν με κριτήριο τη διαίρεση κι όχι τη σύνθεση. Εάν ήθελε κάποιος να συμμετάσχει στην ψηφοφορία για την εκλογή της Κ.Ε., έπρεπε να επιλέξει ή όλο το «πακέτο» ή τίποτε.

Οι συνθέσεις παραμένουν απαγορευτικές και στην Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Ο σύνεδρος αναγκαστικά ψηφίζει πρόσωπα με τον ίδιο εκβιαστικό τρόπο που πράττουμε στα (περισσότερα) σωματεία, όταν αναγκαζόμαστε να ρίξουμε στην κάλπη, μεταξύ πολλών διαφορετικών ψηφοδελτίων, πρώτα την παράταξη και το κόμμα και μετά τα πρόσωπα. Στα κόμματα, ακόμη και σε αυτά που επαγγέλλονται το νέο, ο άνθρωπος, η προσωπικότητα, έρχονται πάντα τελευταία. Προηγείται το σχήμα στο όνομα του ιδεολογικού και πολιτικού στίγματος, το οποίο πάντα οδηγεί στο επόμενο σχίσμα.

Το ίδιο εκβιαστικό δίλημμα, να μπει δηλαδή ο σύνεδρος στο κουτάκι του, διέτρεξε και την επιλογή της νέας γραμμής. Ο προκάτ τρόπος με τον οποίο έπρεπε να ψηφίσεις σε ανάγκαζε, θες δεν θες, να οριοθετηθείς μέσα στο δίπολο του μαύρου-άσπρου και να φορέσεις το καπέλο κάποιας πλατφόρμας: με την πλειοψηφική ή τη μειοψηφική πρόταση, με τους «αριστερούς ή τους δεξιούς», με τους μετριοπαθείς ή τους ριζοσπαστικούς, με τους προεδρικούς ή τους σκληροπυρηνικούς;

Το άρθρο το διαβάσαμε στο kathimerini.gr