Εγκαύματα στο πρόσωπο: 24χρονη δίνει μαθήματα ζωής

17:25 8/5/2022 - Πηγή: Attiki Press

Μια φοιτήτρια της οποίας το πρόσωπο κάηκε σε μια φρικτή πυρκαγιά, φοβόταν ότι ο φίλος της θα την εγκατέλειπε όταν θα έβλεπε τα σημάδια που της άφησαν τα εγκαύματα της. Εκείνος όμως της απέδειξε πως έκανε εντελώς λάθος και την υποστήριξε πιστά την επώδυνη ανάρρωσή της. Μέχρι και σήμερα, το ζευγάρι είναι μαζί. Η Sólrún Waldorff, 24 ετών, από το Ρέικιαβικ της Ισλανδίας, έμενε στο διαμέρισμα του φίλου της Rahmon Anvarov τον Οκτώβριο του 2019, όταν μια πυρκαγιά από ατύχημα στο μαγείρεμα, εξαπλώθηκε

σε όλο το κτίριο, παγιδεύοντας το ζευγάρι σε μια κρεβατοκάμαρα στο υπόγειο.Οι πυροσβέστες έδωσαν μάχη μέσα από τις φλόγες για να σώσουν το ζευγάρι, αλλά η Sólrún έμεινε σε κώμα για ένα μήνα και μεταφέρθηκε αεροπορικώς στη Σουηδία για θεραπεία. Τελικά πέταξε στην πατρίδα της δύο μήνες αργότερα για να ξανασμίξει με το φίλο της, ο οποίος επέμενε να μην δει καμία φωτογραφία όσο ήταν στην ανάρρωση.

Παρόλο που η απόφοιτος ψυχολογίας φοβόταν ότι ο 30χρονος σύντροφός της θα την εγκατέλειπε μόλις έβλεπε τα εγκαύματά της, ο Rahmon απέδειξε ότι οι ανησυχίες της ήταν αβάσιμες και έκτοτε παραμένει στο πλευρό της. Ενώ ακόμα δεν έχει συνηθίσει να βγαίνει έξω και έχει αντιμετωπίσει προσβολές και φρικτά σχόλια, η Sólrún κάνει ό,τι μπορεί για να ζήσει μια φυσιολογική ζωή και σκοπεύει να βοηθήσει ανθρώπους που αντιμετωπίζουν σωματικά και ψυχολογικά τραύματα και να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες για την πυρασφάλεια.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Sólrún Alda Waldorff (@solrunalda)

Πώς ξέσπασε η πυρκαγιά

«Η πυρκαγιά συνέβη στις 23 Οκτωβρίου 2019. Ο φίλος μου νοίκιαζε ένα δωμάτιο και εγώ έμεινα εκεί τη νύχτα. Ενώ κοιμόμασταν, ο ιδιοκτήτης ήρθε στο σπίτι και άρχισε να μαγειρεύει με λάδι. Για κάποιο λόγο, το λάδι έπιασε φωτιά. Δεν υπήρχαν πυροσβεστήρες, οπότε πήρε την κατσαρόλα και προσπάθησε να τρέξει με αυτήν έξω. Αλλά ακριβώς μπροστά στην εξώπορτα, του έπεσε η κατσαρόλα και η φωτιά εξαπλώθηκε εξαιρετικά γρήγορα σε όλο το σπίτι. Ήμασταν στο υπόγειο δωμάτιο, οπότε η μπροστινή πόρτα θα ήταν η μόνη μας έξοδος. Ξυπνήσαμε και ανοίξαμε την πόρτα του υπνοδωματίου, είδαμε τη φωτιά και πανικοβληθήκαμε».

«Υπήρχε ένα παράθυρο στο δωμάτιο, το οποίο ο φίλος μου προσπάθησε να σπάσει με μια καρέκλα γραφείου. Αλλά υπήρχε τόσος πολύς καπνός και ήμασταν πολύ αδύναμοι. Νομίζω ότι λιποθυμήσαμε πολύ γρήγορα. Από ό,τι μου είπαν, οι πυροσβέστες έφτασαν πέντε λεπτά αργότερα και κατάφεραν να σπάσουν το παράθυρο. Βρήκαν τον φίλο μου στο πάτωμα και μπόρεσαν να τον τραβήξουν έξω. Αλλά επειδή δεν έμενα εκεί, δεν ήξεραν ότι θα υπήρχε και άλλο άτομο στο δωμάτιο. Όταν έθεσαν υπό έλεγχο τη φωτιά, βρήκαν τυχαία εμένα στο κρεβάτι του φίλου μου και μπόρεσαν να με βγάλουν και εμένα έξω».

