Αλέν Ντελόν σχέσεις: Γυναίκες, ένα τεράστιο κεφάλαιο

15:18 18/8/2024 - Πηγή: Attiki Press

Η είδηση του θανάτου του Αλέν Ντελόν βύθισε σε θλίψη τη Γαλλία καθώς θα μείνει στην ιστορία ως ένα από τα ιερά τέρατα του γαλλικού σινεμά, που έγραψε μερικές από τις πιο όμορφες σελίδες του. «Το ευρύ κοινό τον συνδέει με φιλμ νουάρ και ταινίες δράσης, αλλά η καριέρα του είναι παράδειγμα εκλεκτικισμού, μια καριέρα όπως των Αμερικανών σταρ,

χωρίς σνομπισμό», σημειώνει η Ντενίτσα Μπάντσεβα, συγγραφέας του βιβλίου «Αλέν Ντελόν, έρωτες και αναμνήσεις», όπου αφηγείται τον μύθο του, σύμφωνα με τη γαλλική εφημερίδα Le Figaro.

«Αν ο Ντελόν παραμένει σύμβολο της ομορφιάς και εμβληματική φυσιογνωμία του κινηματογράφου, το οφείλει και στον μοντερνισμό του: η σωματική του διάπλαση και η υποκριτική του δεν είναι σε καμία περίπτωση παρωχημένα. Και μετά, κατά που συχνά ξεχνάμε, ήταν και προπομπός», προσθέτει η Μπάντσεβα. « Δεν έκανε τίποτα σαν τους άλλους. Πολλοί φοβόντουσαν να αναμετρηθούν με αστέρες της Α΄ κατηγορίας. Εκείνος, αντίθετα, τους αναζητούσε λατρεύοντας τον Ζαν Γκαμπέν, τον φίλο του Ζαν Πολ Μπελμοντό, τη Σιμόν Σινιορέ ή τη Ρόμι Σνάιντερ».

Η Ρόμι Σνάιντερ

Μια από τις ταινίες – σταθμούς στην καριέρα του στάθηκε «Η Πισίνα» του 1969, όπου ο Ντελόν συνάντησε τη Ρόμι Σνάιντερ, δέκα χρόνια μετά την λήξη ενός ειδυλλίου που συνάρπαζε την Ευρώπη. Ο Κώστας Γαβράς τους γνώρισε κατά τη διάρκεια του ειδυλλίου τους: «Δεν ήταν ακόμα θρυλικό ζευγάρι, αλλά ήταν ήδη ένα μαγικό ζευγάρι», έγραψε αργότερα – λέξεις που συνοψίζουν πόσο προικισμένοι ηθοποιοί ήταν, τη δύναμη της ομορφιάς και της αγάπης τους.

Όταν ο Ντελόν εγκατέλειψε τη Σνάιντερ, της προκάλεσε τεράστιο πόνο, αλλά δεν έκοψαν ποτέ τους δεσμούς τους. Σε μια συνέντευξή της το 1977, η Σνάιντερ τον χαρακτήρισε ως τον πιο σημαντικό άντρα στη ζωή της, αυτόν στον οποίο μπορούσε πάντα να βασιστεί. Ο Ντελόν ήταν άλλωστε εκείνος που επέμεινε να πάρει η Σνάιντερ τον ρόλο στην «Πισίνα», αν και οι παραγωγοί προτιμούσαν τη Μόνικα Βίτι ή την Άντζι Ντίκινσον. Αλλά ο Ντελόν απείλησε να αποχωρίσει από την ταινία και έτσι επέτρεψε στη Ρόμι Σνάιντερ να δώσει μια νέα ώθηση στην καριέρα της

Η Κατρίν Ντενέβ

«Το Σοκ» ήταν η δεύτερη ταινία του Αλέν Ντελόν με την Κατρίν Ντενέβ 11 χρόνια μετά τον «Μπάτσο». Κοινό χαρακτηριστικό των δύο εμβληματικών ηθοποιών του Γαλλικού κινηματογράφου ο μεγάλος επαγγελματισμός τους και το γεγονός ότι έχουν δοκιμάσει τις υποκριτικές τους δυνάμεις σε όλα τα είδη, από ταινίες τέχνης μέχρι θρίλερ και κωμωδίες. Α και δεν ανέπτυξαν στενό δεσμό, έτρεφαν μεγάλο σεβασμό ο ένας για τον άλλον, δύο θρύλοι του γαλλικού σινεμά διάσημοι ανά την υφήλιο.

