Μυρωδιά παραλίας, αλλά και ερωτήματα για το μέλλον, στην τελευταία παράσταση της Πειραιώς 260

12:59 31/7/2015 - Πηγή: Attiki Press

Δεν υπήρχε καλύτερη ιδέα για το κλείσιμο του φεστιβάλ Αθηνών, από μια παράσταση με «χρώμα» παραλίας!

Από την Ηρώ Μητρούτσικου

Ο λόγος για τη συνεργασία του Φεστιβάλ με το Θέατρο Τέχνης, με αφετηρία ένα σύγχρονο θεατρικό κείμενο του Ανδρέα Φλουράκη –ο οποίος κινείται πέρα από τις συνηθισμένες δραματουργικές φόρμες- σε μια παράσταση, όπου μοναδικός πρωταγωνιστής αναδεικνύεται

το πλήθος.

«Θέλω μια χώρα»

Η σκηνοθέτις:

Η Μαριάννα Κάλμπαρη παρέλαβε από τον Διαγόρα Χρονόπουλο, τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε, την καλλιτεχνική Διεύθυνση του Θεάτρου Τέχνης και έχει καταφέρει, ήδη, να του δώσει νέα πνοή μετά από χρόνια…

Σπούδασε υποκριτική στο Θέατρο Τέχνης, φιλολογία και επικοινωνία στην Σορβόνη και υποκριτική και σκηνοθεσία στο Atelier du Theatre des Cinquante και στο Charpentier Art Studio. Σκηνοθετεί σε διάφορα μεγάλα θέατρα, διδάσκει, έχει γράψει θεατρικά έργα («Αλμανάκ», «Βιομαγεία», «Νέο αίμα» κ.ά.) και έχει κάνει και μεταφράσεις.

Το έργο & και ο συγγραφέας:

Το «Θέλω Μια Χώρα» (κυκλοφορεί από την ΚΑΠΑ Εκδοτική) ξεκίνησε από την κριτική της χώρας που ζούμε και τον οραματισμό της χώρας που θέλουμε. Κάθε σύγχρονη χώρα δεν είναι ούτε ομοιογενής ούτε ομόφωνη• Πολυφωνία, όμως, δεν σημαίνει κι έλλειψη ιδεολογίας. Το έργο βασίζεται σε μια συνθήκη αβεβαιότητας, πρόκλησης και ανεδαφικότητας: Μήπως η χώρα που έχουμε δεν είναι η κατάλληλη για να ζήσουμε και πρέπει να βρούμε μια καινούργια; Πώς διαμορφώνεται στις μέρες μας ο επαναπροσδιορισμός του ίδιου του τόπου ή ένας τόπος που μπορεί να γίνει αποδεκτός ως χώρα; Ο τίτλος του έργου μπορεί να θυμίζει το «Πεθαίνω σαν χώρα» του Δημήτρη Δημητριάδη, του 1978, αλλά το «Θέλω Μια Χώρα» γράφτηκε πριν μερικούς μήνες. Δεν υπάρχουν πρόσωπα, παρότι το κείμενο είναι σε μια φαινομενική διαλογική μορφή.

Ο συγγραφέας Ανδρέας Φλουράκης σπούδασε κινηματογράφο στην Αθήνα και θέατρο στην Αγγλία. Στο θέατρο εμφανίζεται πρώτη φορά το 2001 με το συλλογικό έργο “Πίστη” (Θέατρο του Νότου). Το 2006 το έργο του “Αντιλόπες” επιλέγεται ως ένα από τα δεκαέξι καλύτερα θεατρικά της Ευρώπης στο πρόγραμμα JANUS. Τη σεζόν που μας πέρασε παρουσιάστηκαν δυο έργα του στην Αθήνα, το “Ασκήσεις Για Γερά Γόνατα” και το “Μήδειας Μπούρκα”. Έχει ιδιαίτερο τρόπο γραφής και έργα του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά, τουρκικά, ρουμάνικα, πολωνικά και φινλανδικά.

