Μόνος και ανακουφισμένος

Με το “θρίλερ” να πλησιάζει στο τέλος του, φαίνεται ότι και το προσωπικό δράμα του Γιώργου Παπανδρέου τελειώνει. Για αυτό και χαμογελάει μετά από καιρό.

Από τον Πέτρο Κωστόπουλο

Αυτή είναι μια φωτογραφία που είναι καλύτερη και από χίλιες λέξεις. Κουλαριστός, ήρεμος, χαμογελαστός και κυρίως ανακουφισμένος, φαίνεται ο Γιώργος Παπανδρέου.

Αν ξεπεράσουμε τα πάθη που έχουμε, τον καταλαβαίνω απόλυτα. Όταν κάποιοι λένε ότι θέλουν να σε κρεμάσουν, να σε πάνε στο απόσπασμα, ότι εσύ μόνο φταις για ότι έχει συμβεί σε αυτόν τον τόπο τα τελευταία χρόνια, όταν δεν σου έχουν βγει οι δικοί σου άνθρωποι, όταν δεν πέτυχες αυτά που μάλλον ήθελες (εγώ αυτά περί προδοσίας τα θεωρώ γελοιότητες), όταν η ζωή σου έχει γίνει κόλαση, σίγουρα έρχεται μια στιγμή που λες και το “άι και…”!

Η πολιτική και οικονομική διάσταση δεν πρέπει να μας αφήνει συνέχεια αμέτοχους στα προσωπικά βάρη του καθένα. Κοιτάζοντας τη φωτογραφία τον καταλαβαίνω. Είναι σαφές ότι το πρόσωπό του για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό είναι σχεδόν ήρεμο και το χαμόγελο κανονικό. Η εξουσία είναι πολύ γλυκιά. Το να είσαι αρχηγός ενός κράτους ακόμα γλυκύτερο. Όμως πολλές φορές το κόστος είναι πολύ βαρύ, ειδικά αν σου τύχουν ή αν συμμετέχεις και εσύ στα χειρότερα. Φαντάζομαι ότι το ήθελε από μικρός να γίνει σαν τον παππού ή τον μπαμπά του. Αλλά είμαι σίγουρος πως ούτε στο χειρότερό του όνειρο είχε φανταστεί ότι θα γινόταν πρωθυπουργός στη μέση ενός ναρκοπεδίου. Οπότε, ο καφές στο Ζάππειο, είναι μάλλον μια γλυκιά έξοδος προς την κάθαρση, με την αρχαιοελληνική έννοια. Το τέλος του προσωπικού του δράματος δηλαδή…

Διαβάστε ακόμα:

* Καρέκλα για δύο (ποιους δύο)

* Να δούμε πόσες κότες έχει το κοτέτσι

Keywords
Τυχαία Θέματα