Έπεσαν οι μάσκες, με αφορμή την Κύπρο

21:35 22/3/2013 - Πηγή: Attiki Press

Του Αριστείδη Αποστόλου ([e-mail])

Εν μέσω τριωδίου, αποκαλύφθηκε σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, ο ρόλος των Ευρωπαίων ηγετών και των πολιτικών της Ελλάδας, με αφορμή την απόφαση του Eurogroup για την Κύπρο και τις καταιγιστικές εξελίξεις που ακολούθησαν.

Την ώρα που γράφεται το παρόν άρθρο, λύση στο κυπριακό ζήτημα δεν έχει επιτευχθεί. Ανεξαρτήτως,

όμως, του τελικού αποτελέσματος, συμπεράσματα έχουν ήδη εξαχθεί, τα κυριότερα των οποίων είναι τα εξής:

Πρώτον: Θεωρείται πλέον αυτονόητο στο διεθνές γίγνεσθαι πως οι μικρές χώρες (όπως η Ελλάδα και η Κύπρος) «οφείλουν» να έχουν έναν… κηδεμόνα, ο οποίος εκτός των άλλων, θα είναι ο διαχειριστής του πλούτου τους.

Δεύτερον: Τον ρόλο του κηδεμόνα έχει αναλάβει, τα τελευταία χρόνια, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία έχει πάψει προ πολλού να είναι μία «Ευρώπη των λαών». Αποτελεί μία μάλλον «κερδοφόρα επιχείρηση», η οποία κατευθύνεται από μία υπεροπτική Γερμανία και στοχεύει κυρίως στον έλεγχο του κεφαλαίου και του πλούτου των χωρών, αδιαφορώντας παντελώς για τους πολίτες και τα μεγάλα προβλήματα που μαστίζουν τις κοινωνίες, όπως η καθολική διόγκωση της ανεργίας.

Τρίτον: Επειδή τα ζητήματα αντιμετωπίζονται από την Ε.Ε. ως εμπορικές συναλλαγές, επιδέχονται διαπραγμάτευσης, όπως φάνηκε μετά την καταψήφιση του νομοσχεδίου από την κυπριακή βουλή. Ωστόσο, επειδή το σχέδιο είναι συνολικό και κάθε παραφωνία μπορεί να αποτελέσει πρόβλημα για το μέλλον, η τρόικα (ο «κακός» της παρέας) απορρίπτει σωρηδόν τυχόν εναλλακτικές λύσεις που θα εμφανιστούν, οδηγώντας τις εξελίξεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα.

Τέταρτον: Ανάλογη διαπραγμάτευση δεν έγινε από τους Έλληνες πολιτικούς, καθώς (όπως είναι γνωστό) ό,τι «οδηγία-εντολή» ήρθε από τους δανειστές, υπερψηφίστηκε χωρίς δισταγμό από την κυβέρνηση, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος.

Πέμπτον: Νέοι οικονομικοί «παίκτες» (όπως π.χ. η Ρωσία) θα συμμετάσχουν στο «αλισβερίσι», μόνο εάν είναι επικερδής για αυτούς η διαπραγμάτευση (δηλαδή, πολύ υψηλά τα ανταλλάγματα και το κέρδος που θα αποκομίσουν).

Έκτον: Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να προχωρήσει η έρευνα αναφορικά με το πώς έφτασε η Κύπρος – που μπήκε ως υγιής οικονομία στην ευρωζώνη – να παρακαλάει για χορήγηση βοήθειας. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να διευκρινιστεί και ο ύποπτος ρόλος των κυπριακών τραπεζών.

Έβδομον: Για άλλη μία φορά η «μητέρα» Ελλάδα άφησε στην τύχη της την Κύπρο, όπως είχε πράξει σε μία άλλη πολύ δύσκολη στιγμή: το 1974, όταν ο Αττίλας εισέβαλε στο Νησί. Ως φαίνεται, η Ελλάδα κοιτάζει αποκλειστικά τα δικά της συμφέροντα, συμπορεύεται με τους δυνατούς και δεν επιθυμεί να αποτελέσει την «ευρωπαϊκή παραφωνία», ακόμα και εάν μία αδελφική χώρα όπως η Κύπρος, αδικείται ή σύρεται σε επαχθείς συμφωνίες.

Τελευταίο (και ίσως σημαντικότερο): Το πιο σπουδαίο δεν είναι ένας λαός να είναι φτωχός αλλά το να παραμείνει περήφανος. Γιατί αλλιώς, δεν θα μπορέσει ποτέ να αντικρίσει κατάματα τους προγόνους και την ιστορία του.