Γεράσιμος Γεννατάς: Το απολιτίκ είναι το ίδιο επικίνδυνο με την εξουσία!

17:37 20/11/2013 - Πηγή: Attiki Press

Συνέντευξη στο θέατρο Χυτήριο, από την Μπέσσυ Πολυκάρπου. Επιμέλεια: Ηρώ Μητρούτσικου

Στο "Χυτήριο" μετακόμισε για αυτή τη σεζόν η παράσταση του Γεράσιμου Γεννατά με τίτλο "Πατριδογνωσία ή Τίποτα δεν είναι για συγγνώμη" σε σκηνοθεσία Θανάση Χαλκιά. Είναι η δεύτερη χρονιά που παρουσιάζεται αυτή η μουσικοθεατρικοπολιτική παράσταση. Πρόκειται για μία ιδέα που, επιτέλους πραγματοποιήθηκε, ένα πλάνο που είχε ο ίδιος Γεράσιμος Γεννατάς, καιρό στο μυαλό του. Σε αυτή την παράσταση κατάφερε

να συνδέσει πράγματα για τα οποία κρατούσε κατά καιρούς σημειώσεις, και να τα δέσει σε ένα ομοιογενές υλικό με πολιτικό, κοινωνικό και σατυρικό χαρακτήρα, αλλά και με μουσική! Τα κείμενα της παράστασης είναι δικά του και του Γιώργου Γαλίτη.

Σε παρόμοιο ύφος κινείται και η μουσική που συνοδεύει αυτήν την ιδιόμορφη πολιτική επιθεώρηση. Μαζί του επί σκηνής, βρίσκονται οι μουσικοί: Δημήτρης Βερβιτσιώτης, Κώστας Στάικος, Έλλη Φιλίππου και Γιώργος Κομπογιάνης, ο οποίος έχει επιμεληθεί τη σύνθεση των τραγουδιών που συνοδεύουν το αμιγώς θεατρικό κομμάτι της παράστασης. Μελοποιημένοι στίχοι κλασικών ποιητών, ακούγονται μεταξύ των ερμηνειών του Γεράσιμου Γεννατά, ο οποίος, γεμάτος ενέργεια δίνει τον καλύτερό του εαυτό για να μεταδώσει στο κοινό, ένα δυνατό πολιτικό μήνυμα.

Από τον τίτλο και μόνο, μπορεί, κάποιος, να πάρει μία γεύση για το ύφος της παράστασης. Η, δίχως τέλος, κοινωνική παρακμή και η πολιτιστική σήψη της νεότερης Ελλάδας, μπαίνουν στο στόχαστρο προκαλώντας τον θεατή να αντιπαρατεθεί σε όσα συμβαίνουν. Από τον τίτλο, ακόμη, "Τίποτα πια δεν είναι για συγγνώμη", ο οποίος είναι στίχος του Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι, διαφαίνεται μία αίσθηση απόγνωσης και η συνειδητοποίηση ενός τέλματος, που γίνονται αντικείμενο σχολιασμού, κριτικής και σάτιρας σε αυτήν την πολιτική επιθεώρηση.

"Πρέπει να ξαναγυρίσουμε στη στρατευμένη τέχνη", υποστηρίζει εντός αλλά και εκτός ρόλου ο Γεράσιμος Γεννατάς. Αυτή είναι η λύση που προτείνει για τη δύσκολη πολιτική και οικονομική φάση, που περνάει η χώρα. Διαδραστικός με το κοινό και μέσα από μικρούς αυτοσχεδιασμούς, κλείνει τελικά, δίνοντας ένα πιο ελπιδοφόρο και φωτεινό συμπέρασμα για το μέλλον. Λίγο μετά την παράσταση, έκανε τα δικά του σχόλια σε σχέση με την επικαιρότητα, τί στάση προτείνει να κρατήσουμε, ενώ είπε συνοπτικά και για τη δική του παρουσία στο θέατρο τη φετινή σεζόν.

Πώς προέκυψε η ιδέα για την παράσταση "Πατριδογνωσία ή Τίποτα πια δεν είναι για συγγνώμη";

ΓΓ: Τα τελευταία σαράντα χρόνια ζούμε μία συνεχή ηθική πτώση. Κι αυτό είναι κάτι που το πιστεύω πολλά χρόνια τώρα, όμως, ειδικά αυτή τη στιγμή, δεν έχουμε περιθώρια. Δεν επιτρέπεται κάποιος από εμάς να μην είναι πολιτικοποιημένος. Πια έχει γίνει επιτακτικό, ειδικά για τους καλλιτέχνες.

