Ναι ή όχι κινηματογραφικά

19:23 10/7/2015 - Πηγή: Attiki Press

Υπό τη σκέπη πολιτικών εξελίξεων και δημοψηφίσματος η κινηματογραφική εβδομάδα ήταν φτωχή.

Από την Μαρίτα Μελέτη

«Ξεσκονίζοντας» τις ταινίες, που πρόβαλαν οι αίθουσες, θερινές και μη, καταλήξαμε με αρώματα φρούτων, αλλά και μια ρομαντική κωμωδιούλα.

Μανταρίνια (Tangerines / Mandariinid)

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ, 87’| ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΖΑΖΑ ΟΥΡΟΥΣΑΝΤΕ|ΠΑΙΖΟΥΝ: ΛΕΜΠΙΤ ΟΥΛΦΣΑΚ, ΕΛΜΟ

ΝΟΥΓΚΑΝΕΝ|ΧΩΡΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: ΕΣΘΟΝΙΑ| ΕΤΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: 2013

Ο Γεωργιανός σκηνοθέτης Ζάζα Ουρουσάντζε αφηγείται μια ιστορία, που σκιαγραφεί τον παραλογισμό του πολέμου. Παράδοξος ήρωάς του είναι ο καλλιεργητής μανταρινιών Ίβο, μέλος της πολυάριθμης Eσθονικής κοινότητας, που εγκαταστάθηκε στη Γεωργία, στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, έπειτα από δωρεά γης του τσάρου. Ο ηλικιωμένος πρωταγωνιστής είναι ο «ξένος», που διακρίνει ξεκάθαρα το θρησκευτικό/εθνικό μίσος, το οποίο έχει ποτίσει την εύφορη γη της Αμπχαζίας, καθώς ο πόλεμος που ξέσπασε στην περιοχή το 1992 αποτελεί το φόντο της ιστορίας. Ύστερα από μια μάχη, που γίνεται μπροστά από το σπίτι του, ο Ίβο περιθάλπει δυο επιζώντες, έναν από κάθε πλευρά: Τον Τσετσένο μισθοφόρο Αχμέντ και τον Γεωργιανό Νίκο και τους βοηθάει να αναρρώσουν, απαγορεύοντάς τους να λύσουν με οποιονδήποτε τρόπο τις διαφορές τους μέσα στο σπίτι του.

Ο Ίβο είναι ο μόνος -μαζί με έναν φίλο του, επίσης αγρότη- που έχει απομείνει σε ένα ερειπωμένο χωριό, συμβολίζοντας την αξιοπρεπή δυστυχία ενός πολίτη, που είδε τη χώρα του να ρημάζεται από τον πόλεμο των άλλων – στην προκείμενη περίπτωση, των Τσετσένων και των Γεωργιανών. Αν και είναι ουδέτερος, δεν κρατάει παθητική στάση. Η βαθιά αντιπολεμική του στάση, πηγάζει από τα αντανακλαστικά του για επιβίωση, την ανάγκη του να περιποιηθεί τη γη του και να θρέψει τους καρπούς της, αλλά και από τα προσωπικά, οικογενειακά, τραυματικά βιώματα.

Έχοντας συνθέσει αριστοτεχνικά το παζλ χαρακτήρων, ο Ουρουσάντζε θέτει, πέρα από τα προφανή ανθρωπιστικά και αντιπολεμικά, πιο βαθιά ερωτήματα σε σχέση με την έννοια της πατρίδας (είναι το χώμα ή το αίμα;), του δικαίου, της πίστης και της απώλειας. Παρότι δεν αποφεύγει εντελώς τις μελοδραματικές ευκολίες και τις ήπιες διδαχές, μας ξαναθυμίζει με εύστοχες σεναριακές εμπνεύσεις και αλληγορίες ότι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε την «τραυματική» πραγματικότητα είναι να την ντύσουμε με ένα ζωηρό φαντασιακό ένδυμα.

