Ποιο άκρο;

13:42 4/10/2013 - Πηγή: KoolNews

Να δεχθούμε ότι το ένα άκρο στην πολιτική μας σκηνή είναι η Χρυσή Αυγή. Από πού κι ώς πού όμως προκύπτει ότι το άλλο άκρο συγκροτείται (όπως είπε ο Πρωθυπουργός στην Αμερική) από όσους θέλουν να φύγει η Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ;

Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης

Μπορεί θαυμάσια να είναι κάποιος ο τελειότερος των δημοκρατών και ο

πλέον νομιμόφρων πολίτης αλλά να φρονεί ότι η χώρα κακώς ανήκει στην Ευρώπη και στο Βορειοατλαντικό Σύμφωνο.

Να εκφράζει τις απόψεις αυτές με την ψήφο, με το επιχείρημα ή με τη γνώμη του και να προσδοκά να γίνουν πλειοψηφικές για να υλοποιηθούν. Κανένα πρόβλημα.

Εχω την αίσθηση ότι σε αυτή τη συζήτηση που γίνεται για τα άκρα, και η οποία είναι κρίσιμη σε μία χώρα που τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει συμπτώματα Βαϊμάρης και πολιτικής αποσταθεροποίησης, πρέπει να γίνουμε εξαιρετικά σαφείς και ακριβείς - αν θέλουμε να φανούμε χρήσιμοι.

Θα πρέπει λοιπόν να συμφωνήσουμε σε μερικά απλά πράγματα.

Ακρο δεν είναι όποιος διαφωνεί μαζί μας. Ισα ίσα. Η διαφωνία βρίσκεται στην ουσία της δημοκρατίας.

Τα άκρα είναι, αντιθέτως, εκείνα που αντιδρούν με δυσανεξία, απειλές, ύβρεις και προσωπικές επιθέσεις εναντίον όποιου δεν συμμερίζεται τις θεόσταλτες απόψεις τους.

Θα έχετε ίσως παρατηρήσει την ποιότητα των επιχειρημάτων τους: ποτέ δεν απαντούν επί της ουσίας του αντιλόγου, αλλά συνήθως βρίζουν ή προσβάλλουν ή συκοφαντούν ή απειλούν προσωπικά εκείνον που συμβαίνει να μη συμφωνεί μαζί τους.

Ακρο δεν είναι όποιος συμβαίνει να διακινεί απόψεις, ακόμη και ανορθολογικές, ανόητες ή αποκρουστικές.

Σας διαβεβαιώνω ότι καθημερινά ακούω και διαβάζω να κυκλοφορούν οι πιο τερατώδεις δοξασίες χωρίς να απειλείται η δημοκρατία μας. Μερικές είναι αστείες, άλλες ανατριχιαστικές, αλλά σε μία δημοκρατία μπορούν να κυκλοφορούν τα πάντα, ακόμη και η αμφισβήτησή της.

Το πρόβλημα προκύπτει όταν φύγουμε από τον χώρο των απόψεων ή όταν κάποιος επιδιώκει να επιβάλει τις απόψεις του έξω από τις συνταγματικές διαδικασίες, πέρα από την έννομη τάξη και (συνήθως) μέσα από την άσκηση φυσικής και λεκτικής βίας.

Διότι η ακραία συμπεριφορά που απειλεί τη δημοκρατία είναι η κατάργηση ή η έμπρακτη αμφισβήτηση του πλαισίου και των κανόνων μέσα στα οποία η ίδια η δημοκρατία έχει αποφασίσει να λύνει τις διαφορές της.

Τα παραπάνω, νομίζω, είναι τόσο αυτονόητα ώστε δεν μπορούν να υπάρχουν περιθώρια διαφωνίας.

Αντί λοιπόν σε αυτήν την κρίσιμη περίοδο να τσακωνόμαστε ποιος είναι ή ποιος δεν είναι άκρο, θα ήταν πολύ πιο χρήσιμο να συμφωνήσουμε καταρχήν τι είναι άκρο.

Και τότε ας διαλέξει ο καθένας τι θέλει να είναι.

Το διαβάσαμε στα ΝΕΑ