Υπερηφάνεια, δημοψήφισμα και ιστορική ευθύνη – Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης

19:13 3/7/2015 - Πηγή: KoolNews

Παρακολουθώντας τις εξελίξεις της τελευταίας εβδομάδας όχι μόνο από ενδιαφέρον αλλά και λόγω επαγγέλματος δεν έχω βρει το θάρρος να σχολιάσω. Τουλάχιστον όχι δημόσια. Και αυτό γιατί φοβάμαι. Όχι για μένα ή για σένα και για εμάς.

Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης

Από μικρός μού άρεσε η Ιστορία, την διάβαζα ανελλιπώς και ήταν το αγαπημένο μου μάθημα. Τι κι αν πέρασα από Θετική και Τεχνολογική κατεύθυνση, η Ιστορία με μάγευε περισσότερο από τους αριθμούς. Κάθε της πρόταση και ένα ταξίδι στον χρόνο και δόξα τω Θεώ η Ελλάδα

έχει μπόλικη από δαύτη την Ιστορία για να «ταξιδέψεις». Τι σχέση έχουν όμως τα σχολικά μου ενδιαφέροντα και γιατί κάθεσαι και διαβάζεις για αυτά; Θα εξηγηθώ ευθύς αμέσως.

Ένα μεγάλο γεγονός για τους ιστοριοδίφες είναι πάντοτε το καταλληλότερο ερέθισμα για να προχωρήσουν στον ιστορικό συγκρητισμό βρίσκοντας κοινά και διαφορές με αντίστοιχα περιστατικά του παρελθόντος. Πες το εμμονή εάν θέλεις, αλλά το δημοψήφισμα της ερχόμενης Κυριακής το συγκρίνω με αυτό του 1920. Τι είχε γίνει τότε; Ας κάνουμε ένα «ταξίδι» λοιπόν.

Η Ελλάδα βρισκόταν σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Η Μικρασιατική Εκστρατεία στο απόγειό της, οι στρατιωτικές επιτυχίες στην Ιωνία διαδέχονταν η μία την άλλη και ο ελληνικός στρατός ήταν ίσως ο πιο συγκροτημένος και ισχυρός στρατός της Ευρώπης, εάν αναλογιστεί κανείς πως η Γηραιά Ήπειρος μόλις είχε ξεκινήσει να αναρρώνει από τις βαθειές πληγές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι Έλληνες όμως, μία ανάσα μακρυά από την πραγμάτωση της Μεγάλης Ιδέας, ή έστω ενός μέρους αυτής, είχαν κουραστεί να πολεμούν. Η οικονομία του κράτους ζούσε και ανέπνεε προκειμένου να τροφοδοτεί τον στρατό και τις επιχειρήσεις του στο μέτωπο. 10 χρόνια πολεμούσε συνολικά ο λαός μας στα μέτωπα που άνοιγε η πατρίδα σε Βαλκάνια και Μικρά Ασία.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος κύριος υπεύθυνος της γιγάντωσης της Ελλάδας θεώρησε την Συνθήκη των Σεβρών το καταλληλότερο εφόδιο για να προκηρύξει εκλογές. Και ποιος δεν θα την θεωρούσε. Ουσιαστικά ήταν ο Έλληνας ο οποίος την στιγμή που οι Μεγάλες Δυνάμεις αποφάσισαν να διαλύσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία, τους έπεισε ότι η Ελλάδα μπορεί. Μπορεί να διαχειριστεί το τιτάνιο έργο να περάσει στην άλλη μεριά του Αιγαίου, να προστατεύσει τους χριστιανικούς πληθυσμούς, να επιβάλλει την τάξη, να διαλύσει τους Τούρκους αντάρτες και να αποκομίσει για την χώρα του όσα περισσότερα οφέλη μπορούσε.

Τις εκλογές τελικά τις έχασε. Γιατί; Πρώτον λόγω του ότι παρά τις δυσκολίες που περνούσε ο ελληνικός λαός, η πατρίδα απαιτούσε ίσως για τελευταία φορά ο Έλληνας να σφίξει τα δόντια και να παλέψει, όσο δύσκολο κι αν του φαινόταν, αλλά ο Έλληνας δεν είχε άλλες δυνάμεις. Δεύτερον λόγω της δημαγωγίας της αντιβενιζελικής παράταξης και της κόπωσης του ελληνικού λαού ο οποίος έσκυψε τελικά το κεφάλι μπροστά στις προσταγές του λαϊκισμού.

Το αποτέλεσμα των εκλογών του 1920 ήταν μία πανωλεθρία για τον Βενιζέλο ο οποίος δεν βγήκε ούτε βουλευτής. Πανωλεθρία εάν αναλογιστεί κανείς τις επιτυχίες του στην διεθνή διπλωματική σκακιέρα. Βέβαια αξίζει να μάθεις ότι οι Φιλελεύθεροι του Βενιζέλου κέρδισαν περισσότερες ψήφους από την αντιβενιζελική παράταξη. Το εκλογικό σύστημα της Ελλάδας όμως έκανε και πάλι το θαύμα του.

