Νηπιαγωγός τροχαίο: Οδύνη στην κηδεία της Ειρήνης που σκοτώθηκε πριν το γάμο της

21:01 1/9/2022 - Πηγή: Attiki Press

Σε κλίμα οδύνης τελέστηκε στη Θεσσαλονίκη, η κηδεία της 27χρονης νηπιαγωγού, η οποία έχασε τη ζωή της, όταν παρασύρθηκε από μοτοσικλέτα, τρεις μέρες πριν παντρευτεί με τον σύντροφο της…. Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής, μέχρι την επόμενη που θα ερχόταν 48 ώρες μετά. Γιόρταζε με τις φίλες της ένα τελευταίο βράδυ ελευθερίας – τρεις μέρες πριν από το γάμο της. Ένας νεαρός οδηγός μηχανής όμως της έκοψε το νήμα της ζωής τόσο άδικα.

Συγγενείς και φίλοι είπαν σήμερα το τελευταίο αντίο στην 27χρονη στα κοιμητήρια Αναστάσεως του Κυρίου στη Θεσσαλονίκη. «Κρίμα. Εννοείται συγκλονισμένοι, συντετριμμένοι. Να είμαστε έτοιμοι για γάμο και να πηγαίνουμε για κηδεία;», δήλωσε οικογενειακή φίλη.

Τη νεαρή κοπέλα, παρέσυρε με την μηχανή του ένας 20χρονος. Την εγκατέλειψε στο σημείο. Επέστρεψε, ωστόσο μισή ώρα μετά και συνελήφθη από τους αστυνομικούς. Περίπου στις 11:00 το βράδυ η 27χρονη βρισκόταν στην οδό Αλέξανδρου Παπαναστασίου στον αριθμό 4. Όταν επιχείρησε να περάσει το δρόμο, ο 20χρονος την περέσυρε με τη μηχανή του.

Η άτυχη κοπέλα νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης και ήταν σε καταστολή. Σύμφωνα με πληροφορίες, υπεβλήθη και σε χειρουργική επέμβαση, ωστόσο δεν τα κατάφερε.

Ο εργοδότης της νεαρής γυναίκας δήλωσε πως, «ήμασταν 7 μήνες συνεχόμενους μαζί, το καλύτερο κορίτσι, δούλευε συνέχεια, κρατούσε τις ώρες της για το γάμο και έγινε αυτό που έγινε. Τις τελευταίες δύο εβδομάδες όπως όλες οι γυναίκες γυάλιζε. Έλαμπε. Τρεις φορές παραπάνω χαμόγελο από τις άλλες φορές». Κάτοικοι και καταστηματάρχες της περιοχής χαρακτηρίζουν καρμανιόλα το συγκεκριμένο σημείο. «Έχουμε παρασύρσεις πεζών τα σημάδια της διάβασης είναι αχνά, δεν υπάρχει φανάρι εδώ και μπαινοβγαίνει κόσμος στο νοσοκομείο. Έχουν γίνει τα τελευταία τρία χρόνια 5-6 δυστυχήματα. Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα», είπε καταστηματάρχης της περιοχής. Ο 20χρονος οποίος συνελήφθη για την θανατηφόρο παράσυρση, όπως διαπιστώθηκε από τους αστυνομικούς δεν διέθετε και άδεια οδήγησης.

Συγκινητική είναι η ανάρτηση του ιδιοκτήτη του Κέντρου Δημιουργικής Απασχόλησης στην Κοζάνη όπου εργαζόταν η άτυχη Ειρήνη.