Ας πούμε, εδώ και πολλά χρόνια με "βασάνιζε", η ιδέα μίας παράστασης που θα έχει πολιτικό χαρακτήρα και πολιτικό περιεχόμενο. Έγραφα σε διάφορα φύλλα χαρτιού τίτλους, προτάσεις, λέξεις, που θα μπορούσαν να είναι αφορμές για κάποια κείμενα. Θα μπορούσαν μετά, ενδεχομένως, να παρασταθούν σε μία σκηνή. Κάποια στιγμή, συνεργάστηκα με τον Γιώργο Κομπογιάννη για κάτι άλλο και μου είπε για κάποια τραγούδια. Όταν τα άκουσα είπα: "να, τώρα μπορούμε να κάνουμε ένα θέαμα, που θα θυμίζει επιθεώρηση δομικά και θα έχει έναν πολιτικό χαρακτήρα".

Το να είναι κάποιος πολιτικοποιημένος σημαίνει, για 'σένα, να είναι στρατευμένος πολιτικά; Με την έννοια της κατεύθυνσης ψήφου ή της παράταξης;

ΓΓ: Νομίζω ότι αυτή τη στιγμή, δεν έχουμε την πολυτέλεια να κάνουμε άλλου είδους επιλογές. Αυτό που λέμε "στρατευμένη τέχνη", μπορεί να μη σημαίνει αυτό που σημαίνει αυτή τη στιγμή για εμάς. Οι λέξεις έχουν ένα νόημα κι ένα περιεχόμενο, που τους δίνει η εποχή τους. Εμείς λοιπόν, μιλώντας για τη στρατευμένη τέχνη κι επειδή έχουμε κάτι πολύ συγκεκριμένο στο μυαλό μας, την απορρίπτουμε. Γενικά, ο καλλιτεχνικός κόσμος απορρίπτει τη στρατευμένη τέχνη. Εγώ, λοιπόν, νομίζω ότι, πρέπει να ξαναγυρίσουμε στη στρατευμένη τέχνη. Να την ξαναεφεύρουμε, αν θέλεις. Να της δώσουμε, δηλαδή, ένα άλλο περιεχόμενο. Το απολιτίκ, όμως, έχει πεθάνει. Το απολιτίκ είναι το ίδιο επικίνδυνο με την εξουσία!

Υπάρχουν, όμως, έργα, όπως η "Ανάκριση" που παίζεται τώρα, που είναι στρατευμένα...

ΓΓ: Φυσικά, αυτό είναι απόλυτα στρατευμένη τέχνη. Ασφαλώς και δε μπορεί όλη η τέχνη να είναι έτσι, δε λέω αυτό. Απλώς, πιστεύω σε μία τέχνη, που λέει τα πράγματα, που δηλώνει. Νομίζω, ότι ζούμε σε μία στιγμή χρονική, που πρέπει η τέχνη να αντιπαρατεθεί ανοιχτά με αυτό που συμβαίνει. Και για να αντιπαρατεθείς ανοιχτά, πρέπει να δηλώνεις, δεν πρέπει να υπαινίσσεσαι. Νομίζω ότι πληρώσαμε πάρα πολύ τους υπαινιγμούς... Φτάνει. Εγώ, τουλάχιστον, δε μπορώ άλλο υπαινιγμούς. Δε μπορώ μία τέχνη, η οποία θα "εννοεί κάτι", θα αφήνει κάτι να πλανάται και άμα θέλεις να το καταλάβεις, θα το καταλάβεις. Θέλω κάτι πιο σαφές.

Πού να οδηγεί και κάπου πρακτικά; Μία επανάσταση ας πούμε;

ΓΓ: Μακάρι, μακάρι. Δεν έχει τα κότσια ο καιρός μας, να κάνει επανάσταση. Ο καιρός μας, δηλαδή εμείς, δεν έχει τα κότσια, γιατί είμαστε ευνουχισμένοι. Είμαστε πίθηκοι με πιστωτικές κάρτες που, επί σαράντα χρόνια τρώγαμε μπανάνες, κάναμε τέχνη, απολαμβάναμε τα πλεονεκτήματά μας, απολαμβάναμε αυτά που μας δίνει ο καπιταλισμός. Έχουμε γίνει πίθηκοι. Αυτοί οι πίθηκοι δε μπορούν να επαναστατήσουν εύκολα από τη μία μέρα στην άλλη!