«Ξύπνησα ένα μήνα αργότερα στη Σουηδία. Ήταν πολύ τρομακτικό. Είχα σωλήνες στο λαιμό μου, ήμουν πολύ αποπροσανατολισμένη και έπαιρνα κάθε είδους φάρμακα. Πονούσα πολύ. Ήταν τόσο δύσκολο να καταλάβω τι ήταν πραγματικό. Δεν μπορούσα ούτε να κουνηθώ – αφού ήμουν σε κώμα για ένα μήνα, οι μύες μου είχαν επιδεινωθεί. Η οικογένειά μου ήταν εκεί και μου έλεγαν ότι είχα πάθει ατύχημα, αλλά ότι όλα θα πάνε καλά. Από εκεί και πέρα, έμπαινα σε χειρουργεία και μάθαινα να περπατάω. Συνολικά, έμεινα στη Σουηδία για δύο μήνες – έναν σε κώμα και έναν σε αποκατάσταση. Χρειάστηκε να κάνω μεταμοσχεύσεις δέρματος, καθώς και να υποβληθώ σε χειρουργική επέμβαση για να καθαρίσουν τη γλίτσα από τους πνεύμονές μου». Καθώς ο Rahmon – ο οποίος υπέστη εγκαύματα στα χέρια, το στήθος και την πλάτη του – λάμβανε θεραπεία στην πατρίδα του, στην Ισλανδία, η Sólrún δεν τον είδε για δύο μήνες.

«Δεν είδα το φίλο μου μέχρι που επέστρεψα στην Ισλανδία. Είχα άγχος για όταν θα με ξαναέβλεπε. Δεν ήθελε να δει καμία φωτογραφία μου όσο έλειπα. Ήθελε να με δει όταν επέστρεφα. Ένιωθα μεγάλη πίεση, επειδή ήθελα να τον διευκολύνω και να είμαι προετοιμασμένη. Πέρασα πολύ χρόνο ανησυχώντας ότι αυτό θα ήταν πολύ γι’ αυτόν. Όχι μόνο δεν έμοιαζα καθόλου όπως πριν, αλλά είχα και περιορισμένες δυνατότητες και χρειαζόμουν βοήθεια σε όλα. Ανησυχούσα ότι δεν θα ήθελε να είναι πια μαζί μου».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Sólrún Alda Waldorff (@solrunalda)

Η αντίδραση του φίλου της

«Όταν επέστρεψα στην Ισλανδία, ήταν απλά υπέροχος και με κατανόηση. Απέδειξε πλήρως ότι οι ανησυχίες μου ήταν λάθος. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτός είναι ένας παράλογος φόβος μου, και ποτέ δεν έδειξε ή έκανε κάτι που να με κάνει να πιστέψω ότι θα έφευγε. Αλλά έχω συνδεθεί με άλλους επιζώντες εγκαυμάτων και ακούς ιστορίες. Γνωρίζω μια γυναίκα που είπε ότι ο σύζυγός της δεν την επισκέφθηκε καν όσο ήταν στο νοσοκομείο και απλά έφυγε. Ακούς αυτές τις φρικτές ιστορίες και συνειδητοποιείς ότι οι άνθρωποι μπορεί να είναι έτσι. Αυτό σε κάνει να ανησυχείς».

«Ανησυχώ ότι θα με αφήσει. Μιλήσαμε πολύ γι’ αυτό και ήταν πολύ καθησυχαστικός. Νόμιζα ότι το ατύχημα είτε θα μας διέλυε είτε θα μας έκανε πιο δυνατό ζευγάρι. Σίγουρα μας έκανε πιο δυνατό ζευγάρι. Οι πνεύμονές μου είναι πολύ αδύναμοι, αλλά θα είναι τόσο υπομονετικός μαζί μου. Συνηθίζαμε να γυμναζόμαστε μαζί, αλλά δεν μπορώ να το κάνω όπως πριν».

Η Sólrún δεν το έβαλε κάτω

Όταν ξύπνησε για πρώτη φορά από το κώμα, η Sólrún δεν συνειδητοποίησε πόσο σοβαρά ήταν τα εγκαύματα, παρόλο που κάλυπταν το πρόσωπο, τα χέρια και τα πόδια της. «Μια εβδομάδα αφότου ξύπνησα, άρχισα να θυμάμαι και να συγκρατώ όσα μου έλεγαν. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι είχα καεί. Μόνο λίγο αργότερα συνειδητοποίησα πόσο πολύ είχα καεί, όταν άρχισαν να μου δείχνουν φωτογραφίες. Όταν είδα το πρόσωπό μου κάτω από τους επιδέσμους, ήταν αρκετά τραυματικό. Ήμουν 22 ετών όταν συνέβη αυτό. Υποθέτω ότι ζούσα σε μια φούσκα πιστεύοντας ότι επειδή ήμουν νέα, δεν θα μου συνέβαινε τίποτα κακό. Δεν είχα ιδέα πώς θα ήταν το μέλλον μου. Δεν ήξερα τι θα μπορούσα να κάνω πια. Όλα τα μελλοντικά μου σχέδια είχαν αλλάξει».

