Ή πρώτος ή τίποτα

14:43 20/8/2016 - Πηγή: Attiki Press

Attikipress.gr |Ηλεκτρονική ενημέρωση.

Της Ευτυχίας Παπούλια

«Υπάρχουν ήττες πιο θριαμβευτικές από νίκες»

Michel de Montaigne, Γάλλος δοκιμιογράφος

«Φαντάστηκα τον εαυτό μου στο βάθρο στα τελευταία 100 μέτρα, με τα μάτια μου κλειστά. Σίγουρα ήθελα την πρώτη θέση, αλλά το βάθρο ήταν το απωθημένο μου», δήλωσε σε συνέντευξη του ο κορυφαίος αθλητής και ασημένιος Ολυμπιονίκης Σπύρος Γιαννιώτης, με τους κόπους ετών να δικαιώνονται και τον ίδιο να κλείνει πατώντας στο πολυπόθητο βάθρο,

μια σπουδαία καριέρα με έναν συγκλονιστικό αγώνα που θα μείνει στην ιστορία.

Όχι μόνο για τη δύναμη ψυχής που έδειξε στα τελευταία μέτρα αφήνοντας μας καθηλωμένους μπροστά στη μικρή οθόνη, αλλά και για τα όσα ακολούθησαν αφού το χρυσό χέρι του Ολλανδού που χτύπησε την ειδική πινακίδα, πήρε από το Σπύρο μας και το λαμπερό πρώτο μετάλλιο με τον τελευταίο να τερματίζει στον ίδιο χρόνο αλλά να μην προλαβαίνει να χτυπήσει το χέρι του πρώτος.

Σε έναν αγώνα όμως, πάντα κάποιος κερδίζει και η «απαίτηση» της ελληνικής αποστολής αλλά και πολλών πολιτών -όπως φάνηκε μέσα από τις αντιδράσεις τους στα social media- να δοθούν δύο χρυσά μετάλλια όπως και οι χαρακτηρισμοί για τον Ολλανδό Φέρτμαν που δεν έκανε κάποια δήλωση υπέρ του Γιαννιώτη, βγάζουν στην επιφάνεια αυτή τη μανία που μας κυριεύει για την πρωτιά.

Την ίδια στιγμή που ο ασημένιος Ολυμπιονίκης χαρακτηρίζει με δάκρυα στα μάτια την ημέρα αυτή ως την πιο όμορφη της ζωής του, από «πίσω» γίνεται λόγος για μία ένσταση άνευ περιεχομένου και ουσίας αφού επί της νομιμότητας των όρων, το χρυσό ανήκει στον Ολλανδό. Δε χαρήκαμε, δε συγκλονιστήκαμε μπροστά στην αλλαγή που κατάφερε στα τελευταία μέτρα, δε φωνάξαμε έστω με κάποιο ίχνος θυμού «γιατί βρε Σπύρο δεν έβγαλες το χέρι!», αλλά αντιδράσαμε αμέσως για μια αδικία που συνεχώς βλέπουμε μπροστά μας. Είναι αλήθεια πως ο Έλληνας νιώθει συνεχώς αδικημένος, από το δάσκαλο, τον καθηγητή, το σύστημα, τους γονείς, το σύντροφο, τον εργοδότη και από την ίδια τη μοίρα. Άλλη μια σκληρή αλήθεια είναι πως από το δημοτικό ακόμη, μας μαθαίνουν πως αυτό που πραγματικά μετρά είναι να είσαι ο πρώτος, ο καλύτερος και όχι αυτός που θα «ντροπιάζει τους γονείς» όταν θα πηγαίνουν στο σχολείο να μάθουν για τις επιδόσεις του παιδιού. Πόσοι δεν έχουμε συγκριθεί με τον καλύτερο μαθητή της τάξης, πόσοι δεν ερωτηθήκαμε αν ο συμμαθητής μας είχε καλύτερο βαθμό από το δικό μας κι αν ναι τρώγαμε την κατσάδα; Δυστυχώς, όσο κι αν λέγεται συχνά, ελάχιστοι είναι αυτοί που πιστεύουν πραγματικά πως η προσπάθεια μετράει καθώς αυτός που θα χειροκροτηθεί στο τέλος θα είναι ο πρώτος.

