Το ουτοπικό μανιφέστο ενός ρομαντικού;

11:41 9/2/2016 - Πηγή: KoolNews

Σήμερα το βράδυ ο Γιάνης Βαρουφάκης θα παρουσιάσει επίσημα στο Βερολίνο το κίνημα DiEM25 «για τον εκδημοκρατισμό της Ευρώπης». Στην Ευρώπη του Διαφωτισμού ή σε μία Ευρώπη ποτισμένη με την αξία της κοινής λογικής, ένα τέτοιο εγχείρημα θα μπορούσε συν τω χρόνω να κάνει θαύματα. Στην Ευρώπη του αδυσώπητου καπιταλισμού όπου τα ούλα των ιθύνοντων πολιτικών νόων στάζουν μονίμως αίμα όμως, η ταχύτητα με την οποία ανοιγοκλείνουν οι κυρίαρχες Συμπληγάδες δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.

Γράφει ο Γιάννης Τσαούσης

Ορίζοντας και ταυτοχρόνως στόχος της προσπάθειας του κινήματος,

είναι το 2025 να έχουν υλοποιηθεί οι πολιτικές δομικές αλλαγές που απαιτούνται έτσι ώστε η Ευρωπαϊκή Ένωση να εκδημοκρατισθεί, «αλλιώς θα αποσυντεθεί». Πώς θα γίνει αυτό; Το DiEM25 διέπεται από τέσσερις συγκεκριμένες αρχές και έχει πέντε συγκεκριμένους στόχους, για την επίτευξη των οποίων καλεί τους Ευρωπαίους πολίτες να ταχθούν στο πλευρό του.

Οι τέσσερις αρχές

1. Κανένας λαός της Ευρώπης δεν μπορεί να είναι ελεύθερος, από τη στιγμή που η ελευθερία κάποιου άλλου παραβιάζεται

Πολύ σωστά. Όμως, τι κάνουμε σ’ αυτήν την περίπτωση; Αυτοδιάθεση κι άγιος ο Θεός;

2. Κανένας λαός της Ευρώπης δεν μπορεί να ζει με αξιοπρέπεια όταν η αξιοπρέπεια στερείται από κάποιους άλλους

Πολύ σωστά. Όλοι οι λαοί έχουν αυτό το δικαίωμα. Πώς, όμως οι λαοί θα βρουν κανάλια και απευθείας διαύλους προς την εξουσία, έτσι ώστε να εξασφαλίζουν την ισονομία, την ισοπολιτεία και τη διασφάλιση των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων για όλους τους (ευρωπάιους) συμπολίτες τους;

3. Κανένας λαός της Ευρώπης δεν μπορεί να ελπίζει στην ευημερία, όταν άλλοι λαοί καταδικάζονται στην μόνιμη χρεοκοπία και την συνεχή ύφεση

Πολύ σωστά και σαφέστατη η αναφορά στο χάσμα που βαθαίνει μεταξύ ευρωπαϊκού βορρά και ευρωπαϊκού νότου. Πώς, όμως, θα χτυπηθούν στη ρίζα τους τα εταιρικά μονοπώλια και ολιγοπώλια, το πλέγμα των οποίων έχει υφάνει αδιαπέραστο ιστό πάνω από κι έχει εγκατασταθεί στην καρδιά της παγκόσμιας (και ειδικά της ευρωπαϊκής) οικονομίας;

4. Κανένας λαός της Ευρώπης δεν μπορεί να αναπτυχθεί χωρίς βασικά αγαθά για τους πιο αδύναμους των πολιτών, χωρίς ανθρώπινη ανάπτυξη, χωρίς οικολογική ισορροπία, χωρίς μια υπερπροσπάθεια να αλλάξουμε τον τρόπο που παράγουμε ενέργεια – αντί να αλλάζουμε το κλίμα του πλανήτη

Πολύ σωστό μεν, πολύ εκθεσιακό δε. Η έλλειψη βασικών αγαθών χτυπάει εδώ και χρόνια δυσανάλογα μεγάλο μέρος των κατοίκων του πλανήτη, ενώ οι εκατοντάδες «πράσινες» προσπάθειες τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζουν όλο και μεγαλύτερη δυσκολία στο να υλοποιηθούν ακριβώς διότι επηρεάζουν άμεσα την καταστροφική δράση πολυεθνικών εταιριών, που νομίζουν ότι η Γη θα υπάρχει μόνο για όσο θα υπάρχουν και οι ίδιοι πάνω σ’ αυτήν.