«Ο Σαμουράι»

Το αριστούργημα του 1967 με τον Ντελόν στον πρωταγωνιστικό ρόλο άλλαξε την ιστορία των φιλμ νουάρ. Με το πορτρέτο αυτού του δολοφόνου, ο Ζαν Πιερ Μελβίλ επηρέασε ολόκληρες γενιές κινηματογραφιστών κι η ταινία αποτελεί ουσιαστικό σημείο αναφοράς για την αγνότητά του, το στυλ και τη δημιουργία μιας νέας μυθολογίας που ενσάρκωσε τόσο πειστικά ο Ντελόν. Πίσω από τη φαινομενική απάθεια του ήρωα που κρύβεται κάτω από το καπέλο και το αδιάβροχο του, η ταινία αφηγείται τη μοναξιά, τα βάσανα και την έλλειψη σημείων αναφοράς του σύγχρονου ανθρώπου. Ο Μέλβιλ και ο Ντελόν συναντήθηκαν ξανά στον «Κόκκινο Κύκλο» και τον «Μπάτσο» τις άλλες δύο ταινίες, που συμπληρώνουν την «τριλογία του Ντελόν», όπως λένε οι ιστορικοί του κινηματογράφου.

Η Σιμόν Σινιορέ

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, τα ζευγάρια Ντελόν – Σνάιντερ και Υβ Μοντάν-Σιμόν Σινιορέ διατηρούσαν φιλικές σχέσεις. Στην «Επιστροφή του Βετεράνου» (1971) την πρώτη τους κοινή εμφάνιση στη μεγάλη οθόνη ο Ντελόν και η Σινιορέ υποδύθηκαν τους εραστές. Δύο χρόνια αργότερα, το 1973, η Σινιορέ του ζήτησε να παίξει τον ανταγωνιστή της στο «Αίμα στο Χιόνι». Μαζί τόλμησαν τα πάντα στην οθόνη καθώς η Σινιορέ ήταν η αγαπημένη κινηματογραφική παρτενέρ του Ντελόν που τη θαύμαζε ως καλλιτέχνιδα και ως άνθρωπο.

Alain Delon et Simone Signoret
“La veuve Couderc” (1971 – Pierre Granier-Deferre) pic.twitter.com/WP3JbwlEK7

— Farid Benamer-B (@faridbbf) August 16, 2024

«Γυμνοί στον Ήλιο»

H εμφάνιση του ηλιοκαμένου Ντελόν στο «Γυμνοί στον Ήλιο» (1960) του Ρενέ Κλεμάν -την πρώτη και ίσως καλύτερη μέχρι σήμερα διασκευή του διάσημου best seller της Πατρίσια Χάισμιθ, «Ο Ταλαντούχος Κος Ρίπλεϊ» – θα αρκούσε κατά πολλούς για να θεοποιηθεί ο αξέχαστος Γάλλος ηθοποιός ως ένα από τα πιο εμβληματικά πρότυπα ολύμπιας ομορφιάς που πέρασαν ποτέ από τη μεγάλη οθόνη.

Ο Ζαν Γκαμπέν

Ο Ντελόν χαρακτήριζε τον Ζαν Γκαμπέν «απόλυτο πρότυπό του», «σημείο αναφοράς του», τον αποκαλούσε «το αφεντικό». Γνωρίστηκαν το 1962 στα γυρίσματα της «Μεγάλης Ληστείας του Καζίνο» και ξανασυναντήθηκαν επτά χρόνια αργότερα στα πλατό, όταν συμπρωταγωνίστησαν στη «Συμμορία των Σικελών» και ξανά το 1973 στο «Δυο Ξένοι στην Ίδια Πόλη». Την περίοδο εκείνη η καριέρα του Γκαμπέν είχε πάρει την κάτω βόλτα, αλλά ο Ντελόν τον ήθελε παρτενέρ του και μάλιστα επέμενε να εμφανίζεται μαζί του στις αφίσες. Οι δύο μεγάλοι ηθοποιοί έτρεφαν μεγάλο σεβασμό για το χάρισμα και το ταλέντο ο ένας του άλλου.

«Ο Τσιγγάνος»

Αν και δεν περιλαμβάνεται στις καλύτερες ταινίες του Ντελόν, «Ο Τσιγγάνος» (1975) έβαλε τους τους Ρομά στο επίκεντρο της δράσης και τους παρουσίασε ως διωκόμενα, αξιοπρεπή και θαρραλέα άτομα. Ήταν μια άνευ προηγουμένου προσέγγιση στον γαλλικό ή ακόμα και στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο, σε σημείο που ο Αλέν Ντελόν έγινε ένα είδος ειδωλου για την κοινότητα των Ρομά. Ήταν ο μόνος σταρ που αποφάσισε να ασχοληθεί μαζί τους, ηθικά και καλλιτεχνικά.

