Εν όψει της επιστροφής στην «ελληνική αποικία»

15:15 18/4/2016 - Πηγή: Attiki Press

Του Νίκου Καραμάνογλου

Διαβάζω πως η κυβέρνηση έχει πέσει σε μεγάλη περίσκεψη εν όψει της επιστροφής των δανειστών. Ο πρωθυπουργός και οι αρμόδιοι υπουργοί έχουν κλειστεί στο Μέγαρο Μαξίμου και ωδίνουν για μια κάποια λύση. Όχι βέβαια ουσίας, αλλά συσκοτισμού, μπερδέματος και απόκρυψης. Και αν αυτό δεν είναι εφικτό, μια κάποιου είδους παράσταση από αυτές που αρέσκονται να δίνουν, μιας και έχουν αναγάγει τη θεατρικότητα στο βασικότερο χαρακτηριστικό

της ελληνικής κυβερνητικής πολιτικής.

Τυχαία έπεσε στα χέρια μου αυτές τις μέρες ένα ποίημα του Καβάφη. Το είχα σχεδόν ξεχάσει. Αναφέρεται υποθετικά σε κάποια ελληνική αποικία του 200 π.Χ., όμως οι αναλογίες με την πραγματικότητα που βιώνουμε είναι κάτι περισσότερο από εντυπωσιακές. Το παραθέτω αυτούσιο όχι από κάποια διάθεση διδακτισμού, όσο περισσότερο μελαγχολίας:

Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, 200 π.X.

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία

δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,

και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,

ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός

να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία

είναι που κάμνουνε μια ιστορία

μεγάλη κάθε πράγμα οι Aναμορφωταί

αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ

δεν τους χρειάζονταν κανείς.) Για κάθε τι,

για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,

κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,

με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.

Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·

η κατοχή σας είν’ επισφαλής:

η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Aποικίες.

Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,

κι από την άλληνα την συναφή,

κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·

είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τί να γίνει;

σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,

βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·

πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,

κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,

απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,

να δούμε τι απομένει πια, μετά

τόση δεινότητα χειρουργική.—

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.

Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.

Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.

Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία.

Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;

Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.