Τι απέγιναν οι άντρες και ο «Κόκκινος Έλβις» μετά το Τείχος του Βερολίνου

15:00 23/4/2013 - Πηγή: KoolNews

Πυκνό μαλλί, αισθησιακή φωνή. Για τους Ανατολικογερμανούς, ο Ντιν Ριντ, ήταν η σοσιαλιστική εκδοχή του Έλβις Πρίσλεϊ, ο δικός τους «Κόκκινος Έλβις». Αμερικανός τραγουδιστής με σοσιαλιστικές πεποιθήσεις, ο Ριντ ήταν ένας από τους πιο γνωστούς Δυτικούς που αποστάτησε για να ξεκινήσει μια νέα ζωή στο Ανατολικό Βερολίνο, το 1973. Και δεν ήταν ο μοναδικός. Ένας γερμανός συγγραφέας, ο Πέτερ Χοφ, υποστηρίζει στην «Ιντεπέντεντ», πως υπήρχαν δυσαρεστημένοι «Ριντ» στην

καπιταλιστική Δύση που κάποια στιγμή πήραν τον «λάθος δρόμο».

Οι περισσότεροι, σύμφωνα με τον Χοφ, ήταν Βρετανοί, Αμερικανοί και άλλοι στρατιώτες του ΝΑΤΟ οι οποίοι δραπέτευσαν προς Ανατολάς, ενώ υπηρετούσαν στη Δυτική Γερμανία του Ψυχρού Πολέμου. Στο νέο του βιβλίο «Πού βρίσκεται ο υπολοχαγός Άντικινς;» («Where is Lieutenant Adkins?»), ο Χοφ, ακολουθεί τα χνάρια 200 ανθρώπων, οι οποίοι και αυτομόλησαν πριν από την κατασκευή του Τείχους του Βερολίνου, το 1961. Αν και στις περισσότερες περιπτώσεις, τα κίνητρα ήταν πολιτικά, ο Χοφ, αναφέρεται και σε ανθρώπους που θέλησαν να δραπετεύσουν λόγω του ρατσισμού, ή που απλώς ακολούθησαν τον δρόμο του έρωτα. Σε κάθε περίπτωση, οι περισσότεροι πραγματικοί ήρωες του Χοφ πολύ γρήγορα συνειδητοποίησαν πως έκαναν ένα τραγικό λάθος.

Στις αρχές του Ψυχρού Πολέμου, όσοι στρατιώτες του ΝΑΤΟ αποφάσιζαν να ζήσουν για πάντα στην Ανατολική Γερμανία, γίνονταν δεκτοί με ανοιχτές αγκάλες από το καθεστώς –αποτελούσαν την πιο «ζωντανή απόδειξη» της υπεροχής του κομμουνισμού έναντι του καπιταλισμού.

ΑΠΟ ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΗΣ ΦΟΝΙΑΣ

Ένας από αυτούς ήταν ο 19χρονος, τότε αλεξιπτωτιστής Τζακ Στιούαρτ, ο οποίος αυτομόλησε για την Ανατολική Γερμανία, το 1949, επειδή αγαπούσε την περιπέτεια, σύμφωνα με τον Χοφ. Παρ’ όλα αυτά, το 1950 έγινε εξώφυλλο σε ανατολικογερμανικό περιοδικό, υπό τον τίτλο «Γιατί πήγα στην Ανατολή; Γιατί θέλω την ειρήνη». Έναν χρόνο αργότερα ο Στιούαρτ ήταν απένταρος και απελπισμένος. Λήστεψε και δολοφόνησε τη γυναίκα του σπιτονοικοκύρη του και δραπέτευσε στο Δυτικό Βερολίνο. Η Στάζι, κατάφερε να τον γυρίσει πίσω, όπου καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη.

Βέρος κομμουνιστής ήταν ο Ουίλιαμ Άτκινς, ο αμερικανός υπολοχαγός που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τον τίτλο του βιβλίου. Όνειρο του Άτκινς ήταν να ζήσει στη Σοβιετική Ένωση, όμως η μοίρα τον έφερε ως την Ανατολική Γερμανία, όπου εργάστηκε ως πληροφοριοδότης της Στάζι και στη συνέχεια ως δημοσιογράφος. Μυστηριωδώς, τα ίχνη του χάνονται το 1963. Ο Χοφ εικάζει πως ήταν διπλός πράκτορας και πως επέστρεψε κάποια στιγμή στη Δύση με νέα ταυτότητα.

Σκοτεινό, αν όχι τραγικό, ήταν το τέλος των περισσότερων αποστατών. Ακόμη και ο «Κόκκινος Έλβις» αυτοκτόνησε. Το πτώμα του βρέθηκε σε μια λίμνη του Ανατολικού Βερολίνου το 1986, τρία χρόνια πριν από την πτώση του Τείχους.

To διαβάσαμε στην εφημερίδα Τα Νέα