Να είσαι άντρας, παιδί μου

11:48 6/11/2016 - Πηγή: Attiki Press

Attikipress.gr |Ηλεκτρονική ενημέρωση.

Γράφει η Ευτυχία ΠαπούλιαΣτις μέρες μας, αν ένας άντρας ανοίξει
την πόρτα για μια κυρία, είναι πιθανότατα ο πορτιέρης.
Mae West, Αμερικανίδα ηθοποιόςΌταν νέα παιδιά φεύγουν, αναζητώντας την τύχη τους σε άλλες χώρες, τότε αυτό είναι πλήγμα για τη χώρα. Όταν πάλι φεύγουν από το σπίτι τους κλείνοντας πίσω τους την πόρτα θυμωμένα, είναι πλήγμα για την κοινωνία. Όμως, όταν νέα

παιδιά φεύγουν, με τον τρόπο που έφυγε ο Βαγγέλης και τόσοι ακόμη, αυτό δεν είναι πλήγμα. Είναι ένα κατηγορώ εναντίον της προηγούμενης γενιάς, εναντίον των γονιών εκείνων που διαμόρφωσαν έναν σαθρό κώδικα ηθικής γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις αλλά κι εκείνων που ξορκίζουν κάθε παρέκκλιση, ηθελημένη ή όχι από το ιδανικό αρσενικό πρότυπο.Δεν είναι λίγα αυτά τα αγόρια, που ζουν σε ένα σκοτεινό δικό τους κόσμο και βασανίζονται χωρίς να βρίσκουν διέξοδο. Κανένας συνομήλικος δεν είναι σε θέση να ακούσει και οι γονείς δεν αφουγκράζονται τις ανάγκες των παιδιών να βγάλουν αυτό που κρύβουν στην ψυχή τους. Δεν το χωρά ανθρώπινος νους να σκοτώνονται ή να αυτοκτονούν νέοι άνθρωποι, γιατί η ψυχή τους βασανίζεται από δαίμονες που κανείς δεν μπορεί να δει!Κι αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, η πλειοψηφία αυτών των αγοριών έχουν μία ιδιαίτερη, μαλθακή συμπεριφορά χωρίς όμως να τους χαρακτηρίζει απαραίτητα μία παρά φύσιν σεξουαλικότητα. Είναι αγόρια ευάλωτα, με ευαισθησίες που κάθε αρσενικό έχει, με τη διαφορά πως αυτά τα παιδιά δεν τις χαλιναγωγούν, δεν τις καταπιέζουν.Αυτός ο κώδικας της «αρρενωπότητας», της «βαρβατίλας», όχι μόνο δεν συμβάλλει στην αρμονία της οικογένειας και της κοινωνίας, αλλά γεννά και δράματα που αποτελούν όνειδος για τις εξελιγμένες δήθεν κοινωνίες του δυτικού κόσμου, τον 21ο αιώνα. Κοινωνίες που ενώ δεν πιστεύουν πως η ερωτική ζωή σε όλο της το φάσμα έρχεται σε σύγκρουση με τις ηθικές αξίες, δεν συμβαίνει το ίδιο με τις οικογένειες. Οι τελευταίες, διακατέχονται από τον φόβο, μήπως από απρόβλεπτες συνθήκες τεθεί σε κίνδυνο ο ανδρισμός των αγοριών τους- έναν φόβο που αν γίνει υποψία ή βεβαιότητα μεταλλάσσεται σε αποστροφή για το ίδιο το παιδί τους. Αποτέλεσμα, να το οδηγήσουν οι ίδιοι με έμμεσο τρόπο στον ψυχικό και τον φυσικό θάνατο, αφού ποτέ δεν θα αποκαλύψουν το βάσανο τους.Πέρα όμως από το «κατηγορώ» γι’ αυτούς τους σαθρούς κώδικες περί ανδρισμού, το διάβημα των νέων παιδιών που έχουν χαραχτεί στο μυαλό μας για τον αχώνευτο θάνατο τους, αποτελεί και μία παρακαταθήκη για τα υπόλοιπα παιδιά, ένα δίλημμα αν θέλετε. Να σεβαστούν αυτές τις αξίες των γονιών όταν απαξιώνεται η ίδια τους η ζωή, ή να τις απορρίψουν και να ανακαλύψουν νέες ηθικές;Θα ήταν λάθος όμως αν μιλούσαμε μόνο για τη μπερδεμένη σεξουαλικότητα. Αν σκεφτούμε λίγο, θα δούμε πως τα περισσότερα αγόρια, αντιμετωπίζουν συνεχώς το άγρυπνο βλέμμα του πατέρα που διατάζει να είναι το παιδί ο άντρας που δεν θα δακρύσει, αλλά και της μάνας που προειδοποιεί για τις ύπουλες γυναίκες που τυλίγουν τους αφελείς και ποτέ τους πραγματικούς άντρες.Ένα αγόρι ντρέπεται να αντικρίσει τους γονείς του αν υποστεί ερωτική απογοήτευση ή bullying από κάποιους «μάγκες» , όπως αυτοί έχουν οριστεί από την παλιά γενιά. Καταπιέζεται ακόμη και μπροστά στον έρωτα, το μοναδικό συναίσθημα που σε ταξιδεύει. «Σε σέρνει από τη μύτη» , θα πουν όσοι βλέπουν το γιο τους να παραδίνεται στο συναίσθημα. Τα νέα αρσενικά κλείνονται στο καβούκι τους και δεν εμπιστεύονται τους γονείς μπροστά στο φόβο ενός βλέμματος γεμάτο αποστροφή.Αυτοί οι άγραφοι νόμοι του «σκληρού» άντρα, πρέπει να απορριφθούν από τη νεότερη γενιά ή να επαναπροσδιοριστούν, γιατί το μόνο που προκαλούν είναι ο θάνατος σε οποιαδήποτε μορφή του. Η οικογένεια, οφείλει να μεγαλώνει τα αγόρια της σαν άντρες κι όχι σαν βάρβαρους πολεμιστές που δεν πρέπει να λυγίσουν μπροστά στον κάθε «εχθρό».Άντρες είναι αυτοί που θα δακρύσουν, θα κλάψουν και θα πέσουν στα πόδια μιας γυναίκας αν χρειαστεί. Άντρες είναι αυτοί που ζωγραφίζουν, παίζουν κιθάρα και έχουν ευαισθησίες από αυτές που εμείς οι μοντέρνοι παρεξηγούμε. Όσοι χαμογελούν, δεν σηκώνουν χέρι ακόμη κι αν τους χτυπήσεις, δεν απαντούν αν βρίσεις την ιερή τους μητέρα. Ακόμη κι αυτοί που αγάπησαν τη «λάθος» σεξουαλικότητα τους, είναι πιο άντρες από αυτούς που βρίζουν, χτυπούν και χλευάζουν.Αυτό που μπορώ με κάθε βεβαιότητα να πω, είναι ποιοι δεν είναι άντρες: Αυτοί οι αχόρταγοι με τα θηλυκά και όσοι έχουν τον τσαμπουκά έτοιμο «στο χέρι» και τη βρισιά στο στόμα. Όλοι οι άλλοι, είναι πραγματικά αρσενικά.

Το άρθρο Να είσαι άντρας, παιδί μου εμφανίστηκε πρώτα στο Alphafreepress.gr.