Ήρωες και Αντιήρωες

12:42 21/6/2013 - Πηγή: Attiki Press

του Αλέξανδρου Ραπτοτάσιου

Άνθρωπος Από Ατσάλι (Man Of Steel)

Ο Σούπερμαν, ο υπερήρωας που έχει συνδεθεί με την εξιδανικευμένη εικόνα της Αμερικής όσο κανένας άλλος, επιστρέφει σε μία βίαιη, στυλιζαρισμένη και σύγχρονη εκδοχή, που επιχειρεί να τον επαναφέρει (reboot) στην κινηματογραφική πραγματικότητα. Έχοντας ως «ένδοξο» παρελθόν τις τέσσερις ταινίες με τον Κρίστοφερ Ριβ, μία αποτυχημένη συνέχεια αυτών από τον Μπράιαν Σίνγκερ το 2006 και μια αφελή, αλλά απολαυστική σειρά στη δεκαετία του ’90 που έπαιζε το Σταρ,

το είδος καταφέρνει να συνεχίζει να πουλάει με επιτυχία εισιτήρια στα χέρια του σκηνοθέτη των «300» και του Watchmen Ζακ Σνάιντερ.

Ένας πιο σκοτεινός σέξι και εντυπωσιακός Σούπερμαν πολεμάει και ιδρώνει συνεχώς σε μία ταινία που έχει ανεξάντλητες σκηνές δράσεις, αλλά, τελικά, καθόλου ουσία. Η ιστορία ξεκινάει με τον πλανήτη Κρύπτον και την κοινωνία του και μια διαφορετική, ενδιαφέρουσα, σκοπιά για τις αιτίες που οδήγησαν στην καταστροφή τους, όπως η υπερεκμετάλλευση των φυσικών του πόρων και η τεχνητή αναπαραγωγή του πληθυσμού. Όμως, δεν δίνεται κάποιο βάθος και η ταινία συνεχίζεται, γρήγορα, στη Γη και στο γνωστό σενάριο της πρώτης ταινίας του σούπερμαν: ο στρατηγός Ζόιντ φτάνει στον πλανήτη μας για να βρει τον Σούπερμαν, κατά κόσμο Καλ-Ελ, ώστε να τον βοηθήσει να αποικίσει τη Γη εξοντώνοντας το ανθρώπινο είδος! Ο Σούπερμαν φυσικά αρνείται και η ιστορία εξελίσσεται με τον αναμενόμενο τρόπο και μόνο τα εκπληκτικά ψηφιακά εφέ και οι σκηνές δράσης σε κρατούν καθηλωμένο στη θέση σου.

Όλα τα στοιχεία που έκαναν την Αμερική να νοιαστεί για αυτόν τον ήρωα είναι εδώ. Ο Σούπερμαν είναι ένας μετανάστης που έρχεται στην Αμερική, όπως και όλοι οι Αμερικάνοι, φοράει μία στολή με τα χρώματα της Αμερικάνικης σημαίας, είναι λευκός, με γυμνασμένο σώμα και άνδρας και πάντα παρεμβαίνει πέρα από κάθε νομιμότητα για να κάνει αυτό που θεωρεί σωστό για τον κόσμο. Επίσης, δεν λείπουν σαχλές σκηνές, όπως η εξομολόγηση στον Παπά της ενορίας, μονόλογοι αποθέωσης του καπιταλιστικού ονείρου, χαζογελάκια και συμπάθειες με τον αμερικάνικο στρατό και ένα ξέμπαρκο drone (τηλεχειριζόμενο βομβαρδιστικό σκάφος, με το οποίο οι Αμερικάνοι χτυπούν το Πακιστάν), που εμφανίζεται προς το τέλος, γιατί δεν γίνεται αν δεν διαφημίσουμε και λίγο τα καινούργια παιχνίδια της βιομηχανίας όπλων μας...

