Εγώ σ’ αγάπησα εδώ…

12:35 24/1/2012 - Πηγή: EnterTV

Η Δούκισσα Νομικού γράφει:Είναι ξημερώματα Τρίτης και ακόμη δεν μπορώ να κοιμηθώ! Ίσως να φταίει η υπερένταση της Δευτέρας (πάντα η Δευτέρα είναι πιο πιεστική)! Ίσως πάλι να φταίνε όλες αυτές οι σκέψεις που δεν αφήνουν το μυαλό  μου να ηρεμήσει.. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά,  είχα τη φαϊνή ιδέα ν’ ακούσω μερικά από τα αγαπημένα μου τραγούδια! Μέγα λάθος!!! Γιατί όταν εγώ λέω ότι θα ακούσω τα αγαπημένα μου τραγούδια, θα χαμηλώσω τα φώτα στο δωμάτιο μου, θα ανάψω τα αρωματικά

κεράκια,  μέχρι να μυρίσει όλο το σπίτι βανίλια και θα ακούω όλα τα «Δουκισσιακά τραγούδια» , δηλαδή όποια μπαλάντα και μελαγχολικό τραγούδι υπάρχει! Κάπως έτσι,  με συνεπήρε το συναίσθημα χθες και σιγοτραγουδούσα… 
«Εγώ σ’ αγάπησα εδώ,  που να ‘σαι τώρα που γυρνάς,  σε ποιο καινούργιο ουρανό χρώματα κλέβεις; »
Αγαπημένο τραγούδι, από την Ελένη Τσαλιγοπούλου… Έντονος και αληθινός στίχος… Μελωδία που σε ταξιδεύει… Ακούστε το κι εσείς!Αχ… Πόσα συναισθήματα, πόσες εικόνες… Το μυαλό παίζει διάφορα παιχνίδια. Άρχισα να θυμάμαι,  πράγματα που είχα ξεχάσει ή μάλλον ήθελα να έχω ξεχάσει… Ότι μας πονάει, συνήθως το καταχωνιάζουμε στους διαδρόμους του υποσυνείδητου και είμαστε ασφαλείς… Μέχρι να ξυπνήσουν οι αναμνήσεις και να έρθουν να αναστατώσουν το παρόν.
«Έφτανε να χαμογελάς,  Να σε κοιτάζω όταν ξυπνάς, κι ούτε που σκέφτηκα ποτέ πως θα ξεχάσεις».
Όλοι μας πονάμε,  όταν χάνουμε ανθρώπους από τη ζωή μας. Όλοι μας απογοητευόμαστε,  όταν βλέπουμε ότι ξεχνούν. Όλοι μας έχουμε ζήσει τον ανεκπλήρωτο, τον πλατωνικό έρωτα.Θυμάμαι στο Γυμνάσιο,  είχα την πρώτη μου ερωτική απογοήτευση. Θυμάμαι πόσο πολύ είχα πληγωθεί. Είναι εκείνες οι στιγμές,  που όλα  φαίνονται  ακατόρθωτα, που νομίζουμε ότι δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε πρόσωπα και καταστάσεις… Και μετά έρχεται εκείνο το συναίσθημα της ενοχής, που μας κάνει να αισθανόμαστε τύψεις και υπεύθυνοι,  για ότι έχει συμβεί.. Πόσο λάθος,  είναι αυτό! Και πόσο αδύνατο όμως να το συνειδητοποιήσεις,  τη δεδομένη χρονική στιγμή.Θυμάμαι,  ο αγαπημένος μου θείος, τότε στο Γυμνάσιο, μου είχε πει:  «Μην στεναχωριέσαι αν κάποιος επιλέξει να φύγει από τη ζωή σου- είτε είναι φίλος σου, είτε είναι το αγόρι σου, είτε είναι συμμαθητής/συνεργάτης σου. Δεν φταις εσύ, αν δεν μπορεί να αντέξει την αγάπη σου. Δεν φταις εσύ αν του δώσεις την καρδιά σου στα χέρια του και αυτός τρομάξει,  την αφήσει να πέσει κάτω και φύγει. Εσύ θα ξανασηκωθείς και θα ξαναγαπήσεις. Εκείνος όμως πάντα θα φεύγει. Δεν θα μπορέσει ποτέ να αγαπήσει πραγματικά.»
Πόσο δίκιο είχε! Τότε δεν τον καταλάβαινα. Πλέον όμως ξέρω,  πως όταν πέσεις κάτω, το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι να ξανασηκωθείς. Και για το καλό σου, θα πρέπει να σηκωθείς γρήγορα. Άλλωστε κανένας δεν πέθανε από έναν χωρισμό. Η γη συνεχίζει να γυρίζει…

«Παραμυθάκι μου σκληρό,  όπου κι αν είσαι και γυρνάς,  για μένα εκεί να μη ρωτάς , εγώ σ’ αγάπησα εδώ.»

Ουφ! Κοίτα να δεις τι σκέψεις, μπορεί να κάνει κανείς βραδιάτικα! Και όλα αυτά στο άκουσμα ενός τραγουδιού…
Το αφιερώνω λοιπόν, σε όλους εσάς, που μ