Θάρρος ή αλήθεια;

14:42 11/5/2012 - Πηγή: KoolNews

Τη στιγμή που η συντηρητική πλευρά αυτού του πλανήτη απορεί και εξίσταται με το νέο εξώφυλλο του “ΤΙΜΕ”, εμείς το παίρνουμε κάπως πιο cool – γιατί μπορούμε.

Από τον Κωνσταντίνο Αντωνάτο – Χαντζάκο

Για να τα πιάσουμε τα γεγονότα από την αρχή, το “ΤΙΜΕ” κυκλοφόρησε ένα εξώφυλλο που απεικονίζει μια 26χρονη μητέρα να θηλάζει ένα τρίχρονο αγοράκι. Και αυτό ήταν αρκετό για να ξεκινήσει μια συζήτηση για το πόσο προκλητικό είναι το cover…

Σίγουρα το εξώφυλλο έκανε τη δουλειά του, γιατί μπορεί στην Ελλαδίτσα να καταρρέει το σύμπαν, αλλά εμείς θα σχολιάσουμε το εξώφυλλο του “TIME” ρε

φίλε. Η ευαισθητοποιημένη κοινωνία αυτού του πλανήτη αντίκρισε το προκλητικό, κατά την ίδια, θέαμα, και -σαν να τη βλέπω- έκλεισε τα ματάκια της με τα δαχτυλάκια της, κρυφοκοιτάζοντας, βέβαια, μέσα από τα δάχτυλα, όπως κάνει πάντα.

Το θέμα του περιοδικού ουσιαστικά πυροδότησε συζητήσεις που σχετίζονται με τη θεωρία του “attachment parenting”. Η εν λόγω θεωρία ισχυρίζεται πως το παιδί πρέπει να αναπτύσσει πολύ ισχυρούς δεσμούς με τον πατέρα ή τη μητέρα του για να χτίσει μια ισχυρή και δυνατή προσωπικότητα. Η κριτική της θεωρίας αναφέρει πως η απομάκρυνση του γονέα μπορεί να προκαλέσει τα αντίθετα αποτελέσματα στη ψυχολογία του παιδιού κλπ κλπ.

Και εκεί έρχεται το περιοδικό να ρωτήσει τη μέση Αμερικανίδα μητέρα, αν είναι αρκετά μανούλα. Πραγματικά, αν μια μητέρα θέλει να είναι μάνα, πιστεύει κανείς μας πως θα ακολουθήσει θεωρίες, κριτικές και πρότυπα εξωφύλλων; Αν η Δυτική κοινωνία επιθυμούσε να στηρίξει τον θεσμό της οικογένειας, θα μπορούσε να σταματήσει εδώ και δεκαετίες την αναπαραγωγή διαφορετικών προτύπων σε σχέση με αυτά που ξέραμε από τους παππούδες μας.

Ένα σχόλιο δεν ανατρέπει μια κοινωνία. Η κοινωνία πάλι, θεωρώ πως είναι αυτή που δημιουργεί τις τάσεις προς σχολιασμό. Το “ΤΙΜΕ” απλά παίζει με τους “καθώς πρέπει” νόμους μιας παλιακής λογικής που δεν θα τελειώσει ποτέ να γουστάρουμε να θυμόμαστε. Και να λέμε και να λέμε…

Διαβάστε ακόμα:

* Ο Παπανδρέου και το… πειραματόζωο

* Και οι 100 είναι υπέροχοι

* Μια φωτογραφία, ένα Pulitzer