Τσάι στην Ευρώπη

12:29 29/10/2013 - Πηγή: KoolNews

Στη γερμανική γλώσσα υπάρχει μια λέξη που δύσκολα βρίσκουμε σε άλλες: η schadenfreude περιγράφει εκείνο το είδος της ευτυχίας που σου προκαλεί η δυστυχία του άλλου. Και είναι ακριβώς αυτό που πιθανότατα δοκίμασε η Ευρώπη όταν είδε μεγάλο μέρος της κρατικής μηχανής των Ηνωμένων Πολιτειών να τίθεται εκτός λειτουργίας. Ένα τέτοιο συναίσθημα συνδέεται ασφαλώς περισσότερο με τη χαμέρπεια, παρά με το μεγαλείο την ανθρώπινης φύσης. Αλλά η αντίδραση είναι απολύτως κατανοητή. Έπειτα από τόση χλεύη που δέχθηκε για τον τρόπομε τον οποίο χειρίστηκε την κρίση, η Ευρώπη

βρήκε στο αμερικανικό shutdown έναν λόγο για να πάρει το αίμα της πίσω. Κι όμως, θα μπορούσε να είναι το επόμενο θύμα. Όπως το Κογκρέσο παρέλυσε από το Κίνημα του Τσαγιού, έτσι και μια συμμαχία αντιευρωπαϊκών κομματιών είνια πιθανό να διαλύσει το Ευρωκοινοβούλιο.

Γράφει ο Περικλής Δημητρόπουλος

Το πλήγμα θα ήταν ισχυρό για ένα βασικό λόγο: το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι ο μοναδικός θεσμός για τον οποίο η ΕΕ μπορεί να αισθάνεται πραγματικά υπερήφανη. Έως τώρα, υπενθυμίζει ο καθηγητής Γιαν Βέρνερ Μίλερστην Γκάρντιαν, οι ευρωβουλευτές έχουν στη συντριπτική τους πλειονότητα δύο κοινά χαρακτηριστικά. Το ένα είναι ο φιλοευρωπαϊσμός τους, το δεύτερο η σφοδρή επιθυμία τους να ενισχύσουν τις εξουσίες τους. Επιπλέον είναι εξαιρετικά παραγωγικοί: περίπου 25% των τροπολογιών που καταθέτουν γίνονται νόμοι. Αν λάβει κανείς υπόψη ότι τα εθνικά κοινοβούλια εμφανίζουν πολύ φτωχότερες επιδόσεις, αντιλαμβάνεται ότι η Ευρώπη σε σχέση με τα μέλη της αποτελεί υπόδειγμα δημοκρατικής λειτουργίας.

Όλα αυτά, όμως, θα μπορούσαν να αλλάξουν στις ευρωεκλογές τους Μαϊου. Ο ναός της ευρωπαϊκής δημοκρατίας θα μπορούσε να γεμίσει από εκλεγμένους εκπροσώπους των κρατών-μελών της που την αρνούνται. Και ένα ευρωπαϊκό Tea Party είναι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε αυτή την στιγμή η Ευρώπη.

Εφιάλτης; Κάτι χειρότερο. Γελοιοποίηση. Η παραλυτική δύναμη της είναι πολύ μεγαλύτερη, όπως απέδειξε ένας Ρουμάνος ευρωβουλευτής, ο Ντουμίτρου Ζαμφιρέσκου. Επιστρατεύοντας το βαλκανικό δαιμόνιο του και την περιφρόνηση του για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, ο εθνικιστής ευρωβουλευτής μετέτρεψε τις ψηφοφορίες σε μια κερδοφόρα φάμπρικα ψηφίζοντας «ναι» ακόμη και σε πράγματα που ήταν εμφανώς αντίθετα μεταξύ τους.

Θεωρητικά, ο Ζαμφιρέσκου τάχθηκε υπέρ του δικαιώματος των καπνοβιομηχανιών να επιλέγουν οι ίδιες σε ποιο σημείο του πακέτου θα αναγράφεται η προειδοποίηση για τις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος αλλά και υπέρ της υποχρεωτικής αναγραφής στο κάτω μέρος. Πρακτικά, πλούτιζε από την αποζημίωση για τη συμμετοχή του στις ψηφοφορίες. Κατά τα άλλα, μας πληροφορεί το Σπίγκελ, δεν είχε ανοίξει το στόμα του ποτέ.

Σε έξι μήνες οι Αμερικανοί μπορεί να αισθανθούν κάτι και να μην ξέρουν πώς να το πουν. Θα είναι schadenreude.

Το διαβάσαμε στα Νέα