Δυο νεανικές, αστείες, γεμάτες χρώμα παραστάσεις...

11:19 11/10/2013 - Πηγή: Attiki Press

από την Ηρώ Μητρούτσικου

Όταν έχεις ως βάση ένα καλό κείμενο και διαθέτεις πολύ κέφι και αγάπη για τη ζωή και την χαρά, πώς να μην κάνεις υπέροχες, φρέσκιες παραστάσεις, οι οποίες μεταδίδουν αυτή τους την διάθεση και στον θεατή;

Γελώντας άγρια

To γνωστό έργο του Κρίστοφερ Ντούρανγκ είναι το τελευταίο έργο που παρουσιάζεται στη σκηνή του θεάτρου Βικτώρια, για 6 ακόμα παραστάσεις, μια και το θέατρο κλείνει στο τέλος του μήνα! Πρόκειται για μία άγρια κωμωδία, με πολύ γέλιο και περίεργες κωμικοτραγικές καταστάσεις.

Η ατυχής συνάντηση μιας (διαταραγμένης) γυναίκας κι ενός άντρα μπροστά στα ράφια του super market γίνεται αφορμή για να ξετυλιχτούν επί σκηνής τα άγχη της καθημερινής ζωής και οι ψυχώσεις του σύγχρονου ανθρώπου. Από τη στιγμή που συγκρούονται τα καρότσια τους, το έργο εκτυλίσσεται με καλπάζοντες ρυθμούς, καθώς ένα εντελώς απρόβλεπτο γαϊτανάκι εξομολογήσεων, συγκρούσεων και παρεξηγήσεων ακολουθεί αυτή την συνάντηση...

Εισπνοή, εκπνοή, εισπνοή, εκπνοή. Μπορεί να φαίνεται απλό, όμως αυτό είναι το κλειδί της ζωής και όλης μας της ύπαρξης. Αυτό είναι και το θέμα των ηρώων της παράστασης: η απουσία της αναπνοής, ουσιαστικής αναπνοής. Αυτής, που δεν γίνεται από συνήθεια, δεν γίνεται μέσα από τον φόβο ή μέσα από άμυνα. Εισπνοή, εκπνοή. Και η ζωή συνεχίζεται μονότονα. Και, που και που, ένα γέλιο, για να φαίνονται, τάχα, όλα καλά. Ένα άγριο γέλιο. Γέλιο χωρίς σημασία.

Οι δύο πρωταγωνιστές μιλούν ασταμάτητα για ό,τι τους ενοχλεί, τους αγχώνει, τους φοβίζει, τους εκνευρίζει. Όλα έχουν θέση στον λόγο τους. Και τούτο γιατί το μόνο που επιζητούν είναι να βρουν κάποιο δίαυλο επικοινωνίας σε ένα κόσμο παλαβό και σκληρό, ο οποίος αρνείται κάθε ανθρώπινη επαφή. Ένα κωμικό και συνάμα τραγικό πορτρέτο της σύγχρονης ζωής των μεγαλουπόλεων!

Ο γνωστός σκηνοθέτης Δημήτρης Μαλισσόβας κατάφερε να φτιάξει μια παράσταση σε τρελούς ρυθμούς, όπως δηλαδή τρέχει και το μυαλό των ηρώων της. Το λιτό σκηνικό (Αρετή Μουστάκα) αποτελείται από χρωματιστές «κονσέρβες» τόνου και πολύχρωμα, πολυχρηστικά καρότσια σούπερ μάρκετ! Εξίσου, εξαιρετικά και πολύχρωμα ήταν και τα κοστούμια (Χριστίνα Πανοπούλου) με ιδιαίτερο ύφος και προσοχή στις λεπτομέρειες. Τους δύο, σχεδόν, ψυχοπαθείς ήρωες υποδύονται η Κατερίνα Χατζηκυριάκου (και μεταφράστρια του έργου) και ο πρωτοεμφανιζόμενος, αλλά εξαιρετικός, Μάρκος Τερζιδάκης. Μόνη μου ένσταση το φινάλε... Μια παράσταση λιτή, αλλά φουλαρισμένη με γέλιο και χρώμα, για τρία ακόμα Δευτερότριτα στο θέατρο Βικτώρια, 3ης Σεπτεμβρίου 119 & Μαγνησίας 5, 210-8233125 (7’ από τον σταθμό ΗΣΑΠ).