Οι πέντε στόχοι

1. Να αντιταχθούμε στο ευρωπαϊκό κατεστημένο το οποίο αντιμετωπίζει την αυθεντική δημοκρατία με περιφρόνηση, και να παλέψουμε για τον πραγματικό εκδημοκρατισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Είναι αλήθεια ότι η δημοκρατία δεν είναι είδος πολυτελείας που απευθύνεται σε λίγους. Είναι αλήθεια ότι η δημοκρατία στην Ευρώπη όχι απλώς δοκιμάζεται αλλά τρίζει συθέμελα τον τελευταίο καιρό. Είναι επίσης αλήθεια ότι η διαφάνεια, ο πλουραλισμός, η δημιουργία και όλα γενικά τα στοιχεία που δίνουν στη δημοκρατία νόημα και ουσία βρίσκονται θαμμένα κάτω από τόνους ηθικής, πνευματικής και οικονομικής διάβρωσης για να αισιοδοξεί κάποιος ότι μπορεί άμεσα να τα βάλει μπροστά-μπροστά στο κάδρο του όποιου αγώνα.

2. Να θέσουμε τέλος στην μετατροπή όλων των πολιτικών σχέσεων σε σχέσεις εξουσίας και καθυπόταξης, καθώς και στην μεταμφίεση πολιτικών αποφάσεων ως «τεχνοκρατικές λύσεις»

Θαυμάσια και ιδιαιτέρως εμπνευστικά λόγια, μόνο που δεν αρκεί να έχεις το κουράγιο να κοιτάξεις το «κακό» στα μάτια. Πρέπει και να ξέρεις τι ακριβώς θα κάνεις, πριν σε κάνει μια χαψιά.

3. Να υποτάξουμε την γραφειοκρατική διοίκηση στην βούληση των κυρίαρχων Ευρωπαίων πολιτών

Ονειρικό, αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι το συγκεκριμένο υδροκέφαλο τέρας έχει αποδείξει ότι δεν παλεύεται, ούτε εξοντώνεται. Όπως λέει κι ένας σοφός «και τι έγινε που μπήκαν υπολογιστές σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες; Απλώς μηχανοργανώθηκε η γραφειοκρατία...».

4. Να αποσυναρμολογήσουμε την μόνιμη κυριαρχία των ολιγοπωλιακών εταιρικών συμφερόντων πάνω στην βούληση των κυρίαρχων Ευρωπαίων πολιτών

Λαμπρά αλλά, ρεαλιστικά, τέτοια πράγματα χωρίς «Βαστίλες» δεν γίνονται.

5. Να επανα-πολιτικοποιήσουμε τους κανόνες που διέπουν την ενοποιημένη ευρωπαϊκή αγορά και το κοινό νόμισμα της ευρωζώνης

Contradiction in terms, που λεν και στο χωριό μου, εδώ που έχουμε φτάσει. Η αγορά θέτει τους κανόνες στους πολιτικούς, όχι οι πολιτικοί στην αγορά.

Σε κάθε περίπτωση, η απήχηση της προσπάθειας του εν λόγω κινήματος θα φανεί «στο γήπεδο». Στα λόγια όλα είναι πάντα καλά κι ελπιδοφόρα, μέχρι να τα αγκαλιάσει ή να τα γκρεμίσει η μάζα και ακολούθως η πραγματικότητα. Για να μην κρίνουμε από τα λεχθέντα των «φίλων Βαρουφάκη» ή των «εχθρών Βαρουφάκη» (που θα εκφραστούν ποικιλοτρόπως από αύριο) ας πούμε ότι οι οπτιμιστές βλέπουν στο μανιφέστο κάτι από τη φρασεολογία του Μάη του ‘68, μια προσπάθεια αναγέννησης του «η φαντασία στην εξουσία», να δημιουργήσουμε τον νέο ευρωπαϊκό ρεαλισμό.

Από την άλλη, οι πεσιμιστές αντιμετωπίζουν το μανιφέστο που δημοσιέυτηκε ως πομφόλυγα ή -κατά το κοινώς λεγόμενον- ως «αυτά μας τα ‘παν κι άλλοι, που την είχαν πιο μεγάλη». Έτσι ή αλλιώς, πάντως, στο σημείο που ο ρομαντισμός θα συναντήσει την πειθώ και το τσιμεντωμένο status quo την ατσάλινη αποφασιστικότητα, κάτι θα γεννηθεί και θα θεριέψει ή κάτι θα ξεφουσκώσει και θα τσαλαπατηθεί πριν καν «μπουσουλήσει» πολιτικά.

The post Το ουτοπικό μανιφέστο ενός ρομαντικού; appeared first on KoolNews.