Η γνώση στο πιάτο, από την Ευτυχία Παπούλια

15:12 8/9/2019 - Πηγή: Attiki Press

Από την Ευτυχία ΠαπούλιαΚοινωνιολόγοςΘα μάθεις περισσότερα περπατώντας από τον Καναδά ως τη Γουατεμάλα από όσα θα μάθεις στη σχολή κινηματογράφου.Werner Herzog

Ένα από τα μεγαλύτερα talks of the… island του καλοκαιριού, ήταν οι ανατριχιαστικές καταγγελίες νεαρού σπουδαστή της μαγειρικής τέχνης, για μεσαιωνικού τύπου βασανιστήρια που βίωνε σε γνωστό εστιατόριο. Ο νεαρός, που έκανε την πρακτική του σε εστιατόριο διάσημου σεφ στην Κέρκυρα,

δήλωσε ότι ο υπεύθυνος της κουζίνας ασκούσε πάνω του σωματική και λεκτική βία, υποβάλλοντάς τον σε μία «φρίκη», όπως χαρακτηριστικά έλεγαν οι δημοσιογράφοι.

Είτε αυτό συνέβη, όπως περιγράφεται, ότι δηλαδή ο αρχιμάγειρας έριχνε καυτό λάδι στο σπουδαστή, είτε όχι, οπότε ο σπουδαστής είναι μυθομανής, τότε και οι δύο είναι απειλή για την ποιότητα των υπηρεσιών της τουριστικής επιχείρησης και γενικότερα του τουρισμού μας. Ο δε συγκεκριμένος αρχιμάγειρας απειλή και για τη ζωή των… συναδέλφων του.

Ωστόσο, η αλαζονική και προσβλητική συμπεριφορά ορισμένων αρχιτεχνιτών που προΐστανται σε εργασιακούς χώρους, όπου απόφοιτοι ΙΕΚ ή άλλων ιδιωτικών και δημοσίων σχολών καταφεύγουν για την πρακτική τους εξάσκηση, είναι ένα φαινόμενο που μαστίζει. Ιδιαίτερα σε κάποια επαγγέλματα, όπου αυτοί που τα ασκούν, όσο καταξιωμένοι κι αν είναι, δεν διαθέτουν την κατάλληλη κοινωνική μόρφωση και κυρίως, δεν έχουν τη διάθεση να μεταδώσουν τη γνώση τους.

Μία στάση αυτοάμυνας που υπαγορεύεται από μία εσωτερική προσωπική ανασφάλεια πως αυτοί οι σημερινοί μαθητευόμενοι, θα είναι οι αυριανοί ανταγωνιστές τους.Θα επέλθει κορεσμός στο επάγγελμα, με μοιραία συνέπεια οι επιχειρήσεις – εκμεταλλευόμενες την υπερεπάρκεια ειδικευμένου προσωπικού- να προσφέρουν όλο και χαμηλότερες αμοιβές ή να μείνουν άνεργοι οι ίδιοι.

Αυτός είναι ο ένας λόγος όπου οι «δάσκαλοι» του κάθε επαγγέλματος όχι μόνο αποφεύγουν να μεταδώσουν τη γνώση τους, αλλά αντίθετα ασκούν μπούλινγκ στους μαθητευόμενους, με κάθε τρόπο, ώστε να τους αποθαρρύνουν και να εγκαταλείψουν. Ακόμη κι αν αυτό δεν το καταφέρουν, αρνούνται να μεταδώσουν τη γνώση τους ή θα μεταδώσουν γνώσεις σε επουσιώδη.

Την ίδια στιγμή, οι δάσκαλοι θεωρούν πως η γνώση τους είναι ένα πνευματικό κεφάλαιο που αποκτήθηκε μετά από εμπειρία δεκαετιών σε συνθήκες εργασίας, πιο δύσκολες απ΄ αυτές των σημερινών μαθητευόμενων. Και δεν είναι διατεθειμένοι να την προσφέρουν «έτοιμη στο πιάτο» στους νεοφώτιστους.

Θα την προσφέρουν μόνο σε πολύ κοντινά τους πρόσωπα ή σε μαθητευόμενους που θα επιδείξουν ιδιαίτερο ζήλο και διάθεση να σταδιοδρομήσουν στο επάγγελμα. Δεν θα πετάξουν κάποια στιγμή στα σκουπίδια το πνευματικό κεφάλαιο της γνώσης που τους εμπιστεύτηκαν οι δάσκαλοί τους. Και αυτό είναι το δίκαιο, οι επιφυλάξεις της μιας πλευράς που πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε.

Αν αποδεχτούμε αυτήν την ανομολόγητη δικαιολογία της πλευράς των «δασκάλων» για την όποια αντικοινωνική τους συμπεριφορά απέναντι στους νέους που ασκούν την πρακτική τους τότε, εφόσον οι δάσκαλοι αυτοί δεν διαπράττουν ποινικά αδικήματα, μάλλον οι νέοι μαθητευόμενοι θα πρέπει να είναι πιο ανεκτικοί. Ας μη διαμαρτύρονται για τη συμπεριφορά των προϊστάμενών τους… Θα τους συστήναμε υπομονή έως ότου «αρπάξουν» όσο περισσότερη γνώση μπορέσουν.

Γιατί οι σημερινοί νέοι θεωρούν πως αποφοιτώντας από κάποια σχολή, τελειώνοντας ακόμη και την πρακτική τους, είναι έτοιμοι να προσφέρουν στο αντικείμενο των σπουδών τους! Εκείνο που τους ενδιαφέρει πρωτίστως είναι η αμοιβή τους, το ωράριό τους και κυρίως, το πώς δεν θα παραβιαστούν τα εργασιακά τους δικαιώματα.

Αποτέλεσμα, αμέτρητες επιχειρήσεις, όχι μόνο να μη βρίσκουν άτομα με γνώση αλλά ούτε καν νέους με διάθεση να αποκτήσουν γνώση. Εις βάρος πολλές φορές της επιχείρησης, με τα αναπόφευκτα λάθη προσαρμογής τους στα οποία οι εργοδότες δείχνουν κατανόηση, προσδοκώντας σε μελλοντική απόδοση από αυτούς ώστε να αναπληρωθεί το κόστος των λαθών τους.

Μία άτυπη συμφωνία, που θα πρέπει να γνωρίζουν οι νέοι εργαζόμενοι πως συνάπτουν με την εργοδοσία. Διαφορετικά, η απόγνωση των εργοδοτών να βρουν δυναμικό θα οδηγεί σε λουκέτα, με την κρίση να καταλήγει, στο πιο αδύναμο άλλοθι για την ανεργία.

Από την έντυπη έκδοση