«Ειρήνη μου καλημέρα…

Αυτήν η καλημέρα δεν είναι καλή σαν όλες τις άλλες που στέλνω κάθε μέρα στους φίλους μου…

Σαν αυτήν που έλεγες κάθε μέρα όταν μου άνοιγες την πόρτα με ένα φαρδύ πλατύ χαμόγελο…

Αυτήν την ώρα θα έπρεπε να είμαστε στο ΚΔΑΠ και να είμαστε με τα παιδιά που τόσο λάτρευες που τόσο σε λάτρευαν…

Έρχομαι στην Θεσσαλονίκη αλλά όχι για τον γάμο σου, αλλά…δε μπορώ να το πω…

Δε μπορώ να πιστέψω ότι δε θα σε δω χαμογελαστή, όπως ήσουν παντα…

Δε μπορώ να το πιστέψω ότι κάποιος αλήτης σε πήρε από κοντά μας…

Ένας “άνθρωπος” που ακόμα κι αν συλληφθεί σε μερικά χρόνια (με τους νόμους που έχουμε) θα ξαναβγεί έξω στην κοινωνία και θα συνεχίσει τη ζωή του και μάλλον θα κάνει τα ίδια ή και χειρότερα σε κάποια άλλη Ειρήνη…

Βλέπεις δεν είχε την τυχη να τον εκπαιδεύσεις εσύ. ..
Να του μάθεις αυτά που μάθαινες στα παιδιά μας στο ΚΔΑΠ…

Να του μάθεις τι είναι ενσυναίσθηση, ότι δεν είναι καλό πράγμα το να πίνεις αλκοόλ και ειδικά, αν πιεις, να μην οδηγήσεις, γιατί μπορεί να κάνεις κακό…

Να παίξεις μαζί του, να του μάθεις να ζωγραφίζει, να χειροτεχνεί,να του μάθεις να αγαπά τα άλλα παιδιά και να κάνουν φίλους…

Σταμάτησα στα διόδια για να γράψω το κείμενο αυτό, γιατί δεν ήμουν σε θέση να οδηγήσω…

Θυμάμαι την πρωτη ημέρα που σε γνώρισα στη συνέντευξη, όταν ήρθες…

Η συνάδελφος του συντρόφου σου μου είχε πει για σένα, μου είπε τα καλυτερα και μου ζήτησε να σε δω, αν και ξέρει πόσο αυστηρός είμαι στην επιλογή προσωπικού.

Σε θυμηθηκα, όταν μου ανέφερε το επίθετο σου, γιατί μου είχε μείνει χαραγμένο το βιογραφικό σου…

Δεν ήταν σαν όλα τα άλλα…

Ήταν υπέροχο, κατέγραφες όλο σου το εκπαιδευτικό έργο, αλλά στη φωτογραφία είχες ένα αυστηρό ύφος και η αλήθεια είναι ότι για αυτό δεν σε είχα καλέσει νωρίτερα…

Χάρη στην Κατερίνα όμως…σε κάλεσα!

Λέω μέσα μου… ας κάνω το ψυχικό…

Και σκας μέσα στο γραφείο μου με το χαμόγελο σου, με την άνεση και τον τσαμπουκά που σε διέκρινε…

Στο τρίτο δευτερόλεπτο είχες κερδίσει…με το σπαθί σου τη θέση του νηπιαγωγού στο ΚΔΑΠ…

Ειρήνη μου πόσο θα μας λείψεις…

Καμιά φορά σε μάλωνα για να σε συγκρατήσω καθώς έβγαζες πολύ πάθος πάνω στη δουλειά, αλλά το ήξερες κι εσυ τι ομαδάρα ήμασταν όλοι μαζί…

Ένιωθα τόσο ασφάλεια για τη λειτουργία του ΚΔΑΠ που μπορούσα να φύγω για τις άλλες δουλειές μου χωρίς να ανησυχώ…

Μαζί με τη Μαρία, την Σπυριδούλα και τη Ραφαέλα κάναμε μια αχτύπητη ομάδα που φάνηκε και από τα αποτελέσματα τόσο στην ποιότητα όσο και στην ποσότητα…

Γράφω το όνομά σου και δακρύζω…

Είμαι εδώ στα ψηλά, στα διόδια στον Πολύμηλο και σου γράφω, πριν έρθω να σε χαιρετίσω με τα αλλά κορίτσια για τελευταία φορά…

Ειρήνη μου, κορίτσι μου…καλό σου ταξίδι…

Έκανες αυτό που πάντα ήθελες να κάνεις…

Άφησες το στίγμα σου…

Έκανες δουλειά σ’αυτή τη ζωή…

Όσο προλαβες…

Όσο σε άφησαν..»