Αν σκεφτούμε τους τρόπους που ενεργούν οι άνθρωποι για να καταλάβουν την πρώτη θέση σε τομείς όπως ο επαγγελματικός, οι ομάδες στο χώρο του αθλητισμού ή και οι ίδιοι οι αθλητές που κάνουν χρήση ουσιών, θα δούμε πως η πρωτιά έχει γίνει για τους περισσότερους ανθρώπους αυτοσκοπός που αγιάζει μάλιστα τα μέσα, με αποτέλεσμα πολλοί να καταρρέουν συναισθηματικά όταν το τέλειο δεν επιτυγχάνεται και να μην απολαμβάνουν τις μάχες που έχουν δώσει για να επιτύχουν αυτό που θέλουν. Γιατί όλη η ευτυχία όταν έχεις ένα σκοπό, είναι η προσπάθεια ώσπου να τον κατακτήσεις. Είναι τα ξενύχτια, οι στερήσεις, ο εγωισμός που θα βάλεις στην άκρη, τα δάκρυα εξ’ αιτίας αυτών που θα σε υποτιμήσουν, το πείσμα που ακολουθεί. Η δύναμη που δε φαντάζεσαι πως είναι στην ψυχή σου θαμμένη για ώρα ανάγκης. Είναι ο δρόμος που θα διαβείς με τις μικρές ήττες, τις μικρές νίκες μέχρι να φτάσεις στην κορυφή που για άλλους είναι το μετάλλιο, για άλλους το τέλος του δρόμου να δουν απλά τη θέα από ψηλά, για άλλους το βάθρο.

Αυτό το τελευταίο ήταν για το Σπύρο , που έχει πολλά να πει για το μεγαλείο της συμμετοχής, που το «ευ αγωνίζεσθαι» κυλάει στο αίμα του. Δεν είναι μάγκας ο Γιαννιώτης που είπε ένα μεγάλο όχι στην ένσταση ούτε θα τον χαρακτήριζα έτσι για το τεράστιο ήθος που έδειξε αποδεχόμενος την ήττα του. Έτσι είναι ένας πραγματικός αθλητής και δε θα τον συγχαρώ για το αυτονόητο.

Να το πρόβλημα μας όμως! Ζούμε στην εποχή του παραλόγου όπου η αποδοχή της πραγματικότητας όταν δεν είναι υπέρ μας, είναι κάτι το πραγματικά εντυπωσιακό και διόλου αναμενόμενο. Τέτοιες συμπεριφορές λοιπόν που θα έπρεπε να είναι δεδομένες, καταλήγουν να μοιάζουν με μια αχτίδα υπερηφάνειας σε αυτές τις εποχές της κακομοιριάς, της μιζέριας και της επιφάνειας που το μόνο που μετρά είναι τα πτυχία, τα μετάλλια, τα παράσημα ακόμη κι αν έχουν αποκτηθεί με τρόπους που απέχουν από τη δικαιοσύνη.

Μεγάλη λέξη, μεγάλη αξία. Κι ο Γιαννιώτης, ήξερε καλά την έννοια της . Δεν είναι μάγκας όμως ούτε γι αυτό. Μάγκας είναι γιατί έσφιξε τα δόντια να αντέξει τον πόνο και συνέχισε. Γιατί ήθελε το βάθρο και ανέβηκε.

Γιατί κέρδισε αυτό που ήθελε ο ίδιος.

Το άρθρο Ή πρώτος ή τίποτα εμφανίστηκε πρώτα στο Alphafreepress.gr.