Η συναίνεση της ανάγκης

16:29 11/7/2015 - Πηγή: Attiki Press

Χρειάστηκε σχεδόν μισός χρόνος με την παρούσα κυβέρνηση -και πέντε αν αρχίσουμε να μετράμε από την έναρξη των μνημονίων- για να φτάσουμε σε μια στοιχειώδη εθνική συνεννόηση για το πώς πρέπει να πορευθεί η χώρα, προκειμένου κάποια στιγμή να απεγκλωβιστούμε από τον βρόγχο που δεκαετίες τώρα πλέκαμε οι ίδιοι για τον λαιμό μας.

Του Νίκου Καραμάνογλου

Χρειάστηκε να φθάσει η οικονομία μας στην πλήρη αποδιοργάνωση, το κράτος στα πρόθυρα της κατάρρευσης και ο λαός στα όρια του εθνικού διχασμού για να μπορέσουν οι πολιτικοί αρχηγοί ή τουλάχιστον η πλειοψηφία τους να βρουν κάποια σημεία κοινής

επαφής. Χρειάστηκε να διακυβευτεί η θέση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να χάσουμε παραδοσιακούς συμμάχους, να γίνουμε πρωτοσέλιδο στις διεθνείς ειδήσεις και το παγκόσμιο συνώνυμο της αφερεγγυότητας, να ρισκάρουμε τη γεωπολιτική θέση χώρας και να πριονίσουμε δυνητικά ακόμα και την ακεραιότητά της για να ξυπνήσουμε από την εθνική μας ομφαλοσκοπία.

Έστω και τώρα όμως η παρτίδα δεν είναι εντελώς χαμένη, μείναμε μέσα στο παιχνίδι. Έστω και τώρα φαίνεται πως συνειδητοποιήσαμε πως μόνο ενωμένοι μπορούμε να βαδίσουμε την via dolorosa της εξόδου από την κρίση. Γιατί αν πιστεύουμε ότι το δύσκολο για ξεφύγουμε από τα μνημόνια ήταν μόνο η εθνική μας συναίνεση, απατώμεθα. Τώρα αρχίζει ο πραγματικός αγώνας, γιατί στο σημείο που έχουν περιέλθει τα πράγματα η οικονομική πίεση που θα υποστούμε θα είναι ασφυκτική. Και πάλι όμως πήραμε τη σωστή απόφαση. Διότι το ερώτημα πίσω από τις λέξεις και τις στρογγυλεμένες διατυπώσεις ήταν «τα λεφτά σου ή τη ζωή σου;». Και με τα λεφτά μπορούμε να διατηρούμε την ελπίδα πως θα ανακάμψουμε κάποια στιγμή. Μια έξοδος από το ευρώ όμως, συνοδευόμενη από την αποβολή από την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα σήμαινε βραχυπρόθεσμα και με μαθηματική ακρίβεια μια εθνική καταστροφή.

Κάποιοι βέβαια υποστήριζαν πως έτσι θα μπορούσαμε να διορθώσουμε με πληρότητα τα πράγματα. Δεν διαφωνώ καθόλου. Σε ένα γκρεμισμένο τοπίο μπορείς να χτίσεις όπως θέλεις. Σε κάθε περίπτωση έγινε ένα εθνικό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Κρυφή μου ελπίδα είναι -που με πίκρα οφείλω να παραδεχθώ ότι θα εκπλαγώ αν πραγματοποιηθεί- η συναίνεση αυτή να διαρκέσει λίγο περισσότερο από την ανάγκη μας και να μην αρχίσουμε τους φατριασμούς αμέσως μόλις φτιάξουν λίγο τα πράγματα.