«Ο Ρόκο και τα αδέλφια του»

Σταθμός στην καριέρα του Ντελόν στάθηκε και η ταινία «Ο Ρόκο και τα αδέλφια του» (1960), με την Ανί Ζιραρντό και την Κατίνα Παξινού στο πλευρό του, που τον καθιέρωσε μαζί με το «Γυμνοί στον Ήλιο» ως μεγάλο ηθοποιό. Μετά τον Ρενέ Κλεμάν, παγκοσμίως γνωστό την εποχή εκείνη, ο Ντελόν συνεργάστηκε με τον πνευματικό του πατέρα, Λουκίνο Βισκόνι, έναν από τους σκηνοθέτες που τον μεταμόρφωσαν, προσφέροντάς του έναν περίπλοκο χαρακτήρα. Ο Βισκόντι έδωσε δύο χρονια αργότερα στον Ντελόν έναν εκ διαμέτρου αντίθετο δεύτερο ρόλο, εκείνον ενός νεαρού ευγενούς που στρατολογείται στις δυνάμεις του Γκαριμπάλντι στον «Γατόπαρδο», μια από τις ταινίες αναφοράς στην ιστορία της Έβδομης Τέχνης, όπου εκστομίζει την αθάνατη ατάκα: «Όλα πρέπει να αλλάξουν για να μην αλλάξει τίποτε».

Η συνεργασία του με τον Βισκόντι εξελίχθηκε ακόμη περισσότερο καθώς ο Ιταλός μαέστρος επέβλεψε την σκηνοθεσία του «Κρίμα που είναι Πόρνη», το πρώτο θεατρικό έργο του Ντελόν στο πλευρό της Ρόμι Σνάιντερ.

Η Ναταλί Ντελόν

Ο Ντελόν γνώρισε τη Ναταλί το 1963, μέσω ενός κοινού φίλου, σε ένα νυχτερινό κέντρο κι αμέσως διαπίστωσαν μια φυσική συμμετρία μεταξύ τους, μια δύναμη χαρακτήρα και μια κοινή ενέργεια, με τον Γάλλο σεναριογράφο, Πασκάλ Ζαρντέν, να γράφει αργότερα: «Μόλις είχε βρει έναν άλλο εαυτό του. Όταν γνωρίστηκαν, εκείνη δεν σκεφτόταν να γίνει ηθοποιός, μέχρι που της προτάθηκε να παίξει στον “Σαμουράι».

Ο γάμος του Ντελόν με τη Ναταλί άντεξε πέντε χρόνια, αλλά μετά το διαζύγιό τους διατήρησαν καλές σχέσεις, κυρίως για τον γιο τους, Άντονι. «Συχνά τονίζουμε τη σαγηνευτική και άπιστη πλευρά του Ντελόν, αλλά παραλείπουμε να αναφέρουμε την πίστη του στις γυναίκες που είχαν σημασία στη ζωή του», έγραψε ο Ζαρντέν.

Η Μιρέιγ Νταρκ

Η ιστορία αγάπης της Μιρέιγ Νταρκ και του Αλέν Ντελόν γεννήθηκε το 1968 και κράτησε μέχρι το 1983, που χώρισαν. Ωστόσο οι δυο τους ουδέποτε έπαψαν να είναι φίλοι και πάντα ο ένας υπολόγιζε στη βοήθεια του άλλου. Εμφανίστηκαν μαζί στη μεγάλη οθόνη στον «Αδίστακτο Χρυσοδάκτυλο» (1977) και στο «Για το Τομάρι Ενός Μπάτσου») (1981), αλλά και στο θέατρο.

Μάλιστα ο Ντελόν ανέλαβε την παραγωγή του « Les Seins de glace» για να προσφέρει στην αγαπημένη του τον ρόλο που ονειρευόταν και κανείς δεν της έδινε, ερμηνεύοντας εκείνος έναν δεύτερο ρόλο για να μην τραβήξει πάνω του την προσοχή. Στο θέατρο εμφανίστηκαν μαζί στο « Sur la route de Madison» και όπως είχε πει η Μιρέιγ Νταρκ, τα λόγια έρωτα που αντάλλαξαν επί σκηνής ήταν ακόμη πιο όμορφα επειδή τα είχαν ήδη ανταλλάξει και στην πραγματική τους ζωή.