Οι αντιβενιζελικοί πήραν την εξουσία στα χέρια τους με σύνθημα «να γυρίσουν τα παιδιά μας πίσω», δηλαδή με λίγα λόγια να σταματήσουν τον πόλεμο. Έλα μου ντε όμως που δεν το έκαναν. Μπορεί στις προεκλογικές τους συγκεντρώσεις να συνωστίζονταν με το ΚΚΕ το οποίο και αυτό ήθελε παύση του πολέμου (παράξενη συμμαχία για φιλοβασιλικούς), όμως μόλις στρογγυλοκάθησαν στις καρέκλες έδωσαν το σύνθημα. Μαρς.

Έπρεπε να φέρουν πίσω τον βασιλιά Κωνσταντίνο. Άλλωστε αυτό ήταν και μία από τις προεκλογικές τους κραυγές. Τι κι αν οι σύμμαχοι ήταν σαφέστατοι: Εάν επιστρέψει ο Κωνσταντίνος οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν οφείλουν να τηρήσουν όλα όσα έχουν υπογράψει στην Συνθήκη των Σεβρών. Στην παρατήρηση μάλιστα των βενιζελικών ότι η χώρα όφειλε να προστατεύσει τη σχέση της με τους Συμμάχους, υπήρχε μια απλή απάντηση: «Εμείς τον θέλουμε και θα τον φέρουμε».

Ήταν ένα μεγάλο δίλημμα για τους τότε κυβερνώντες οι οποίοι δεν μπορούσαν ούτε να τον φέρουν από μόνοι τους, ούτε φυσικά να παρεκκλίνουν και από τις προεκλογικές τους υποσχέσεις. Και έριξαν το μπαλάκι στον λαό. Τι μου θυμίζει, τι μού θυμίζει... Τελικά το δημοψήφισμα έγινε και με την αποχή που είχαν κηρύξει οι Φιλελεύθεροι, ο Βασιλιάς επιστρέφει στην Ελλάδα με ποσοστό 98% υπέρ.

Όπως μάλιστα διαβάζω σε άρθρο του Ευάνθη Χατζηβασιλείου, αναπληρωτή καθηγητή Ιστορίας του Μεταπολεμικού Κόσμου στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, στην Καθημερινή [δείτε το ΕΔΩ], στις 22 Νοεμβρίου 1920, ημέρα του δημοψηφίσματος για την επάνοδο του βασιλιά Κωνσταντίνου, η κορυφαία αντιβενιζελική εφημερίδα «Σκριπ» δημοσίευε στο πρωτοσέλιδό της φωτογραφία του και ολοσέλιδο άρθρο, χαρακτηριστικό της δύναμης των συναισθημάτων που προκαλούσε το μεγάλο αντιβενιζελικό σύμβολο. «Η Μεγαλειότης ενός ελευθέρου λαού προσκαλεί τον βασιλέα Κωνσταντίνον εις τον Θρόνον», δήλωνε ο τίτλος. Το όνομα του βασιλιά, γραμμένο στο άρθρο πέντε φορές με κεφαλαία πλάγια γράμματα, πλαισίωνε τη φωτογραφία: «Τα βουνά της Ηπείρου, αι Μακεδονικαί πεδιάδες αντήχησαν από τον παιάνα της Νίκης και ο παιάν αυτός ήτο εν όνομα: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ». Η εικόνα του στρατηλάτη που έμπαινε έφιππος στη Θεσσαλονίκη και στα Ιωάννινα μπορούσε να κάνει τον μέσο άνθρωπο του 1920 να αναλυθεί σε δάκρυα. Πόσο πατριωτικά όλα αυτά και πόση υπερηφάνεια θα γέμιζαν τα στήθη μας αν ζούσαμε τότε...

Και για να τελειώσει το ταξίδι, οι σύμμαχοι μάς παράτησαν στα κρύα του λουτρού, τα χρήματα που έπρεπε, δεν τα έδωσαν στην Ελλάδα, έπαυσαν οποιαδήποτε βοήθεια προς την χώρα μας και τελικά βρήκαν έναν νέο πολλά υποσχόμενο σύμμαχο, τον Κεμάλ Ατατούρκ ο οποίος έχτιζε μία καινούρια και πολύ μεγαλύτερη χώρα. Και όλα κατέληξαν με την Μικρασιατική Καταστροφή. Και ο διχασμός βενιζελικών - αντιβενιζελικών ενισχύθηκε μέχρι να φτάσουμε στον Εμφύλιο.

