«Χάσαμε έναν φίλο»: Η θλίψη του Σταύρου και όλου του Ποταμιού για τον θάνατο γνωστού στελέχους και βραβευμένου σκηνοθέτη

15:46 16/12/2015 - Πηγή: Attiki Press

Βαριά είναι η ατμόσφαιρα στα γραφεία του Ποταμιού εξαιτίας της απώλειας στελέχους του κόμματος.

Έφυγε από τη ζωή, την Τρίτη 15 Δεκεμβρίου, σε ηλικία 61 ετών, ο Γιάννης Κασπίρης, σκηνοθέτης και παραγωγός ντοκιμαντέρ και στέλεχος του Ποταμιού.

Η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί αύριο από το Α” νεκροταφείο στις 13:00 και θα είναι πολιτική.

Ο Γιάννης Κασπίρης γεννήθηκε το 1954 στην Αθήνα. Σπούδασε

κινηματογράφο στην Σχολή Σταυράκου. Σαν ντοκιμαντερίστας έχει σκηνοθετήσει δεκάδες προγράμματα για την ελληνική και διεθνή τηλεοπτική αγορά και έχει λάβει βραβεία και διακρίσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Κάποιες από τις δουλειές του ήταν: «Στην άλλη όχθη», «Το κύκλωμα», «Στα μονοπάτια της σκέψης (σε επιμέλεια Κωνσταντίνου Τσουκαλά ) και της επιστήμης (με τον Γιώργο Γραμματικάκη), «’Ανθρωποι απλοί, απλοί σαν παιδιά» (βραβείο ντοκιμαντέρ 2007), «Οι μεγάλοι Έλληνες», «Με λένε Στέλιο» κ.α. Το 2008-9 πραγματοποίησετην παραγωγή της σειράς «Οι μεγάλοι Έλληνες » για τον σταθμό ΣΚΑΙ και το BBC. Διετέλεσε μέλος του ΔΣ της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και του ΣΑΠΟΕ.

Ο Γιάννης Κασπίρης εκτός από το πλούσιο έργο του ήταν και υποψήφιος του Ποταμιού στις βουλευτικές εκλογές.

«Έχασα έναν φίλο. Χάσαμε έναν φίλο. Και η Ελλάδα έχασε έναν σημαντικό άνθρωπο» τονίζει ο επικεφαλής του Ποταμιού, Σταύρος Θεοδωράκης, στην ιστοσελίδα του κόμματος, αποχαιρετώντας τον Γιάννη Κασπίρη: «Έναν πολίτη που ανησυχούσε καθημερινά για όλα αυτά που γίνονται και για όλα αυτά που δεν γίνονται. Ο Γιάννης ήταν ένας πρωτοπόρος της τηλεόρασης και του κινηματογράφου. Τόλμησε και άνοιξε δικό του δρόμο. Ανάμεσα στις επιλογές του χυδαίου αλλά εμπορικού, ή του ποιοτικού αλλά αδιάφορου, ο Γιάννης Κασπίρης πολεμούσε να κάνει το δυσνόητο κατανοητό και το ποιοτικό ενδιαφέρον. «Βλέπω δεν σημαίνει κατανοώ» έλεγε- κι αγωνίστηκε για να κολυμπήσουν τα μεγάλα κοινά σε σημαντικούς προβληματισμούς, ιδέες και γνώσεις. Το έργο του δεν πρέπει να χαθεί. Ήταν κάτι που είχαμε συζητήσει σε ανύποπτο χρόνο. Είχε μια αγωνία “να μαζευτούν όλα” για να μπορούν να τα βλέπουν όλοι. Η μεγάλη του αγωνία όμως ήταν η χώρα. Με μάλωνε, με συμβούλευε, με ωθούσε. «Μπαίνω να γίνω βιονικός και μετά θα “ρθω να τα πούμε», ήταν το τελευταίο του μήνυμα. Γιάννη θα μας λείψεις όσο δεν φαντάζεσαι. Θα σε σκεφτόμαστε και θα θυμόμαστε τον δρόμο που μας έδειχνες. Γεια σου φίλε μου. Στην Ελένη, στο παιδί του, την οικογένεια του, τα βαθιά μου συλλυπητήρια».