Δυστυχώς, δεν μένουν και πολλά στην μνήμη αφού τελειώσει η ταινία, πέρα από τον πρωταγωνιστή και τα εφέ, αφήνοντας τον εντυπωσιασμό να αντικαταστήσει την ουσία και το περιεχόμενο. Είναι αξιοπερίεργο για ποιο λόγο δούλευαν το σενάριο τόσο καιρό ο Κρίστοφερ Νόλαν (Μπάτμαν) και ο Σνάιντερ. Θα μπορούσε να το γράψει και ένας φαν που γνωρίζει καλά τα κόμικ!!!

Behind The Candelabra

Η νέα ταινία από τον Σόντενμπεργκ έχει ως θέμα τον διάσημο σόουμαν και πιανίστα Λιμπεράτσι και γυρίστηκε για την τηλεόραση στην Αμερική, αλλά φτάνει ως κινηματογραφική ταινία στον υπόλοιπο κόσμο. Προς το παρόν υπάρχουν αμφιβολίες για το πως και το αν θα φτάσει στην Ελλάδα.

Η σκοπιά δίνεται μέσα από τα μάτια του νεαρού εραστή του, που έζησε με τον Λιμπεράτσι 6 χρόνια και έγραψε το βιβλίο «Behind the Candelabra: My Life With Liberace» (1988), στο οποίο και βασίζεται η ταινία. Προετοιμαστείτε να τυφλωθείτε από τις πούλιες, τα κοσμήματα, τα στρας, και ό,τι άλλο γυαλιστερό μπορείτε να φανταστείτε, σε αυτή την εικαστική αφιέρωση στην κιτς, φανταχτερή και απίστευτα camp προσωπικότητα του Λιμπεράτσι, αλλά και της δεκαετίας του ’70.

Πέρα όμως από αυτά, έχουμε μία ιδιαίτερη και θλιβερή ιστορία για μία σχέση που στηριζόταν στη χρηματική εξάρτηση και το νεανικό κάλλος από τη μία, και σε κάλυψη πατρικών απωθημένων και ματαιοδοξίας από την άλλη. Ο νεαρός Σκοτ μεγάλωσε σαν μπαλάκι του πινγκ-πονγκ μεταξύ ανάδοχων οικογενειών και ο Λιμπεράτσι είναι μία παλιά καραβάνα στον χώρο της σόουμπιζ, που αλλάζει τους νεαρούς εραστές σαν τα πουκάμισα, κυνηγάει μετά μανίας κάθε φυλλάδα που υπονοεί το παραμικρό για τη σεξουαλικότητά του και, τελικώς, ζει μέσα στη μοναξιά του και το χρυσαφένιο παλάτι του. Όταν αυτοί οι δύο βρεθούν μαζί, ο Σκοτ θα χαθεί μέσα σε ένα στρόβιλο νεοπλουτισμού, ναρκωτικών και στο τέλος θα αντικατασταθεί.

Ο Μάικλ Ντάγκλας, μετά τη σοβαρή περιπέτεια με τον καρκίνο που πέρασε, επιστρέφει με μία από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του, ως ένας φανταχτερός 60ντάρης, που καλύτερα χαρακτηρίζεται ως old queen και συγκινεί με την απελπισμένη μοναξιά που παρουσιάζει, αλλά και με το εξαιρετικό παίξιμο στο πιάνο, το οποίο κάνει ο ίδιος στην ταινία. Ο Ματ Ντέιμον προσπαθεί στα 40 του να παίξει ένα 18χρονο, αλλά όση δουλειά και να γίνεται με το μέικ-απ και τα φίλτρα της κάμερας δεν έχει την φρεσκάδα που είχε στο «Ο Ταλαντούχος Κύριος Ρίπλεϋ».

Συνολικά, δεν είναι μια εξαιρετική ταινία, αλλά έχει πολύ ενδιαφέρον για τις ερμηνείες, την καλλιτεχνική διεύθυνση και την προσωπικότητα του Λιμπεράτσι. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που ήταν πιο φανταχτερός ακόμα και από καλοπροσεγμένες τραβεστί του Pride, αλλά αρνιόταν πεισματικά να αποδεχθεί την ταυτότητά του δημοσίως, επιμένοντας πως δεν έχει βρει ακόμα το «κατάλληλο κορίτσι».