Σήμερα, 95 χρόνια μετά, ο «διχασμός» έχει άλλο όνομα: Μνημονιακοί – Αντιμνημονιακοί και μετράει ήδη έξι χρόνια. Τα κόμματα έχουν λιγοστέψει και τα στρατόπεδα έχουν γίνει στιβαρά. ΣΥΡΙΖΑ-Ανεξάρτητοι Έλληνες-Χρυσή Αυγή και ΝΔ-Ποτάμι-ΠΑΣΟΚ. Α, ναι είναι και το ΚΚΕ. Τα δύο αυτά στρατόπεδα αναμετρώνται την Κυριακή υποστηρίζοντας το ΟΧΙ και το ΝΑΙ αντίστοιχα. Ένα πολωτικό δίλημμα για τις απαντήσεις του οποίου όμως δεν έχουμε λάβει πειστικές απαντήσεις για τις συνέπειες της όποιας επιλογής μας.

Τι μας ξημερώνει με το «Ναι»; Μνημόνια, περικοπές μισθών και συντάξεων φτώχεια, υποταγή στους Ευρωπαίους; Ή μήπως σφίξιμο της γροθιάς για βαθειές τομές σε όλα όσα μας κρατούν πίσω;

Τι μας ξημερώνει με το «Όχι»; Δραχμή, κλειστές τράπεζες, φτώχεια και εθνική υπερηφάνεια; Μήπως ακόμα περισσότερη υποταγή στους Ευρωπαίους; Ή εθνική υπερηφάνεια και μοναχικός δρόμος;

Στην αρχή του κειμένου έγραψα πως φοβάμαι. Ναι, με τρομάζουν οι ξεχωριστές συγκεντρώσεις στην Αθήνα για το δημοψήφισμα. Με τρομάζουν γιατί οι ζηλωτές της κάθε απάντησης τείνουν να μισούν ο ένας τον άλλων. Οι μεν θέλουν να τα φέρουν όλα τούμπα γιατί δεν έχουν τι να χάσουν, οπότε ακόμα και αυτοί που έχουν, κακώς έχουν και πρέπει να σταματήσουν να έχουν, ενώ οι δε απεύχονται να επικρατήσει το ΟΧΙ που θα μας κάνει Αλβανία του Χότζα και Ρουμανία του Τσαουσέσκου και για αυτό θα φταίει η κομμουνιστογενής... πλέμπα.

Όλα αυτά δεν τα βγάζω από το μυαλό μου. Τα social media είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα της τάσης που επικρατεί. Όλοι οι Έλληνες είμαστε ένα. Ένας λαός, ένας πολιτισμός, μία χώρα, και πάνω από όλα, ένα μέλλον. Αυτό πρέπει να διαφυλάξουμε γιατί ό,τι και να ψηφίσουμε μαζί θα «λουστούμε» τις συνέπειες.

Εγώ από την πλευρά μου ψηφίζω «ΝΑΙ» γιατί θέλω να παραμείνω Ευρωπαίος πολίτης. Γιατί δεν θέλω να στέκομαι σε ουρές για να βγάλω 60 ευρώ από ένα ΑΤΜ. Γιατί δεν θέλω να αγοράζω τρόφιμα με κουπόνια. Γιατί δεν θέλω να βλέπω ανακοινώσεις νοσοκομείων πως δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην σίτιση των ασθενών τους.

Γιατί δεν ζούμε στην εποχή όπου για να χτίσουμε -ξανά- μία δυνατή Ελλάδα χρειάζεται να φάμε πέτρες, όπως είπε ο Κολοκοτρώνης ή ζωοτροφές όπως είπε ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, Νίκολας Μαδούρο.

Ζούμε στην εποχή όπου μπορούμε όλοι μας να διορθώσουμε τους εαυτούς μας, να επιλέξουμε να μας κυβερνήσουν άτομα που θα φέρουν στην χώρα επενδύσεις, θα... μεταρρυθμίσουν όλα όσα είναι στρεβλά σε αυτό το κράτος, θα πολεμήσουν την διαφθορά, θα δημιουργήσουν έναν σύγχρονο και ευέλικτο δημόσιο τομέα, θα δώσουν κίνητρα στον Έλληνα να κάνει αυτό που θέλει, να επιχειρήσει και να χτίσουν μία Ελλάδα υπερήφανη.

Αυτό είναι υπερηφάνεια, αυτό διαλέγω και αυτό επιλέγω. Επιλέγω όμως και να πιαστώ χέρι-χέρι με τον υποστηρικτή του «ΟΧΙ» και να κοιτάξουμε το μέλλον μαζί, όποιο και να είναι αυτό. Γιατί πολύ απλά μαζί θα το μοιραστούμε.

The post Υπερηφάνεια, δημοψήφισμα και ιστορική ευθύνη – Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης appeared first on KoolNews.