Τα Χριστούγεννα ενός άθεου

11:12 24/12/2013 - Πηγή: KoolNews

Το παρόν γράφεται από κάποιον που τα τελευταία 10 χρόνια της ζωής του αδυνατεί ή και αρνείται να εναποθέσει τις ελπίδες και την όποια πίστη του σε κάτι το υπερβατολογικό, σε αυτό που πολλοί ονομάζουν θεό και που αποτελεί ένα συγκλονιστικό και αξιοζήλευτο αποκούμπι κατάθεσης όλων εκείνων των πραγμάτων και επιθυμιών που ποθούμε να πραγματωθούν και που η αναγωγή τους σε κάτι το ανώτερο συμβάλλει στην επιτυχή ολοκλήρωση.

Πως βλέπει λοιπόν τα Χριστούγεννα ένας άθεος; Τι σημαίνουν για αυτόν

και το κυριότερο, γιατί συμμετέχει ακουσίως αλλά κατά βάθος εκουσίως στην τέλεσή τους, ενώ δεν πιστεύει στο πραγματικό θρησκευτικό νόημά τους, όντας απενδεδυμένος το αναγκαίο αλλά και καταδικαστικό για πολλούς ένδυμα της πίστεως και του δόγματος;

Γράφει ο Γιάννης Καραμαγκάλης

Τα Χριστούγεννα είναι μια περίοδος του χρόνου που η αυθυποβολή δεσπόζει. Οφείλουμε όλοι να τα αποδεχόμαστε ως κάτι το φυσιολογικό, ως μία θρησκευτική γιορτή επιβεβλημένη, που ξυπνάει ξαφνικά τα ναρκωμένα αλτρουιστικά και πανανθρώπινα αισθητήρια μας, αυτά για τα οποία η χριστιανική πίστη αντιμετωπίζει ως αυτοσκοπό. Είναι η περίοδος εκείνη του χρόνου όπου η "αγάπη" , απογυμνωμένη από την διασαφήνιση του όρου, γίνεται επιτακτική ανάγκη αυτοπραγμάτωσης του κάθε ατόμου, το οποίο εάν προβεί σε μη-χριστουγενοποίηση της ιδιοσυστασίας του, αποτελεί ξένο σώμα, τόσο από τον κοινωνικό του περίγυρο όσο και από τον ίδιο του τον κοινωνικό εαυτό, ο οποίος ως μέρος της κοινωνικοποίησης επηρεάζεται σαφώς.

Επιτρέψτε μου να δώσω την δική μου θεώρηση για τα Χριστούγεννα, μία θεώρηση που θα ακουστεί σε πολλούς αν όχι αλλόκοτη, σίγουρα παράξενη.Τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή όπου η ύψιστη ανθρώπινη ανάγκη-κατά τον γράφοντα- ψάχνει για μία αυτόεπιβεβαίωση, μία βάσιμη απόδειξη ύπαρξης. Πρόκειται για την ανάγκη του άλλου. Του οποιουδήποτε άλλου, του γονιού, του φίλου, του ερωτικού συντρόφου που τις ημέρες των Χριστουγέννων χάνει την ρεαλιστική του υπόσταση και αποκτά μία δομή αναγκαιότητας της εναπόθεσης όλων εκείνων των αισθημάτων που έχουμε ανάγκη να εξωτερικεύσουμε.

Είναι η γιορτή που η ανάγκη αυτή βρίσκει καθολικό έρμα. Είναι η περίοδος εκείνη που ο καθένας από εμάς προσπαθεί να εναποθέσει τις ελπίδες, την αγάπη του, την έγνοια του σε ανθρώπους του περιβάλλοντός του, και που υπό άλλες συνθήκες και περίοδο, κάτι τέτοιο θα θεωρούνταν απολύτως δεδομένο και φυσιολογικό. Μία υπέρβαση της κανονιστικής πραγματικότητας του εσωτερικού μας κόσμου, που ψάχνει στήριγμα και επιβεβαίωση. Με λίγα και απλά λόγια, πρόκειται για την γιορτή «του άλλου μας εαυτού», αυτού που έντεκα ολόκληρους μήνες φαίνεται πως προβαίνει σε αυστηρή αποταμίευση αισθημάτων που πασχίζουν να εξωτερικευθούν αλλά περιμένουν ανυπόμονα μέρες σαν αυτές που περνάμε.

Αν και άθεος λοιπόν, πιστεύω και εγώ στα Χριστούγεννα, δίνοντάς τους την δική μου ερμηνεία. Θεωρώντας τα ως περίοδο ανεξήγητα ρομαντική και μία περίοδο όπου η ανάγκη για πίστη σε ένα ανώτερο από εμάς «δεκανίκι ευσεβών πόθων», εναποθέτω και εγώ την δική μου «άπιστη πίστη» στο κοινό δαιμόνιο που λέγεται άνθρωπος. Στους ανθρώπους που με στηρίζουν στις δύσκολες στιγμές, στους γονείς, τους ελάχιστους φίλους και στην γυναίκα που θα με κάνει πάντα να χαμογελάω , ότι και να συμβαίνει. Χριστούγεννα, η γιορτή (και ) των αθέων.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους.