Μια ιδιαίτερη Μήδεια για τρεις αντιπάλους…

12:26 17/1/2014 - Πηγή: Attiki Press

Από την Ηρώ Μητρούτσικου

Μα γιατί φέτος έχουμε τόσες Μήδειες επί σκηνής; Την καλοκαιρινή, απαρχαιωμένη «Μήδεια» των Κιμούλη-Ευαγγελάτου, την εξαιρετική «Μήδεια» για δύο του Φίλιππου Κανακάρη (bios), το «Πολιτισμός: μία κοσμική τραγωδία» του Δ.Δημητριάδη από τους Bijoux de Kant, το «Λευτεριά στην Μήδεια» σε σκηνοθεσία Κ.Φιλίππογλου (Olvio), αλλά και το «Δεν με χωρά ο τόπος / Μήδεια» στην “14η μέρα”, από την ομάδα “Πλεύσις”.

“Μήδεια: Δεν με χωρά ο τόπος”

Η “Πλεύσις” (www.plefsis-space.gr ) είναι μια ομάδα μιμικής και χοροθεάτρου που δημιουργεί ιδιαίτερες και

ατμοσφαιρικότατες παραστάσεις εδώ και σχεδόν 20 χρόνια, στην Ελλάδα και το εξωτερικό! Κινείται στον χώρο του σωματικού θεάτρου αναπτύσσοντας μια ιδιότυπη γλώσσα θεάματος, η οποία προκύπτει μέσα από το συνδυασμό θεάτρου, σύγχρονου χορού και μιμικής. Οι παραστάσεις στηρίζονται στη σωματική εκφραστικότητα των ερμηνευτών, στο πολυμορφικό σκηνικό χώρο και στο θέατρο αντικειμένων ως βασικό ερευνητικό πεδίο της ομάδας. Η Πλεύσις εκφράζει έναν διαρκή προβληματισμό και μία αναζήτηση γύρω από την γλώσσα του σώματος, συμμετέχοντας με παραγωγές της σε φεστιβάλ του εξωτερικού, αλλά και της Ελλάδας και της Κύπρου και αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές.

Με την παράσταση «Νομάδες» έχει κερδίσει το 1ο βραβείο στο “Φεστιβάλ Θεάτρου δρόμου” της Δραπετσώνας (2003). Με την παράσταση «Αόρατες πόλεις» βραβεύτηκε στο “Φεστιβάλ Θεάτρου δρόμου της Αθήνας” (2009) με πρόσκληση για επίσημη συμμετοχή στο “Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου δρόμου και Κουκλοθεάτρου «puppet fair»” στη Σόφια της Βουλγαρίας (2010).

Επίσης, το φυτώριο της, νέων καλλιτεχνών, (http://www.plefsis-space.gr/el/seminars ), μετά την πρακτική σπουδή της μη λεκτικής δραματουργίας, παρουσιάζει παραστάσεις μιμικής κάθε Μάιο στο φεστιβάλ του Θεάτρου Φούρνος.

Παρότι έχουν υπάρξει παραστάσεις της συγγενικές με το devised theatre, κατά καιρούς έχει ασχοληθεί με μεγάλους συγγραφείς (Όμηρο, Μπέκετ, Μπύχνερ,Μπόρχες, Ζοζέ ντε Σόζα Σαραμάγκου, Gaston Bachelard). Φέτος, εμπνεύστηκαν από τον Ευριπίδη και το έργο του 431 π.Χ., Μήδεια. Ο Π.Ξιφαράς διατυπώνει ότι η σύγκρουση Μήδειας και Ιάσονα εκφράζει, ουσιαστικά, την αρχετυπική αντίθεση μεταξύ αρσενικού και θηλυκού, τη σύγκρουση ανάμεσα στην πανάρχαια μαγεία της δέσμευσης μέσω του όρκου (Μήδεια) και τον στεγνό ορθολογισμό (Ιάσων), ενδεικτικό μιας κοινωνίας με συγκεκριμένο υλιστικό προσανατολισμό. Η Μήδεια είναι απειλή για την ασφάλεια και την ευημερία της Kορινθιακής κοινωνίας (που έχει ξεπεράσει τις παλιές δοξασίες) γι αυτό και την εξορίζουν.

Η παράσταση, ωστόσο, της Πλεύσις ερευνά τον ψυχισμό του Ιάσονα και την σχέση του με την νυν γυναίκα του (Μήδεια) και την μέλλουσα (Γλαύκη). Σε ένα καινούριο χώρο θεάτρου και χορού (“14η μέρα”) η Πλεύσις έστησε, ίσως, την πιο μίνιμαλ παράστασή της. Κι όταν λέω έστησε, κυριολεκτώ, καθώς, στήθηκε μια εντυπωσιακή πολυμορφική εγκατάσταση από τρεις τοίχους-επίπεδα (έναν για κάθε πρωταγωνιστή) που ανεβοκατεβαίνουν και ανοιγοκλείνουν! Μια τοποθέτηση σκηνική και ταυτόχρονα αλληγορική, που αιχμαλωτίζει τον ζωτικό χώρο των τριών χαρακτήρων και χαρτογραφεί το ταξίδι των διαπραγματεύσεών τους.

