Είμαστε τα λάθη μας;

12:19 7/6/2013 - Πηγή: Attiki Press

Το καλοκαίρι αρχίζει με τα αναμενόμενα μεγάλα μπλοκμπάστερ, όπως «After Earth» και «Η Συμμορία Των Μάγων» (Now You See Me), αλλά και με μικρότερες παραγωγές από Γαλλία και Αργεντινή για αυτούς που έχουν βαρεθεί τη συνηθισμένη συνταγή ψηφιακών εφέ και διάσημων σταρ.

του Αλέξανδρου Ραπτοτάσιου

Γλυκά Μας Λάθη (Camille Redouble)

Η Καμίλ (που ερμηνεύεται

από την εξαιρετική Νοεμί Λβοβσκί, η οποία υπογράφει επίσης το σενάριο και τη σκηνοθεσία) έχει πατήσει τα 40 και ο απολογισμός της ζωής της την Πρωτοχρονιά του 2008 την αφήνει χωρίς σύζυγο, αφού χώρισαν μετά από 24 χρόνια, με μια αποτυχημένη καριέρα στην ηθοποιία και με ένα πρόβλημα αλκοολισμού. Στο πρωτοχρονιάτικο πάρτι με τις παιδικές της φίλες θα μεθύσει και θα καταρρεύσει για να ξυπνήσει το επόμενο πρωί σε κρεββάτι νοσοκομείου. Μόνο που το έτος είναι 1985, η ίδια φαίνεται στους άλλους 16 χρονών και οι γονείς της έρχονται να παραλάβουν την παλαβή κόρη τους μετά από ακόμα μία νύχτα μεθυσιού.

Αν και οι προϋποθέσεις της ταινίας μας προετοιμάζουν για μία κλασική κομεντί με λίγο γέλιο, λίγο κλάμα και λίγο ρομαντισμό, όπως και το «Η Πέγκυ Σου Παντρεύτηκε» του Κόπολα, οι Γάλλοι αποδεικνύουν πως μπορούν να πάρουν ένα πολυχρησιμοποιημένο μοτίβο και να το κάνουν καλύτερα. Η ταινία ξεκινάει σε τόνους δράματος με κωμικά στοιχεία, αλλά γρήγορα εξελίσσεται σε κάτι πολύ σπουδαιότερο. Η διαφορετική εποχή, οι ιδέες και η αισθητική της είναι πιστά, αλλά δεν δίνεται εκεί πολύ σημασία αποσκοπώντας στα γνωστά αστεία που έχουν οι ταινίες με ταξίδια στο χρόνο. Ούτε η Καμίλ βρίσκεται σε κάποια αγωνιώδη μάχη με τον χρόνο για να μπορέσει να αλλάξει κάποια καταστροφή και να γυρίσει πίσω.

Η ταινία εστιάζει στην ανάγκη της Καμίλ να ξαναδεί τους πεθαμένους γονείς της, να ακούσει τη φωνή τους (που ηχογραφεί σε κασέτα), να μυρίσει τα ρούχα τους και να απολαύσει κάθε στιγμή μαζί τους, γιατί όντως ήταν και από τις τελευταίες, καθώς η μητέρα της είχε πεθάνει λίγο καιρό μετά από ανεύρυσμα. Οι απλές αυτές σκηνές με τους γονείς της είναι από τις πιο συγκινητικές και κάνουν την ταινία να ξεχωρίσει για φέτος και επάξια να είναι υποψήφια για 13 βραβεία Σεζάρ. Σε δεύτερο επίπεδο βλέπουμε την αναπόφευκτη σχέση της με τον παιδικό έρωτα και άνδρα της ζωής της να ξεκινάει. Ενώ η Καμίλ προσπαθεί αγωνιωδώς να την αποφύγει γνωρίζοντας την απογοήτευση και φθορά που θα επέλθει, αποπειράται κάποιες κωμικοτραγικές ερωτικές σχέσεις με συνομήλικους του τότε (16 χρονών) ή της πραγματικής της ηλικίας (40). Σύντομα θα αρχίσει να συνειδητοποιεί τα πράγματα που μπορούν να αλλάξουν και αυτά που πρέπει να μείνουν ίδια.

