Η Ε.Ε. εξαφανίζει τους αντιφρονούντες (άποψη)

17:31 29/11/2013 - Πηγή: Attiki Press

του Αριστείδη Αποστόλου ([e-mail])

Αίσθηση προκάλεσε η δημοσίευση αποσπασμάτων από το βιβλίο του πρώην πρωθυπουργού της Ισπανίας, Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεθ Θαπατέρο, με τον τίτλο «Το δίλημμα», που αναφερόταν στη νύχτα της 2ας Νοεμβρίου του 2011 στις Κάννες της Γαλλίας. Πρόκειται για την περιβόητη σύνοδο του G20, κατά την οποία –σύμφωνα με τον Θαπατέρο– δεν έλειψαν οι υψηλοί τόνοι ή τα εκβιαστικά διλήμματα από ηγέτες

(θεωρητικά πιο ισχυρών) κρατών προς συναδέλφους τους. Μεταξύ άλλων, σε αυτήν τη βραδιά της έντονης πολιτικής αντιπαράθεσης στους κόλπους της ευρωπαϊκής κοινότητας, Ισπανία και Ιταλία πιέστηκαν αφόρητα να δεχθούν δανειακό πακέτο από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ενώ ο τότε Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί εξαπέλυσε ύβρεις κατά του πρώην Έλληνα πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου -ο οποίος μόλις πριν δύο ημέρες είχε ανακοινώσει πως προχωρά σε δημοψήφισμα για το ελληνικό πακέτο διάσωσης. Ακόμα κι εάν δεν πιστέψουμε πλήρως τα όσα αναφέρει για τη βραδιά εκείνη ο Θαπατέρο, επειδή πιθανότατα ο ίδιος –όπως όλοι οι πολιτικοί, άλλωστε– νοιάζεται για την υστεροφημία του, τα αντικειμενικά συμπεράσματα από την ιστορική σύνοδο είναι τα εξής:

1. Η πολιτική γραμμή που ακολουθεί ολόκληρη η Ευρώπη καθορίζεται από λίγα, ισχυρά κράτη, με αιχμή του δόρατος τη Γερμανία. Η τότε συμμαχία των Μέρκελ-Σαρκοζί ήταν εκείνη που πίεζε για βίαιη εισβολή του ΔΝΤ σε Ισπανία και Ιταλία, καθώς και εκείνη που εξαπέλυε βολές κατά του Γ. Παπανδρέου όταν διαφοροποιήθηκε η στάση του. Παρατηρώντας συνολικά τα γεγονότα, διαπιστώνει κάποιος πως οι ισχυροί ήταν αυτοί που αποφάσισαν για τα ελληνικά μνημόνια, που έβαλαν στο παιχνίδι το ΔΝΤ, που επέβαλαν την τρόικα, που αποφάσισαν αυστηρή λιτότητα και αντικοινωνικές μεταρρυθμίσεις.

2. Η πολιτική γραμμή της Ευρώπης ταυτίζεται (κατά κανόνα τα τελευταία χρόνια), με τις πιο επώδυνες λύσεις για τους λαούς των κρατών που βρίσκονται σε δυσμενή θέση. Το γεγονός αυτό δεν αλλάζει, παρά τις συνεχείς εξαγγελίες Ευρωπαίων αξιωματούχων για ανάπτυξη, μείωση της ανεργίας κ.τ.λ.

3. Τυχόν διαφωνία με την πολιτική γραμμή της Ευρώπης οδηγεί σε εξαφάνιση των αντιφρονούντων από τη σκακιέρα του παιχνιδιού: πριν κλείσει ο Νοέμβριος του 2011, Παπανδρέου και Μπερλουσκόνι παραιτήθηκαν (δίνοντας τη θέση τους σε Λουκά Παπαδήμο και Μάριο Μόντι αντίστοιχα), ενώ ο Θαπατέρο έχασε τις εκλογές στην Ισπανία από τον σύμμαχο της Μέρκελ, Μαριάνο Ραχόι. Τις επιπτώσεις αυτές φαίνεται πως φοβήθηκε ο νυν πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος λύγισε υπό το βάρος των ευρωπαϊκών εκβιασμών και σύρθηκε σε έναν επώδυνο συμβιβασμό για τη χώρα του, τη φετινή άνοιξη.

Το μόνο σίγουρο από αυτήν την ιστορία είναι πως η Ευρώπη των λαών αποτελεί πια παρελθόν –εάν βεβαίως υπήρξε ποτέ– και, στην καλύτερη περίπτωση, είναι ένα πολύ μακρινό όνειρο για τους πλέον αισιόδοξους οραματιστές. Το γεγονός αυτό αποκτά ιδιαίτερη σημασία σήμερα, ενώ μετράμε αντίστροφα για τις επικείμενες ευρωεκλογές του 2014.