Αυτά που θα έρθουν…

18:23 25/9/2015 - Πηγή: Attiki Press

Η αλήθεια είναι πως δεν συγκαταλέγω την προπέτεια στις αρετές μου, αλλά πολύ φοβάμαι πως η δεύτερη φορά Αριστερά θα είναι πιο τρομακτική από την πρώτη.

Του Νίκου Καραμάνογλου

Αφήνω κατά μέρος τις μνημονιακές υποχρεώσεις, γιατί αυτές θα υλοποιούνταν ανεξάρτητα από τον πολιτικό χρωματισμό της κυβέρνησης, που θα προέκυπτε από τις εκλογές, και έρχομαι στο νέο κυβερνητικό σχήμα, το οποίο -μεταξύ μας- δεν είναι και τόσο νέο. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα ξαναμοίρασμα της τράπουλας στο παλιό μαζί με

αρκετές προσθήκες. Προσθήκες που δεν έχουν να κάνουν με λειτουργικές ανάγκες και η χρηστική τους αξία είναι μηδενική, αν όχι παθητική.

Προσθήκες που έγιναν για να διατηρήσουν την κομματική ισορροπία (διασφαλίζοντας την κομματική συνοχή στα δύσκολα νομοσχέδια που έρχονται), αλλά και για να ικανοποιήσουν τη ματαιοδοξία του ελάσσονος των κυβερνητικών εταίρων, που εξαργύρωσε ακριβά τη στήριξή του. Το πρόταγμα της ευελιξίας, της λιτότητας και της λειτουργικότητας και επομένως της ηθικής ανωτερότητας της Αριστεράς λησμονήθηκε μπροστά στη σαγήνη των υπουργικών θώκων.

Και επειδή το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, αναδεικνύεται η πολιτική της απομύζησης του Δημοσίου ως ηθικό καθήκον της Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που φαίνεται πως τον τελευταίο καιρό περνάει μια περίοδο κρίσης ή όπως θα το έθετε καλύτερα ο τέως υπουργός Οικονομικών, μια περίοδο ιδεολογικής ασάφειας. Και αυτό πιστοποιείται όχι μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στην νεότευκτη Λαϊκή Ενότητα, που απ’ ό,τι έδειξαν οι εκλογές δεν είναι λαϊκή και με τις διαφαινόμενες εξελίξεις σε λίγο δεν θα είναι ούτε ενότητα.

Κάπου διάβασα ότι το τηλεοπτικό σποτ του Παναγιώτη Λαφαζάνη με το ταξί και το Νομισματοκοπείο -πέρα από τη χιουμοριστική του διάθεση, που κι αυτή είναι κατακριτέα, αν αναλογιστούμε τη σοβαρότητα του ζητήματος- είναι όσο λιγότερο αριστερό γίνεται. Γιατί; Γιατί ένας γνήσιος αριστερός δεν θα πήγαινε με ταξί στο Νομισματοκοπείο, ακόμα κι αν είχε την οικονομική δυνατότητα. Θα έπαιρνε το μετρό. Είναι θέμα ιδεολογικής τοποθέτησης και αυτή είναι που αμφισβητείται ακόμα και σε επίπεδο ηγεσίας.

Θα μου πείτε «από αυτά κρίνεις την ιδεολογική συγκρότηση ενός κόμματος;». Κι όμως τα ασήμαντα σημαίνουν τα πιο σημαντικά και οριοθετούν αυτά που θα έρθουν.Το θέμα της υπουργοποίησης του κ. Δημήτρη Καμμένου, των αντιδράσεων που αυτή προκάλεσε και της εντός της ίδιας ημέρας παραίτησής του -σε παγκόσμια και αποκλειστική πρωτιά, αλλά και αυτό των ενστάσεων στην υπουργοποίηση του κ. Μπόλαρη, αποτελούν ενδείξεις της συνοχής του όλου εγχειρήματος.