Πενθεσίλεια Group

Το αλληγορικό αυτό επικό έργο, το οποίο έγραψε ο Χ. Φον Κλάιστ το 1808, αναφέρεται στον παθιασμένο έρωτα του Αχιλλέα για τη βασίλισσα των Αμαζόνων Πενθεσίλεια και στο τραγικό του τέλος. Οι Αμαζόνες, σύμφωνα με την μυθολογία, ήταν μια φυλή αποκλειστικά γυναικών, κυνηγών και πολεμιστριών, οι οποίες κατάγονταν από τον θεό του πολέμου, τον Άρη. Μάλιστα, οι Αμαζόνες ήταν τόσο ταγμένες στην τέχνη του πολέμου, που έκοβαν το ένα τους στήθος για να μην τις εμποδίζει στη χρήση του τόξου. Ωστόσο, κάθε άνοιξη ζευγάρωναν με άντρες για να αναπαράγονται.

Η συγκεκριμένη παράσταση ξεκίνησε πέρσι, ως πτυχιακή παράσταση των τελειοφοίτων της Δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου, σε διδασκαλία Ακύλα Καραζήση, αλλά η ανταπόκριση του κοινού ήταν τέτοια, ώστε το καλοκαίρι πήγε περιοδεία και αυτή την στιγμή παίζεται στο Bios μέχρι και την Κυριακή! Το group της Πενθεσίλειας σφύζει από ρυθμό, δύναμη και φρεσκάδα. Σε μια σκηνή πασαρέλα, οι ηθοποιοί είναι παραταγμένοι απέναντι. Πέντε αγόρια από τη μία πλευρά και πέντε κορίτσια από την άλλη, ενώ στη μέση μολυβένια στρατιωτάκια, περικυκλωμένα από κεριά σε σχήμα μιας μεγάλης καρδιάς, μάς δείχνουν ότι οι αντίπαλοι βρίσκονται σε κατάσταση πολέμου. Κι ενώ πλάι τους μαίνεται ο Τρωικός πόλεμος, οι αρχηγοί τους, Πενθεσίλεια και Αχιλλέας, μονομαχούν και συγχρόνως ερωτεύονται και ακολουθεί ένας ερωτικός παροξυσμός και στα δύο στρατόπεδα!

Ο Κλάιστ μιλάει για την Γερμανία του 19ου αιώνα, αλλά, συγχρόνως, μιλά για τους δύο αντίθετους κόσμους των αντρών και των γυναικών, που έρχονται αντιμέτωποι με όσα τους ενώνουν και όσα τους χωρίζουν. Στο τέλος, η Πενθεσίλεια, ανίκανη να παραδεχτεί τον έρωτά της για τον Αχιλλέα, μετά το ερωτικό παιχνίδι αφήνει τα σκυλιά της να κατασπαράξουν τον όμορφο αρχηγό. Οι δέκα νέοι ηθοποιοί τα δίνουν όλα: παίζουν ζωντανά μουσική, τραγουδάνε σε τρεις γλώσσες, από Doors μέχρι ρεμπέτικα και σκυλάδικα, τρέχουν, πηδάνε, κάνουν μόνοι τους τον φωτισμό, μοιράζονται τους ρόλους και προπάντων μας κάνουν να γελάμε και να χαμογελάμε με ένα σοβαρό κείμενο. Εκπληκτικά κιτσάτα eighties κουστούμια (Ιωάννα Τσάμη) και χτενίσματα, προσεγμένα στην παραμικρή λεπτομέρεια, συμπληρώνουν την σκηνοθετική άποψη του Ακύλα Καραζήση.

Μια νεανική παράσταση που δεν πρέπει να χάσουν αυτοί που τους ενδιαφέρει η φρεσκάδα επί σκηνής, το μπρίο και οι διαφορετικές αναγνώσεις τόσο κλασσικών κειμένων. Να θυμίσω ότι το έργο του Κλάιστ (ο οποίος αυτοκτόνησε με την ερωμένη του στα 34 του) έχει ανέβει στην Ελλάδα από τον Χουβαρδά (1986) και τον Πέτερ Στάιν (2002). Bios, Πειραιώς 84, Κεραμεικός.