«Όταν συνέβη το ατύχημα, βρισκόμουν στο τελευταίο έτος του πτυχίου μου στην Ψυχολογία. Το τελείωσα όταν μπόρεσα. Δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω με την Ψυχολογία, αλλά θέλω να βοηθήσω ανθρώπους που έχουν περάσει τραύμα και ίσως να ασχοληθώ με την πρόληψη των πυρκαγιών. Δεν ήθελα αυτό να είναι κάτι που θα αμαύρωνε το μέλλον μου και θα με κατέστρεφε. Ήθελα να κάνω κάτι με αυτό. Έκανα μια εκστρατεία με το κυβερνητικό τμήμα στέγασης όπου μίλησα για το πόσο σημαντικό είναι οι άνθρωποι να έχουν πυροσβεστήρες και ανιχνευτές καπνού στα σπίτια τους. Έχω προγραμματίσει να μιλήσω σε ένα νοσοκομείο για τη μονάδα εγκαυμάτων τους και για το πώς θα την κάνουν πιο αποτελεσματική, πολυμήχανη και φιλική για τους επιζώντες από εγκαύματα».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Sólrún Alda Waldorff (@solrunalda)

Η καθημερινότητα της Sólrún σήμερα

Η καθημερινή ζωή είναι δύσκολη για τη Sólrún, της οποίας οι πνεύμονες έπαθαν σοβαρές ζημιές από τη φωτιά. «Έχω ελάχιστη ενέργεια. Αν πάω στο σούπερ μάρκετ μια μέρα, τότε δεν υπάρχουν πολλά άλλα που μπορώ να κάνω εκείνη την ημέρα», δήλωσε η Sólrún. «Μπορώ να αναπνέω χρησιμοποιώντας μόνο το 30-40% των πνευμόνων μου και παθαίνω συχνά βρογχίτιδα και πνευμονία. Μου είπαν ότι οι πνεύμονές μου δεν θα βελτιωθούν. Ίσως ήταν αφελές εκ μέρους μου, αλλά ήμουν πολύ αισιόδοξη ότι θα επανέλθουν στο φυσιολογικό. Ο γιατρός μου μου είπε ότι αν συνεχίσω να παθαίνω λοιμώξεις, πνευμονία κ.λπ., υπάρχει μεγάλη πιθανότητα οι πνεύμονές μου να επιδεινωθούν περαιτέρω στο μέλλον».

«Η χειρουργική επέμβαση αποκατάστασης του προσώπου είναι στον ορίζοντα. Δυσκολεύομαι να ανοίξω το στόμα μου επειδή υπάρχουν πολλές ουλές, οπότε θα πρέπει να προσπαθήσουν να διευρύνουν το στόμα μου, καθώς και να ανακατασκευάσουν τη μύτη μου – έχασα μεγάλο μέρος της γέφυρας». Αρχικά, η Sólrún δυσκολευόταν να βγει δημόσια λόγω των αντιδράσεων του κόσμου, αλλά ισχυρίζεται ότι έχει γίνει πιο ανθεκτική στα χρόνια που πέρασαν.

«Όταν επέστρεψα στην Ισλανδία, ήμουν πραγματικά αποφασισμένη να μην γίνω κάποια που θα κλειδωνόταν στον εαυτό της και θα ήταν ερημίτισσα. Αποφάσισα να πάω στο εμπορικό κέντρο κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων. Ήταν πολύ δύσκολο, αλλά με βοήθησε να συνειδητοποιήσω πώς θα αντιδράσουν οι άνθρωποι στα εγκαύματά μου. Άκουσα μια ομάδα εφήβων να μιλάει για μένα, λέγοντας: “Φαίνεται απαίσια. Τι κάνει εδώ;”. Δεν ήμουν αρκετά εφοδιασμένη για το πώς να το αντιμετωπίσω. Πήγα στο σπίτι μου και κλείστηκα στον εαυτό μου για μια εβδομάδα, επειδή ένιωθα μεγάλη απόρριψη. Στα χρόνια που πέρασαν από τότε, έχω γίνει πιο χοντρόπετση και η αυτοπεποίθησή μου έχει αυξηθεί. Είναι όμως μια συνεχής μάχη»