Η παράσταση:

Η “αυλαία ανοίγει” σαν θέατρο-ντοκυμαντέρ. Δυο άντρες και δυο γυναίκες -από την Ευρώπη και την Ασία- μιλάνε για την προσωπική τους εμπειρία ως μετανάστες στην Αθήνα. Για το τί τους αρέσει στην Ελλάδα και στους Έλληνες και τί όχι, τί θα άλλαζαν και τί θα ήθελαν από μια χώρα.

Μετά από αυτή την, κάπως αργή, έναρξη, 45 άτομα ξεχύνονται ορμητικά στον χώρο. Η σκηνή πλημμυρίζει ενέργεια και χρώμα. 45 νέοι (απόφοιτοι και μαθητές της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν) ντυμένοι με ρούχα μπάνιου, φορώντας γυαλιά ηλίου, κουβαλώντας τσάντες, ψάθες, πετσέτες, παρεό και καπέλα μάχονται με νύχια και με δόντια για την πρώτη ξαπλώστρα μπροστά στο κύμα. Μετά από αρκετό «ξύλο» όλοι ξαπλώνουν στον πάγκο-ξαπλώστρα που τους αναλογεί και η κυρίως παράσταση αρχίζει.

Το τοπίο δεν είναι καθόλου ειδυλιακό (σκηνικά-κοστούμια: Κων/νος Ζαμάνης), αλλά παντελώς άνυδρο! Πάνω στο τσιμέντο της πρώην εργοστασιακής αίθουσας του Φεστιβάλ Αθηνών έχουν τοποθετηθεί 45 γκρι βιομηχανικές ξαπλώστρες, παρατεταγμένες σαν στρατιωτάκια, ενώ ο χώρος περιφράσσεται από τσιμεντόλιθους και σύρμα περίφραξης. Αυτό το πλέγμα δεν συμβολίζει μόνο τα σύνορα της χώρας, αλλά και τα όρια που μπορεί να μας θέτει μια χώρα, αλλά και ο ίδιος μας ο εαυτός. Μερικές πέτρες, που θυμίζουν αρχαίους λίθους οχύρωσης, χωρίζουν την υποτιθέμενη παραλία από την υποτιθέμενη θάλασσα, η οποία συμβολίζεται με πεταμένα μπουκάλια εμφιαλωμένου νερού!

Τα στοιχεία του “Ελληνάρα” επανέρχονται συνεχώς: φραπέ, τσιγάρο, τσιφτετέλι, ρατσισμός, εθνικισμός, ρακέτες, επιδεικτικό άπλωμα του αντηλιακού, σκουπίδια στην παραλία, κλεψιά, βόλεμα, η προσφιλής προσφώνηση “μ….α” στην οποία απαντάνε όλοι, ραχάτι…

Διάφορες φράσεις που ακούγονται προκαλούν γέλιο, αλλά και σκέψη: «Η χώρα πέθανε. Να πάει στον αγύριστο. Μας έβγαλε τα συκώτια. Θεός σχωρέστη. Πάει, πέθανε. Ζήτω η νέα χώρα! Ζήτω!», «Παιδιά, σκυλιά, δεν έχω, τί με νοιάζει;»

Το πλήθος της νέας γενιάς των Ελλήνων. Μια σκηνική πολυφωνία, που με φόντο την εποχή της κρίσης, εκφράζει άλλοτε το φόβο και την αγωνία και άλλοτε την ελπίδα και την αναγκαιότητα της αλλαγής. Τα πάντα γύρω μας δοκιμάζονται, καταρρέουν, μεταβάλλονται μέρα με τη μέρα. Όμως, η γενιά «είναι» το μέλλον της χώρας. Ένα πλήθος νέων, που με ορμή αλλά και απάθεια, με απελπισία αλλά και χιούμορ, με αφέλεια αλλά και κυνισμό αναζητά μια διέξοδο στην κατάσταση που βιώνει ως αδιέξοδο…

