Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης εξαιρετικός στην ερμηνεία μονολόγων!

10:09 22/12/2014 - Πηγή: Attiki Press

Πρωτογνώρισα την ομάδα Gaff πρόπερσι, όταν παρακολούθησα την εξαιρετική παράσταση «Ψυχολογία Συριανού συζύγου» (διαβάστε http://attikipress.gr/psihologia-sirianou-sizigou-apo-tin-omada-gaff/ ). Η σκηνοθέτις, Σοφία Καραγιάννη, η ψυχή της ομάδας, είχε φτιάξει μια υπέροχη παράσταση σε γρήγορους ρυθμούς, από αυτές που λέμε: «δεν πρέπει να χάσεις». Gaff λέγονταν οι ηθοποιοί ή οι μικροί θίασοι που έπαιζαν σε φτωχούς δρόμους της Αγγλίας και αμείβονταν με μια πένα!

Από την Ηρώ Μητρούτσικου

Φέτος, η ομάδα παρουσιάζει δυο παραγωγές

και τις δυο στο θεάτρο Vault: το εξαιρετικό παιδικό «Το ταξίδι της πιο κόκκινης παπαρούνας» (για το οποίο έχω μιλήσει http://attikipress.gr/mia-eksairetiki-alithini-paidiki-parastasi-kai-ena-pseutiko-paiksimo-paliou-ithopoiou/ ) και το «Μάρτυς μου ο Θεός» για τους μεγάλους! Ας μιλήσουμε για αυτή αλλά και για μια προηγούμενη παράσταση που πάλι πρωταγωνιστούσε ο εξαιρετικός Ιωσηφίδης, αλλά δεν ήταν παραγωγής της ομάδας Gaff.

«Μάρτυς μου ο Θεός»

Δεν πρόκειται για θεατρικό έργο, αλλά για ένα λογοτεχνικό διήγημα που ανέβηκε στην σκηνή. Είναι ένας παραληρηματικός μονόλογος ενός ανθρώπου, σε μια σημαντική καμπή της ζωής του. Ο συγγραφέας Μάκης Τσίτας διασκεύασε σε θεατρικό (όχι σε όλα τα σημεία επιτυχημένα) το έργο του, το οποίο τιμήθηκε με το Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης 2014 , η Σοφία Καραγιάννη ανέλαβε την σκηνοθεσία και ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης –ο οποίος πέρυσι έδινε ρεσιτάλ ερμηνείας ως Συριανός σύζυγος- ενσαρκώνει τον Χρυσοβαλάντη.

Ο Χρυσοβαλάντης είναι όνομα και πράγμα. Ένα ανθρωπάκι με χρυσή καρδιά, που, όμως, όλοι του τρώνε τα βαλάντια κι όταν αυτά τελειώνουν, τελειώνει κι ο Χρυσοβαλάντης γι αυτούς…

Καθισμένος σε ένα παγκάκι σε κάποιο πάρκο, όπου σταμάτησε να ξαποστάσει, μας διηγείται την ιστορία της ζωής του, μέχρι εκείνο το σημείο καμπής. Τον απολύσανε από την δουλειά του -την μόνη τέχνη που ήξερε- λόγω της τεχνολογίας, κι έμεινε άνεργος κι άρρωστος στα 50 του. Τότε, οι αδερφές του, που φρόντιζε και αγαπούσε, τον πετάνε έξω από το σπίτι με, μόνο, μία βαλίτσα στο χέρι! Σε μια Αθήνα που ζει στον παροξυσμό των Ολυμπιακών αγώνων, καθισμένος στο παγκάκι, θα μας μιλήσει για τις κοπέλες που πλήρωνε, για τις σχέσεις που είχε ενώ δεν είχε, για τις κακοδαιμονίες του και όλα αυτά κρατώντας το ψαλτήρι στα χέρια.

Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης μας δίνει έναν εξαιρετικό Χρυσοβαλάντη με χιούμορ, αλλά και τραγικότητα. Ξενοφοβικός αλλά και αφελής, θεοσεβούμενος αλλά και τακτικός επισκέπτης των πορνείων, προβληματικός και πάνω απ’ όλα πάντα μόνος! Ο Χρυσοβαλάντης είναι από εκείνους τους ντροπαλούς τύπους, με την κοιλίτσα, που βλέπουμε πότε-πότε να κρατούν σφικτά πάνω τους την τσάντα τους, είτε είναι όρθιοι, είτε καθιστοί.

Ο ήρωας του έργου δεν είναι δείγμα κάποιου τύπου Ελληνάρα, αλλά δείγμα της κοινωνίας, η οποία εσωστρεφής, υποκριτική και καλοκάγαθη με ανώτερες βλέψεις, στο τέλος τρώει τα μούτρα της. Το έργο εκδόθηκε πέρυσι, αλλά τοποθετείται λίγο πριν το 2004 και γραφόταν καθ’ όλη την διάρκεια αυτής της δεκαετίας.

Ο Ι.Ιωσηφίδης ερμήνευσε με μπρίο, όπως μας έχει συνηθίσει, τον ήρωα, με τις τεράστιες μεταπτώσεις και τον παραλογισμό του, στο χείλος της παρακμής. Λιτότατο σκηνικό, ενώ ένα συνηθισμένο μπλε κουστούμι αποκαλύπτει μια φορεσιά ολυμπιακών αγώνων! Όμως ο άνθρωπος δεν αλλάζει… Πάλι στο ίδια και χειρότερα επιστρέψαμε, όπως και ο Χρυσοβαλάντης!
Δείτε αυτόν τον άμεσο και εξαιρετικό ηθοποιό, Σάββατα απόγευμα και Κυριακές βράδυ.

