Άλλο Ουκρανία και άλλο Ελλάδα (άποψη)

17:40 21/2/2014 - Πηγή: Attiki Press

του Αριστείδη Αποστόλου ([e-mail])

Η εκρηκτική κατάσταση στην Ουκρανία που συνοδεύεται από βίαια επεισόδια με δεκάδες νεκρούς, δημιουργεί λογικούς συνειρμούς και προβληματισμό στους Έλληνες πολίτες, σχετικά με τη μορφή που θα πρέπει να έχουν οι κοινωνικοί αγώνες και τον τρόπο διαμαρτυρίας ή διεκδίκησης δικαιωμάτων και αγαθών.

Ωστόσο αυτό που δεν θα πρέπει να διαφεύγει την προσοχή μας είναι οι διαφορετικές συνθήκες που επικρατούν στις δύο χώρες και –κυρίως– οι εξωτερικοί παράγοντες που τις επηρεάζουν καταλυτικά. Αυτή τη στιγμή, στην Ουκρανία υπάρχουν

δύο μεγάλα κέντρα επιρροής. Το πρώτο είναι η φιλορωσική καθεστηκυία τάξη που εκφράζεται μέσω της κυβέρνησης Γιανουκόβιτς. Το δεύτερο είναι η Δύση που προσπαθεί να εισέλθει στη χώρα, εκμεταλλευόμενη ενδεχομένως τον τοπικό πλούτο (μην ξεχνάμε, πως πίσω από σχεδόν όλους τους πολέμους και τις συγκρούσεις, ελλοχεύουν οικονομικά συμφέροντα), η οποία εκφράζεται από την αντιπολίτευση και τις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις. Η αντιπαράθεση αυτών των δύο διεθνών «δαχτύλων» έχει δημιουργήσει το εκρηκτικό κλίμα στη χώρα, το οποίο απαιτεί ιδιαίτερη ψυχραιμία και ώριμες επιλογές από τους πολιτικούς ηγέτες της Ουκρανίας, προκειμένου να μη μετατραπεί σε εμφύλια διαμάχη.

Αντίθετα στην Ελλάδα, εκλείπει ο δεύτερος διεθνής «δάκτυλος». Η γερμανική Ευρώπη είναι η μόνη κυρίαρχη που αποφασίζει για την ελληνική πραγματικότητα, με τις αποφάσεις της Μέρκελ να αποκτούν τη βαρύτητα ενός ηγεμόνα απέναντι στο προτεκτοράτο του. Στο πλευρό της Ευρώπης και οι Ηνωμένες Πολιτείες – τουλάχιστον για όσο διάστημα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο παραμένει στο «παιχνίδι» της Ελλάδας.

Από την άλλη πλευρά, η Ρωσία –μέχρι στιγμής– τηρεί στάση «μη εμπλοκής» απέναντι στις χώρες που βρίσκονται εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Χαρακτηριστική είναι η περσινή συμπεριφορά της απέναντι στην Κύπρο, την οποία –εάν ήθελε– θα μπορούσε να απαλλάξει από τη μνημονιακή της περιπέτεια και από την υπογραφή σκληρών όρων με τους Ευρωπαίους.

Η απουσία του δεύτερου δαχτύλου στην Ελλάδα αποτυπώνεται και στα πολιτικά κόμματα, όπου ουσιαστικά υπάρχει μόνο μία κατεύθυνση: η παραμονή – με όποιο κόστος – στους κόλπους της ευρωζώνης. Δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που θα μπορούσαν να προσφέρουν μία εναλλακτική επιλογή, αναλώνονται σε συζητήσεις για καλύτερη διαχείριση του χρέους ή των μνημονιακών υποχρεώσεων και μεταρρυθμίσεων. Η μόνη κοινοβουλευτική φωνή που διαφοροποιείται είναι εκείνη του ΚΚΕ: ωστόσο ακούγεται τόσο ψιθυριστά, χωρίς παλμό και συναίσθημα˙ σαν να μην επιθυμούν οι εκφραστές της να κυριαρχήσει και να προσφέρει ενδεχομένως μία διέξοδο από την κρίση. Αποτέλεσμα της σιωπηλής πολιτικής του ΚΚΕ, είναι η καθήλωση των ποσοστών του και οι εσωτερικές τριβές στο εσωτερικό του.

Μοιραία, ο ελληνικός λαός, χωρίς ηγέτες και οργάνωση, χωρίς καμία εναλλακτική επιλογή, χώνεται όλο και πιο βαθιά στη μνημονιακή πραγματικότητα, αποδεχόμενος, χωρίς αντιδράσεις, την πορεία των πραγμάτων που αποφασίζεται ερήμην του από τους δανειστές του.