Αγνοώντας πλήρως κάθε προσπάθεια εξήγησης του ταξιδιού στο παρελθόν, η Λβοβσκί επικεντρώνεται στις ψυχολογικές συγκρούσεις και την ανθρώπινη ανάγκη για επιδιόρθωση των λαθών μας. Αναλύοντας την προσωπική ανάγκη ρεβιζιονισμού με μία ζεστή κινηματογράφηση, η ταινία καταφέρνει να δημιουργήσει ένα πολύ οικείο περιβάλλον, που επιτρέπει την ταύτιση και την αποδοχή του what if σεναρίου χωρίς καμία συστολή. Με έναν γλυκό και συγκινητικό τρόπο αναγνωρίζεται η αναπόφευκτη φύση των λαθών μας ως ο βασικός καταλύτης της προσωπικότητας, αλλά και του τρόπου που θέλουμε να υπάρχουμε. Διότι είμαστε περισσότερο οι επιλογές μας παρά τα όνειρά μας. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κάτι μελαγχολικό.

Ο Φοιτητής (El Estudiante)

Από την Αργεντινή έρχεται ένα δράμα σκηνοθετημένο και γραμμένο από τον Σαντιάγκο Μιτρέ. Ο Μιτρέ στήνει σε σκοτεινούς τόνους ένα πολιτικό θρίλερ που επικεντρώνεται στην πολιτικοποίηση της φοιτητικής νεολαίας και στη φθορά της πολιτικής ζωής που ξεκινάει από τα φοιτητικά αίθρια. Ο νεαρός Ρόκε ξεκινάει για την φοιτητική του ζωή με καθαρά ηδονιστικές φιλοδοξίες, αλλά σύντομα παρασύρεται σε συνδικαλιστικούς αγώνες και διαμάχες με αντίπαλες παρατάξεις. Ο πρωτοεμφανιζόμενος Μιτρέ, με γρήγορους ρυθμούς και μια αίσθηση κινδύνου, στήνει ένα δράμα με πυκνές αναφορές στο ιστορικό παρελθόν της Αργεντινής και δείχνει πώς η νέα, αλλά και η παλαιότερη γενιά το αντιλαμβάνονται και το αντιμετωπίζουν στο παρόν. Μπορεί στην Ελλάδα να μην γνωρίζουμε τα περισσότερα από αυτά, αλλά σίγουρα η σύγχρονη ελληνική ιστορία αλλά και η παρακμή των φοιτητικών παρατάξεων στα ελληνικά πανεπιστήμια δημιουργούν παραλληλισμούς για το ελληνικό κοινό που θα δει την ταινία. Μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία που θα γινόταν ακόμα καλύτερη αν ο σκηνοθέτης είχε χειριστεί καλύτερα την αφήγησή της, που πολλές φορές θυμίζει ταινία νουάρ.

After Earth

Το νέο μεγάλο στοίχημα του Σάμαλαν (σκηνοθέτη/σεναριογράφου των «Έκτη Αίσθηση», «Άθραυστος» και «Σκοτεινό Χωριό»), που έχει εδώ και ΠΟΛΥ καιρό να παρουσιάσει κάτι αξιόλογο. Αυτή τη φορά βρισκόμαστε στο διάστημα με τη φύση στη Γη να έχει εξελιχθεί, ώστε να αμύνεται και να εξοντώνει τους ανθρώπους που την μόλυναν και έχουν πλέον διαφύγει σε άλλον πλανήτη. Ο Γουίλ Σμιθ πρωταγωνιστεί δίπλα στον 16χρονο γιο του ως ο αποξενωμένος στρατιωτικός πατέρας που προσπαθεί να επανενωθεί με τον γιο του, κάνοντας ένα ταξίδι εκπαίδευσης μαζί του. Φυσικά το ταξίδι καταλήγει να είναι μια φαντασμαγορική περιπέτεια στην αφιλόξενη γη και τα εφέ έχουν τον κύριο λόγο σε ένα σενάριο που θέλει να χωρέσει υπερβολικά πολλές sci-fi ιδέες.