Είναι η ταινία, που με την φετινή υποψηφιότητά της στην κατηγορία του ΌΣΚΑΡ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, έφερε για πρώτη φορά την Εσθονία σε αυτά τα βραβεία.

Σχέση 5 με 7 (5 to 7)

ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ ΚΟΜΕΝΤΙ, 95’| ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΒΙΚΤΟΡ ΛΕΒΙΝ| ΠΑΙΖΟΥΝ: ΑΝΤΟΝ ΓΙΕΛΤΣΙΝ, ΜΠΕΡΕΝΙΣ ΜΑΡΛΟ, ΟΛΙΒΙΑ ΘΙΡΛΜΠΙ| ΧΩΡΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: ΑΜΕΡΙΚΗ|ΕΤΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: 2014

Παραγωγός και σεναριογράφος­ τηλεοπτικών σειρών, όπως τα «Mad men» και «Mad about you», ο Βίκτορ Λέβιν δοκιμάζεται ως σκηνοθέτης, με μια κομεντί που προσπαθεί να συνδυάσει μια παθια­σμένη ιστορία αγάπης με εκείνη μιας επώδυνης ενηλικίωσης. Ήρωας και των δύο ο νεαρός επίδοξος συγγραφέας Μπράιαν Μπλουμ, ο οποίος όταν δεν περιμένει απαντήσεις από τα διάφορα έντυπα, στα οποία έχει στείλει διηγήματα ή άρθρα, βολτάρει σε ένα γραφικά ανοιξιάτικο Μανχάταν. Σε ένα από τα πεζοδρόμιά του συναντά την όμορφη Αριέλ, μια κατά 9 χρόνια μεγαλύτερή του Γαλλίδα, με την οποία δεν αργεί να ξεκινήσει μια υπέροχη σχέση. Επειδή, όμως, εκείνη είναι παντρεμένη, με δύο παιδιά, μπορεί να τον συναντά μόνο μεταξύ 5 με 7 το απόγευμα. Βέβαια, ο Γάλλος σύζυγος της Αριέλ είναι απόλυτα ενήμερος για τη σχέση της γυναίκας του, καθώς διατηρεί κι εκείνος τη νεαρή ερωμένη του, όπως άλλωστε και τα δύο μικρά παιδιά τους! Αυτό το γεγονός θα εκπλήξει απανωτά τον, αρχικά αμήχανο, Μπράιαν, δεν θα τον εμποδίσει όμως να σηκώσει ανάστημα και να διεκδικήσει μέχρι τέλους το αντικείμενο του πόθου του.

Γρήγορη κινηματογραφική αφήγηση και με λιγοστές σπιρτόζικες εμπνεύσεις, όπως αυτή της παρουσίας του τρυφερο-γκρινιάρικου ζευγαριού Φρανκ Λανγκέλα – Γκλεν Κλόουζ στο ρόλο των Εβραίων γονιών του Μπράιαν, το φιλμ διεκπεραιώνει τις δραματικές κορυφώσεις του απλοϊκά, με τη χαρακτηριστική συγκαταβατική αφέλεια, που χαρακτηρίζει το είδος.

Ο Βίκτορ Λέβιν και η χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών δεν μπορούν να υποστηρίξουν πειστικά αυτό το amour fou, αν και ο Άντον Γέλτσιν διαθέτει σωστό, συγκρατημένο και κωμικό τάιμινγκ και δείχνει ότι καταλαβαίνει καλά τον αθώο και ιδεαλιστή χαρακτήρα του. Οι υπόλοιποι γύρω του δεν είναι­ παρά γραφικές φιγούρες, από τη νευρωτική εκδότρια της Ολίβια Θίρλμπι μέχρι την εκφραστικά ρηχή­ Αριέλ της Μπερενίς Μαρλό. Ευτυχώς, οι χιουμοριστικές πινελιές, που νοστιμίζουν το ανώδυνο στόρι είναι ως επί το πλείστον χαριτωμένες, ενώ το φινάλε αποδεικνύεται όσο προβλέψιμα συγκινητικό χρειάζεται.