Τα χρωματιστά ρούχα αφαιρούνται και όλοι οι συντελεστές μένουν με ολόμαυρα μαγιό. Η μόνη που δεν βγάζει το καφτάνι είναι η Ρένη Πιττακή, η οποία κάθεται χωριστά από τη νέα γενιά συμβολίζοντας το παλαιό. Διαβάζει απαγγέλοντας τα λόγια της, ενώ η νεολαία έχει μια σχεδόν άναρχη και πολύ ενεργητική ομιλία, που διακόπτεται από κίνηση, τραγούδι, χορό, διαφωνίες, όνειρα.

Το ερώτημα «Τί θέλω από μια χώρα» επανέρχεται ξανά και ξανά. Η οικονομική κρίση αποδείχτηκε μια πολυδιάστατη κρίση ταυτότητας. Οι νέοι θέλουν να μπουν σε μια πλωτή χώρα ή να φύγουν για να δημιουργήσουν μια δική τους, καινούρια, χώρα. Μια χώρα που να επιβιώνουν οι αδύναμοι ή οι συναισθηματικά δυνατοί; Μια χώρα που δεν θα κλείνουν τα μαγαζιά το ένα μετά το άλλο, που οι άνθρωποι θα πρέπει να συνεργαστούν και να φτιάξουν κολεκτίβες ανταλλαγής προϊόντων ή που τους νοιάζει μόνο το χρήμα;

Υπέροχοι φωτισμοί (Στέλλα Κάλτσου), ωραία κίνηση σε μια τόσο πολυσύνθετη ομάδα ηθοποιών (χορογραφία: Μαρίζα Τσίγκα), μουσική από τον Χαράλαμπο Γωγιό κι ένα αεροπλάνο που ακούγεται ψηλά, πότε-πότε, κάθε φορά, όμως, όλο και πιο δυνατά και πιο απειλητικά.

Μια σκηνοθεσία δύσκολη λόγω του πλήθους, αλλά και γεμάτη συμβολισμούς!

Ωστόσο, η διάρκειά της (μιάμιση ώρα) σε συνδυασμό με την έλλειψη συγκεκριμένης ιστορίας και πρωταγωνιστή, κουράζει. Το “ψαλίδι” θα ήταν και εδώ ένας καλός σύμβουλoς.

Η παράσταση κλείνει με τους νέους να ξαπλώνουν και να μην κάνουν τίποτα, την παλαιά γενιά να φεύγει (η Ρ.Πιττακή σαν μαμά τους σκεπάζει, τους ταχτοποιεί και χάνεται στο βάθος), ενώ τρία μικρά παιδάκια εισβάλουν στον χώρο χοροπηδώντας και ξυπνάνε κάποιους από τους νέους!

Τελευταία μέρα: Παρασκευή 31 Ιουλίου 2015, στις 21:00

Πειραιώς 260

Εισιτήρια: 20€ | 15€ (μειωμένο) 10€ (φοιτητικό) | 5€ (άνεργοι, ΑΜΕΑ)

www.greekfestival.gr

Οι παραστάσεις του φεστιβάλ που συνεχίζουν είναι:

ΑΘΗΝΑ:

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ: “Ρήσος” (Ευριπίδη;) (-9/8/)

ΝΙΚΙΤΑ ΜΙΛΙΒΟΓΕΒΙΤΣ: “Λουκρητία Βοργία” (30-31/7)

ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ-ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΚΑΛΜΠΑΡΗ: “Θέλω μια χώρα” (30,31/7)

ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ:

ΕΘΝΙΚΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΕΖΟΣ: “Εκκλησιάζουσες”, Αριστοφάνη (31/7,1/8)

ΘΩΜΑΣ ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΣ: “Ιφιγένεια εν Ταύροις”, Ευριπίδη (7,8/8)