Ο Ιάσων (Αντ.Κουτρουμπής), πρώην ναύτης, με μια τεράστια σκούπα (παραπομπή και στο κατάρτι του…), προσπαθώντας να ταχτοποιήσει την ζωή του στον νέο τόπο που έχει αράξει, δεν μπορεί να κρύψει την γυναίκα που παντρεύτηκε και με την οποία έκανε οικογένεια, καθώς το όνομά της εμφανίζεται συνεχώς κάτω από την άμμο… Ανασφαλής, ενώ χρωστά σχεδόν τα πάντα στην Μήδεια, υποκύπτει στα πλούτη και την δροσιά της νεαρής βασιλοπούλας, προσπαθεί να δηλώσει την παρουσία του και να καθορίσει τον χώρο του χρησιμοποιώντας τα σύμβολά του και νομίζει ότι οι γυναίκες είναι απλά πανιά και μπορεί να επιλέγει -ανάλογα με τον καιρό- ποιό πανί θα βάλει στο κατάρτι του πλοίου του, για να τον εξυπηρετήσει στο ταξίδι του!

Οι δυο γυναίκες που τον διεκδικούν, πολύ πιο γήινες, λογικές και προσγειωμένες, μάχονται για τον έρωτά του σε μια μάχη χωρίς, σχεδόν, να αγγίζονται. Η Γλαύκη (Ν.Ζαφειροπούλου) νέα και γλυκιά και ενώ η Μήδεια (το όνομά της σημαίνει «σκεπτόμενη γυναίκα», από το μέδομαι: μελετώ, διαλογίζομαι, μηχανεύομαι, ή Μέδουσα;) της Όλγας Γερογιαννάκη στιβαρή και δυναμική, μένει πάντα ψηλά, σε αντίθεση με την αντίζηλό της που συχνά βλέπουμε, κατά την χορογραφία της, να καταλήγει στο πάτωμα και να τρυπώνει στο σκοτάδι. Η ιστορία της προδομένης Μήδειας δεν είναι ένα ερωτικό μελόδραμα, αλλά η ιστορία της απώλειας και του τετελεσμένου.

Μια παράσταση σε άσπρους, γκρι και μπλε χρωματισμούς ως μαύρο, όπως είναι και τα χρώματα της θάλασσας, η οποία έφερε τον Ιάσονα στην πατρίδα της Μήδειας και που βοήθησε στην, από κοινού τους, φυγή, αλλά όπως είναι και αυτή η σκοτεινή τραγωδία του Ευριπίδη.

Τα δύο μοναδικά χρώματα της παράστασης εμφανίζονται στον κόκκινο δολοφονικό μανδύα, δώρο της πρώην στην μέλλουσα, καθώς και στην πολύ δυνατή σκηνή που υπονοείται η δολοφονία των δυο γιών του ζεύγους (με τα χρωματιστά ρουχαλάκια τους). Όμορφες οι συμβολικές σκηνές του διαμελισμού του ονόματος του άντρα που, πια, είναι παρελθόν για τη Μήδεια και έπειτα η φυγή-ανάληψη της (κατά τον Ευριπίδη φεύγει, πετώντας, για την Αθήνα με άρμα του θεού Ήλιου).

Εικαστική παράσταση, σωματικού θεάτρου, χορού και μιμικής, με εντυπωσιακές μεταμορφώσεις του σκηνικού χώρου, σε σύλληψη–σκηνοθεσία–σκηνικά του Αντώνη Κουτρουμπή. Ιδιαίτεροι φωτισμοί (Χρ.Θανασούλα), και πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Μηνά Εμμανουήλ σε μια ασφυκτική σκηνική πραγμάτωση του πάθους, της απόρριψης, του κινδύνου και του μοιραίου τέλους.

Τρέιλερ της παράστασης:

και παλαιοτέρων

«Δε με χωρά ο τόπος / Μήδεια»

Χώρος Τέχνης 14η Μέρα

Καλλιρρόης 10, τηλ.: 2109210077, 6985162539,

(ακριβώς στην στάση τραμ Βουλιαγμένης

ή metro Ακρόπολη).

Προτεινόμενες παραστάσεις που έχουμε δει:

Γιοί και Κόρες, Αστερισμοί Θέατρο Ν.Κόσμου

Ήταν κάποτε, Αλεπούδες, Μελίνα Επί Κολωνώ

Interview, Ανάδυσις

ElizaDeth, Chat, Γέρμα Vault