Αστερισμοί: Μια μίνιμαλ συμπαντική παράσταση για τις ανθρώπινες σχέσεις

15:21 26/12/2014 - Πηγή: Attiki Press

Ένα εντελώς άδειο, εντελώς άσπρο σκηνικό και πάνω του δύο εκπληκτικοί ηθοποιοί. Ιδιαίτεροι, περίεργοι φωτισμοί σε γεωμετρικά σχήματα, απλά κουστούμια. Ένα κείμενο χωρίς αρχή, μέση, τέλος, χωρίς ευθύγραμμη ροή, αλλά γεμάτο συναισθήματα, «ένα έργο για την πολλαπλότητα, αλλά και το πεπερασμένο της ανθρώπινης ύπαρξης». Όλα αυτά συνθέτουν μια από τις καλύτερες παραστάσεις της περσινής χρονιάς που επαναλαμβάνεται και φέτος!

Από την Ηρώ Μητρούτσικου

Ο Άγγλος συγγραφέας Νικ Πέιν έγραψε τους «Αστερισμούς» (Βραβείο καλύτερου έργου 2012) όταν, πενθώντας το θάνατο του πατέρα του, βρήκε

τυχαία ένα ντοκιμαντέρ για την Θεωρία της Σχετικότητας, της Κβαντικής Μηχανικής, τις θεωρίες περί παράλληλων συμπάντων και την θεωρία των χορδών («Το κομψό Σύμπαν»)! Η άποψη ότι μπορεί να υπάρχουν παράλληλα, πολλαπλά σύμπαντα, αλλά εμείς είμαστε καταδικασμένοι να αντιλαμβανόμαστε μόνο το ένα από αυτά τα παράλληλα σύμπαντα, του ενέπνευσε την ιστορία ενός ζευγαριού σε πολλές διαφορετικές εκδοχές. Το απροσδιόριστο, δηλαδή, της μοίρας του ανθρώπου…

Μια θεωρητική φυσικός (που μελετά την κβαντική θεωρία) κι ένας μελισσοκόμος ερωτεύονται ή όχι, γίνονται ζευγάρι ή όχι, απιστούν ή όχι, χωρίζουν ή παντρεύονται, η αρρώστια του ενός έχει καλή ή θανατηφόρα κατάληξη, επιλέγει την ευθανασία ή όχι…. Ίδιες συνθήκες οδηγούν σε διαφορετικά αποτελέσματα (αρχή της αβεβαιότητας του Χάιζενμπεργκ)!

Η επιτυχία της παράστασης, όμως, δεν συνίσταται στις πολλαπλές εκδοχές της ίδιας ιστορίας. Ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος κατάφερε να παρουσιάσει, ως ολοκληρωμένο έργο με ρυθμό και κορυφώσεις, ένα κείμενο, ποιητικό μεν, αλλά αποτελούμενο από άπειρες μικρές σκηνές με μεγάλες μεταπτώσεις διάθεσης, με συνεχείς σύντομες εκδοχές του ίδιου γεγονότος να επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά, σαν μια ιδιαίτερη λούπα.

Η παράσταση ξεκινάει με μια πολύ ενδιαφέρουσα, χαλαρή συνέντευξη που πήρε ο ίδιος ο Μάκης Παπαδημητρίου (ο οποίος έχει σπουδάσει και φυσική) από δύο καθηγητές Αστροφυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η Στεφανία Γουλιώτη, η επι σκηνής κβαντοφυσικός, πάντα απλή και καλή, ενώ ο Παπαδημητρίου επέστρεψε στον αισθαντικό του εαυτό (είχα γράψει ότι μόνο πρόπερσι- δεν μου άρεσε ο τρόπος που έπαιζε). Το έργο πότε αστείο, πότε δραματικό, σε καθηλώνει και σε γεμίζει συναισθήματα. Την πρώτη φορά που είδα την παράσταση έκλαιγα ασταμάτητα, την δεύτερη κατάφερα να είμαι αρκετά αποστασιοποιημένη…

Όπως λιτή είναι η σκηνοθεσία, το ίδιο λιτή είναι και η χορογραφική κίνηση της Αγγελικής Στελλάτου. Κυκλικές και αρμονικές κινήσεις, όπως και οι κινήσεις των πλανητών! Το μόνο που γεμίζει τον κατάλευκο χώρο είναι οι γραμμικοί φωτισμοί (Σάκης Μπιρμπίλης) και οι προβολές, κατά διαστήματα, συμπαντικών τοπίων (Παντελής Μάκκας).

Μόνη ένσταση (άνευ σημασίας) τα αδιάφορα κουστούμια, που απλά συμβολίζουν το επάγγελμα του κάθε ήρωα…

Τελευταία παράσταση το Σάββατο 27 Δεκέμβρη στις 6.30· σπεύσατε.

Θέατρο του Νέου Κόσμου

Αντισθένους 7 & Θαρύπου (metro Συγγρού-Φιξ)

210-9212900