Σώτη Τριανταφύλλου κατά της «Αυγής»: Είπαμε Αυγή, όχι Χρυσή Αυγή

12:07 12/4/2013 - Πηγή: KoolNews

Με ένα πύρινο άρθρο κατά της εφημερίδας «Αυγή» η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου κάνοντας λόγο για γλωσσικό φασισμό των συντακτών που παραπέμπει σε ψευτοεπαναστατική αψηφησιά.

Μάλιστα η κυρία Τριανταφύλλου σχολιάζει πως πολλοί δημοσιογράφοι σε αριστερά έντυπα επιδίδονται σε φτηνές εξυπνάδες, υστερικούς μονολόγους, συμπεριφορά που δείχνει έλλειψη αγωγής, θράσος, ψυχική βαναυσότητα και υπονοούν μαύρα κατάστιχα και ρεβανσιστική τάξη πραγμάτων που μοιάζει περισσότερο στη Χρυσή Αυγή

παρά στην παραδοσιακή Αριστερά.

Αναλυτικά το άρθρο στην Athens Voice έχει ως εξής:

Δεν είχα διαβάσει την εφημερίδα «Αυγή» από τότε που ήταν όργανο της ΕΔΑ και την αγόραζε ο μπαμπάς μου. Επρόκειτο για διαφορετική εποχή, για διαφορετικό πολιτικό κόμμα, για διαφορετικό δημοσιογραφικό όργανο. Παρότι έχω ψηφίσει Συνασπισμό τρεις ή τέσσερις φορές, όταν ήταν ακόμα ένα μικρό κόμμα που φαινόταν χρήσιμο στο κοινοβούλιο, δεν διάβαζα ποτέ την «Αυγή» – δεν είμαι σίγουρη ότι ήξερα πως κυκλοφορούσε ακόμη. Τελευταία δεν μπορώ να την αποφύγω: τα άρθρα διαδίδονται στο Ίντερνετ και καθώς είμαι όλη μέρα δικτυωμένη, έρχομαι, άθελά μου σχεδόν, σε επαφή με την εμφυλιοπολεμική γλώσσα της Αριστεράς, τη διαλεκτική της σχέση με την άκρα δεξιά, την αλληλοτροφοδότησή τους

Σε πρόσφατο άρθρο της «Αυγής» με τίτλο «Πρετεντέρη, Πρετεντέρη, άσ’ το καμουτσίκι απ’ το χέρι» αποκαλύπτεται ο καθημερινός φανατισμός που διατυπώνεται με ένα είδος γλωσσικού φασισμού: υπερβολές, ύβρεις, πομπώδεις εκφράσεις, τουρκικές και μαλλιαρές λέξεις – χρειάστηκε να ανοίξω το λεξικό για δυο-τρεις από αυτές. Στη συνέχεια, από νοσηρή περιέργεια, αναζήτησα κι άλλα άρθρα του συντάκτη για να βρεθώ, όπως αναμενόταν, μπροστά σε καινούργιες άγνωστες λέξεις, ανασυρμένες από τον εμφύλιο πόλεμο και ίσως από την εξέγερση του 1821. Το κομμάτι περί Γιάννη Πρετεντέρη, ο οποίος κάνει συχνά κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ, βρίθει χαρακτηρισμών –όπως «φασιστοειδές» «βορβορώδης οικοδεσπότης», «τηλεοπτικό σκουπίδι»– και καλολογικών στοιχείων σαν εκείνα που γράφαμε στις εκθέσεις του δημοτικού: «Ε ρε και να ’μουνα από μια μεριά να δω τη μαρμαρένια φάτσα του Ιωάννη, όταν θα καταφτάσει το μπουγιουρντί με τις μετρήσεις. Κάτι μου λέει ότι θα είναι πιο λευκή κι από το πρώτο χιόνι των Ιμαλαΐων».

