Η επανάσταση θέλει χαβιάρι!

22:51 20/10/2012 - Πηγή: Attiki Press

Της Μαρίτας Μελέτη              

Το παρατεταμένο καλοκαίρι δείχνει να μας εγκαταλείπει σιγά σιγά, παρόλο που κανένας δε το θέλει, μια που το πετρέλαιο θέρμανσης έχει φτάσει στα ύψη και το επάγγελμα του ξυλοκόπου δεν το κατέχει κανένας μας. Μέσα σε αυτό το κλίμα δυστυχίας και ανέχειας, έρχεται η νέα ταινία

του Γιάννη Σμαραγδή, που μιλάει για χαβιάρια, πλούτη, έρωτα και επανάσταση!

Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι

(Δραματική, 2012, Διάρκεια: 101') Ελληνική ταινία σε σκηνοθεσία Γιάννη Σμαραγδή με τους Σεμπάστιαν Κοχ, Κατρίν Ντενέβ, Τζον Γκλιζ, Λάκη Λαζόπουλο, Όλγα Σατλόβα, Άκη Σακελλαρίου, Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Γιάννη Βούρο, Χριστόφορο Παπακαλιάτη.

Ο Γιάννης Σμαραγδής μετά τις (αγιο)βιογραφίες του Κωνσταντίνου Καβάφη και του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου, είπε να καταπιαστεί με έναν λιγότερο εμπορικά Έλληνα ευπατρίδη, τον Ιωάννη Βαρβάκη. Ποιος ήταν, θα ρωτήσετε εύλογα, ο Ιωάννης Βαρβάκης και θα έχετε και δίκιο! Ας ξεκινήσουμε λοιπόν ένα σύντομο who is who:

Το κουβάρι της ιστορίας μας ξετυλίγεται λίγο προτού ξεσπάσει η ελληνική επανάσταση του 1821. Ο Βαρβάκης αρχίζει να πλάθει τον μύθο του ως ένας ατίθασος καπετάνιος-πειρατής, που όργωνε το Αιγαίο και κατατρόπωνε τα τουρκικά πλοία. Δυστυχώς, όμως, αναγκάζεται να εγκαταλείψει την πειρατεία, κάτω από την πίεση των αγγλορωσικών δυνάμεων και να βρει καταφύγιο στην Αυλή της Μεγάλης Αικατερίνης της Ρωσίας. Εκεί, έχοντας την εύνοια της Τσαρίνας, αρχίζει μια μεγάλη καριέρα ως παραγωγός και εξαγωγέας χαβιαριού. Καταφέρνει σε σύντομο χρονικό διάστημα να γίνει ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους της χώρας. Με το ξέσπασμα της ελληνικής επανάστασης ο Βαρβάκης θα συνεισφέρει έμπρακτα στον αγώνα των συμπατριωτών του εναντίον της οθωμανικής κυριαρχίας. 

Με λίγα λόγια στην οθόνη ξετυλίγεται ο βίος και η πολιτεία ενός από τους επιφανέστερους Έλληνες πατριώτες. Στον ρόλο του Βαρβάκη ο Σεμπάστιαν Κοχ, γνωστός μας από την ταινία «Οι ζωές των άλλων». Δυστυχώς, στην ταινία δεν αποτυπώνεται ο αντιφατικός και πληθωρικός χαρακτήρας του ήρωα. Ο Σμαραγδής έχει το υλικό για να σκηνοθετήσει μια επικού τόνου ταινία, μια που η ιστορία, όπως και η προσωπικότητα του Βαρβάκη, του προσφέρονται σχεδόν στο... πιάτο. Η υπέρβαση, όμως, δεν γίνεται, όπως δεν έγινε και στον «Εl Greco». Ηθογραφία και άγιος ο Θεός, λοιπόν! Τεχνικά η ταινία είναι άρτια, αν και για κάποιους υπερβολική σε εικαστικό και εκφραστικό επίπεδο, δυστυχώς όμως οι δραματουργικές κορυφώσεις ξεχάστηκαν σε κάποιο συρτάρι.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η σκιαγράφηση του Βαρβάκη, ο οποίος υπήρξε αντιφατική προσωπικότητα, ένας άνθρωπος με επαναστατικό ψυχισμό και ουμανιστικό πνεύμα, αλλά παράλληλα εγωκεντρικός, φιλόδοξος στα όρια του κυνισμού, και προσανατολισμένος στη συσσώρευση του πλούτου. Ο χαρακτήρας ενός τέτοιου ανθρώπου είναι δύσκολο να καταγραφεί και εδώ είναι που Σμαραγδής φαίνεται ανεπαρκής ως σκηνοθέτης, καθώς αφήνει ανεκμετάλλευτο το υποκριτικό ταλέντο του Σεμπάστιαν Κοχ. Το πολιτικό και διπλωματικό σκηνικό της εποχής περνά απ