Η παράσταση, όμως, κλείνει αισιόδοξα..

ΓΓ: Χαίρομαι! Χαίρομαι που το λες!

Είσαι κι εσύ αισιόδοξος;

ΓΓ: Όχι! Δεν είμαι δυστυχώς. Πιστεύω ότι δεν έχουμε βιώσει τίποτα ακόμη. Έρχεται ένας πολύ πολύ μεγάλος κίνδυνος, τον οποίο δε μπορούμε να το φανταστούμε. Οι άνθρωποι αυτοί είναι αλήτες, είναι προδότες, είναι αδίστακτοι. Θέλουν να μας εξαθλιώσουν. Αυτό θέλουν, αυτό τους νοιάζει. Θέλουν να μας κάνουν τζάμπα πελατάκια στα αφεντικά τους. Δε θα σταματήσουνε πουθενά και δεν έχουμε δει τα χειρότερα. Δυστυχώς, έτσι νομίζω. Δηλαδή, δέχεται ο άνθρωπος μία τρομερή και ανελέητη επίθεση από το χρήμα. Και δεν ξέρω που θα πάει όλο αυτό.

Και κάποια διέξοδος;

ΓΓ: Εγώ είμαι απαισιόδοξος. Ωστόσο, η ζωή πάντα μας προσπερνάει· πάντα. Και έτσι οφείλει. Οφείλει να βρίσκει δρόμο να περπατήσει, άρα νομίζω ότι κάτι θα γίνει. Ελπίζω μόνο, να μη γίνει ερήμην μας!

Κλείνοντας να αφήσουμε, για λίγο, στην άκρη την κατάσταση της χώρας και να μας μιλήσεις και για τις δυο παραστάσεις στις οποίες παίζεις φέτος.

ΓΓ: Λοιπόν, ξεκινάμε, πάλι, με τον Κρατερό τον Κατσούλη μία παράσταση που κάναμε και πέρυσι, την "Κατάρα της Ίρμα Βεπ", στο Μικρό Παλλάς. Είναι μία καραμπινάτη κωμωδία με εναλλαγές ρόλων και το κοινό ξεκαρδίζεται. Διασκεδάζουμε πάρα πολύ κι εμείς, που το κάνουμε. Είναι πολύ πρωτογενές θέατρο. Το λέω με την καλή έννοια, με την έννοια του παιχνιδιού.

Αυτό, όμως, για το οποίο θέλω να μιλήσω είναι αυτή, η πολιτική επιθεώρηση διαμαρτυρίας που κάνουμε, το "ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΣΙΑ" ή "ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ”. Είναι κάτι που αφορά όλους μας, μας καίει και επίσης, είναι κάτι που το πληρώνω μόνος μου. Η παραγωγή είναι δική μου και του Θανάση Χαλκιά που σκηνοθετεί, δεν έχουμε άλλη υποστήριξη! Για την ακρίβεια, τα μεγάλα έντυπα, οι μεγάλες εφημερίδες δε μας παίζουν. Μόνο το "από στόμα σε στόμα" μας σώζει και μας γλιτώνει και ελπίζουμε να “πάει” η παράσταση! Το "από στόμα σε στόμα".

Δώσε μας, λοιπόν, το στίγμα της:

Ο τίτλος προέρχεται από ένα στίχο του μεγάλου Μαγιακόφσκι. Η παράσταση είναι στην ουσία ένα πολιτικό βαριετέ με μελοποιημένους στίχους των Μαγιακόφσκι, Σαχτούρη, Νίτσε, Μπρεχτ, Έλιοτ, Τζέιμς Τζόυς, Λασκαράτου κ.α., live μουσική και κείμενα πρόζας. Μια μικρή πολιτική επιθεώρηση, σε σκηνοθετική επιμέλεια Θανάση Χαλκιά και μουσική Γιώργου Κομπογιάννη.

Θέατρο ΧΥΤΗΡΙΟ, ένα πέτρινο παλιό χυτήριο,

Ιερά Οδός 44 & Μεγ.Αλεξάνδρου,

3’ από το μετρό Κεραμεικός

Τέταρτες 20.00 και Πέμπτες 21.00

ΔΕΙΤΕ ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤOY attikipress.gr με τη συνέντευξη του Γ. Γεννατά εδώ και εδώ