Ωστόσο, το πρόβλημα δεν είναι η γλωσσική αδεξιότητα και το τραχύ ύφος – είναι το ήθος που εμποτίζει αυτού του είδους την αρθογραφία: το μίσος εναντίον όλων, η ψευτοεπαναστατική αψηφισιά προς κάθε αρχή, αυθεντία και εξουσία (μα, πότε η αριστερά έγινε αντιεξουσιαστική;), η μαγκιά, η ορολογία ημιαναλφάβητου μούτσου· προπάντων, οι αναφορές στη λαϊκή υποκουλτούρα, όπως, λόγου χάρη, στον παλαιστή Σουγκλάκο. Η «Αυγή» στρέφεται στο λούμπεν προλεταριάτο, περιφρονεί τον αστικό πολιτισμό, εμπνέεται από τα ρείθρα των πεζοδρομίων. Επιστροφή λοιπόν στις βαλκανικές ρίζες, στο χώμα και στο αίμα – επιστροφή στη σταλινική τρομοκρατία: όποιος διαφωνεί αποκεφαλίζεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η «Αυγή» μάς απειλούν: «Περιμένετε να πάρουμε την εξουσία…»Έτσι, πλείστοι των αρθρογράφων στα αριστερά έντυπα –όπως και των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ– επιδίδονται σε φτηνές εξυπνάδες, υστερικούς μονολόγους, συμπεριφορά που δείχνει έλλειψη αγωγής, θράσος, ψυχική βαναυσότητα. Υπονοούνται μαύρα κατάστιχα, ρεβανσιστική τάξη πραγμάτων.

Ποιος σοβαρός και νηφάλιος άνθρωπος επιτρέπει στον εαυτό του να εκφράζεται έτσι; «Η σύγκρουση του ΣΥΡΙΖΑ με τον Πρετεντέρη είναι υψίστης πολιτικής σημασίας. Δεν είναι σύγκρουση με ένα χυδαίο και χαμερπή δημοσιογράφο, είναι σύγκρουση με ένα σύστημα που μέχρι προσφάτως κοιμόταν ήσυχο πάνω στη βεβαιότητα της εναλλαγής του δικομματισμού και τώρα φοβάται ότι θα χάσει τον μπεζαχτά. Φοβούνται, γι’ αυτό βγάζουν στο μεϊντάνι τα σκυλιά τους, να γαβγίσουν, να γρυλίσουν, να δαγκώσουν. Φοβούνται, γι’ αυτό στήνουν μιντιακά δικαστήρια μετεμφυλιακής κοπής, με στρατοδίκες έτοιμους να εκδώσουν ετυμηγορίες θανάτου κατά της Αριστεράς». Πιθανότατα υπάρχει αξιακό χάσμα: η νηφαλιότητα και η σοβαρότητα δεν αποτελούν αξίες της σημερινής Αριστεράς – σας διαβεβαιώ όμως ότι αποτελούσαν αξίες της χθεσινής Αριστεράς, όταν ο προαναφερθείς μπαμπάς διάβαζε την «Αυγή». Τότε, οι αριστεροί, όσοι βρίσκονταν στις παρυφές του ΚΚΕ αλλά όχι στο εσωτερικό του, σέβονταν τους κανόνες ευγενείας, μάθαιναν γράμματα, πίστευαν στη δύναμη της εκπαίδευσης και του πολιτισμού: δεν παρίσταναν τους βαρύμαγκες, ούτε χρησιμοποιούσαν το ιδίωμα του νταή.

Τέλος, ο συντάκτης του άρθρου υπερηφανεύεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει «μερικά εκατομμύρια ψηφοφόρους». Μα, από πού αντλεί τόση σιγουριά; Αll that rises must converge: μάς το δείχνει η ιστορία. Εκλογικές βεβαιότητες δεν υπάρχουν – εξάλλου, οι δημαγωγοί, όλοι όσοι αναδεικνύονται από τη γενική άγνοια και τη γενική απάθεια, καταβαραθρώνονται· δεν υπάρχουν εξαιρέσεις.