Ο δρόμος προς την Ειδομένη

13:34 6/3/2016 - Πηγή: Attiki Press

Της Ευτυχίας Παπούλια

Το λεωφορείο σταμάτησε στα Τέμπη. Ο νεαρός κατέβηκε μαζί με άλλους πρόσφυγες, αρνήθηκε επιδεικτικά να πάρει το μπουκάλι με το νερό που του προσέφερε ένας εθελοντής, θέλοντας να δείξει τον εκνευρισμό του που δεν τους είχαν προειδοποιήσει πως το ταξίδι θα σταματούσε εδώ. Θα συνέχιζαν ως τα σύνορα με τα πόδια είπαν!

Όταν λοιπόν κάποιο, κυνηγημένοι από τη μοίρα, αποφασίζουν να πάνε με τα πόδια από τα Τέμπη στην Ειδομένη, σημαίνει πως η λογική έχει παραδοθεί στο

συναίσθημα κ τις παρορμήσεις του. Η ελπίδα μετατράπηκε σε θυμό, ο θυμός σε οργή και μίσος- μίσος που θα ξεσπάσει στον ταξιτζή που αντί να τον πάει από το λιμάνι στην Πλατεία Βικτωρίας τον πάει στο Μοσχάτο, στον οδηγό που δεν τον ενημερώνει πως αντί για την Ειδομένη θα τον αφήσει στα Τέμπη, σε αυτόν που θα του ζητήσει χρήματα για να φορτίσει το κινητό του, σε αυτόν που πουλάει δυο ευρώ το μπουκαλάκι με το νερό. Η οργή ανάμεικτη με μίσος θα μετουσιωθεί σε ένα τσουνάμι βιαιότητας που θα συμπαρασύρει μαζί με τα συρματοπλέγματα και τις ψεύτικες αξίες τις οποίες η Ευρώπη με έπαρση διατυμπάνιζε πως υπηρετούσε, καταρτίζοντας χάρτη ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ιδρύοντας ανθρωπιστικές οργανώσεις για την προστασία τους. Αξίες που έχουν χρεοκοπήσει μόνο και μόνο επειδή διακόσιοι άνθρωποι κοιμούνται στην πλατεία Βικτωρίας και δε βρίσκονται άλλοι διακόσιοι δικοί μας να τους βάλουν στο σπίτι τους για μια δυο βραδιές σε μια έξαρση πατριωτισμού. Ή να πλευρίσουμε με το 4χ4 μας αυτό το καραβάνι των δυστυχισμένων που πιστεύουν πως μπορούν με τα πόδια να φτάσουν από τα Τέμπη στα σύνορα και να τους μεταφέρουμε εμείς, με δικά μας έξοδα αντί να βιντεοσκοπούμε το δράμα τους για να απολαμβάνουμε ως θέαμα από τον καναπέ μας τρώγοντας πίτσες και πίνοντας μπύρες.

Η έκταση του προβλήματος είναι τέτοια, που σε καλύτερες εποχές δε θα μπορούσαμε να διαχειριστούμε ως χώρα. Όμως εμείς σαν άτομα, σαν πολίτες σε επίπεδο προσωπικής ευθύνης, άραγε χρεοκοπήσαμε ανθρωπιστικά;
Αναζητώντας μια πρόχειρη εξήγηση, ίσως κάποιος έπρεπε να διεγείρει τον πατριωτισμό, να δώσει το σύνθημα. Κάποιος από αυτούς που με ένα νεύμα μέσα από το διαδίκτυο στέλνουν χιλιάδες κόσμο στο Σύνταγμα για το «ναι» κ το «όχι» μήπως θα έπρεπε να βάλει σε μια δοκιμασία τις αξίες μας; Επώνυμα! Κι έτσι να αναδειχτεί ένας νέος ηγέτης! Ποιος όμως είχε την ιδέα να γίνει ηγέτης ενός κινήματος ανθρωπιάς στα έργα κι όχι σε βερμπαλιστικές κορώνες;

Τότε είναι που μπαίνουν ψύλλοι στα αυτιά μας σχετικά με την αναγκαιότητα του θεάματος και της θεαματικότητας. Ποιους εξυπηρετεί το θέαμα των περιπλανώμενων ψυχών; Όλους! Από τη μία, τους εγχώριους μαυραγορίτες κι από την άλλη τους πολιτικούς έξω και μέσα. Η μεν αντιπολίτευση τρίβει τα χέρια της για την αναπόφευκτη φθορά της κυβέρνησης, η δε κυβέρνηση βρίσκει το δίκιο της για όσα έλεγε περί σαθρού Ευρωπαϊκού οικοδομήματος Αλληλεγγύης.

Γιατί η παγκόσμια ειρήνη, η αλληλεγγύη, η δικαιοσύνη είναι ουτοπία. Η Ευρώπη δεν είναι η γη τη Επαγγελίας που οραματίστηκαν. Όταν τα προβλήματα αδυναμίας αφομοίωσης τους, που νομοτελειακά θα δημιουργήσει η παρουσία τους, αρχίσουν να γίνονται εντονότερα, τότε ο κίνδυνος να αναβιώσουν οι ξενοφοβίες μας και τα ρατσιστικά μας κατάλοιπα, θα είναι τεράστιος. Θα γίνουμε αυτό που μισούμε και η ευθύνη θα βαραίνει τον καθένα από μας.