Θέατρο Vault

Μελενίκου 26, Βοτανικός, (metro Κεραμεικός)
Σάβ. 6 μ.μ. , Κυρ. 9 μ.μ.
Εισιτήριο € 10, 8.

«Ποιός ήταν ο κύριος;»

Ο Ι. Καμπανέλλης (1921-2011) συνετέλεσε ώστε το νεοελληνικό θέατρο να βγει από την απομόνωση που βρισκόταν και το οδήγησε από την ηθογραφία και την επιθεώρηση στον κοινωνικό ρεαλισμό, στον ποιητικό συμβολισμό, στη σάτιρα και στην αφαίρεση.

Ενδεικτικά: Το μεγαλύτερο μέρος του δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου, ο Καμπανέλλης το πέρασε στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως στο Μαουτχάουζεν, για το οποίο θα γράψει το ομώνυμο έργο (1961).

Η γνωριμία του με την τότε νεοεμφανιζόμενη ηθοποιό, Μελίνα Μερκούρη, του εμπνέει το θεατρικό «Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια», που αργότερα θα γίνει και ταινία με τον τίτλο «Στέλλα».
«Η αυλή των θαυμάτων» (1957), που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Κ. Κουν στο Θέατρο Τέχνης, με σκηνικά Γ. Τσαρούχη και μουσική Μ. Χατζιδάκι, γίνεται τεράστια επιτυχία, ενώ το «Το μεγάλο μας τσίρκο» (1973), που ανεβάζει ο θίασος Καρέζη – Καζάκος, σε μουσική Στ. Ξαρχάκου και εξελίσσεται σε αντιδικτατορική εκδήλωση.

Ενεργός μέχρι το τέλος, το 1999 συνέβαλε στην κίνηση αποκέντρωσης της καλλιτεχνικής αγωγής, υποστηρίζοντας την ίδρυση της πρώτης Δημοτικής Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης, Αγίας Βαρβάρας.

Ο Καμπανέλλης είχε γεννηθεί στη Νάξο. Γι αυτό το καλοκαίρι που μας πέρασε, η κόρη του, έδωσε τρία ανέκδοτα μονόπρακτα σε ταλαντούχους ηθοποιούς, για να τα παρουσιάσουν για πρώτη φορά στην ιδιαίτερη πατρίδα του, ενώ το φθινόπωρο ανέβηκαν για πρώτη φορά στην Αθήνα με τον γενικό τίτλο: «Ποιός ήταν ο κύριος;»

Το πρώτο μονόπρακτο, «Ο Διάλογος», είναι η ιστορία ενός ζευγαριού που η καθημερινότητα τούς οδηγεί σε μια βαλτωμένη σχέση. Κανένας δεν έχει να πει τίποτα ουσιαστικό στον άλλον. Θραύσματα επικοινωνίας μέσα από κοινότοπα θέματα καθημερινότητας. Εσωτερικοί μονόλογοι του καθενός από τους δυο συζύγους, τους οποίους ποτέ δεν ακούει ο άλλος σύζυγος, για μια κοινή ζωή μέσα σε ασυνεννοησία και σιωπή. Τα αδιέξοδα, αλλά και το μεταξύ τους κενό, που τους έχει καταντήσει ξένους πια, εκφράζουν πειστικά οι: Ευγενία Αποστόλου και Γιάννης Νικολάου.

Το δεύτερο μονόπρακτο, ο «Επικήδειος», είναι ξεκαρδιστικό. Μια μεσήλικη καλλιτέχνης, επιστρέφοντας από κηδεία συναδέλφου, τηλεφωνεί σε άλλο συνάδελφο που δεν μπόρεσε να παρευρεθεί λόγω αρρώστιας. Του προτείνει λοιπόν, να γράψει ο ένας για τον άλλον από ένα επικήδειο για να τον έχουν έτοιμο σε περίπτωση θανάτου τους!!! Παρότι, ουδέποτε ακούμε τον συνομιλητή της, η ιστορία είναι απίστευτη και αναδεικνύεται από το υποκριτικό ταλέντο της, πάντα πολύ καλής, Βίβιαν Κοντομάρη. Ένας χειμαρρώδης μονόλογος που σχολιάζει με καυστικό χιούμορ και σαρκασμό την ματαιοδοξία, αλλά και την αγωνία της υστεροφημίας. Και μόνο για αυτό το μονόπρακτο, αλλά και την ερμηνεία της Κοντομάρη, θα άξιζε όλη η παράσταση…

Να σημειώσω ότι την Ευγ.Αποστόλου και την Β.Κοντομάρη τις είχα απολαύσει και στην πολύ ωραία παράσταση «Ποιός ανακάλυψε την Αμερική», πέρυσι, στο ίδιο θέατρο, σε σκηνοθεσία, πάλι, Κατερίνας Πολυχρονοπούλου.

Το τρίτο μονόπρακτο είναι κι αυτό που δίνει και τον τίτλο. Στο «Ποιός ήταν ο κύριος;» η ιστορία ξεκινάει μετά από μια κηδεία, όπου -κατά την διάρκεια του προσφερόμενου καφέ- ένας άγνωστος εμφανίζεται και ισχυρίζεται πως γνώριζε τον εκλιπόντα, αναφέροντας άγνωστες στιγμές της ζωής του και εκθειάζοντάς τον. Ο άγνωστος δεν είναι παρά ο πολύ καλός ηθοποιός Ιωσήφ Ιωσηφίδης. Τρεις συγγενείς του νεκρού καθισμένοι με πλάτη προς τους θεατές, ενώ ο Ι.Ιωσηφίδης αλωνίζει την σκηνή, κατεβάζοντας ότι κατόρθωμα και ότι ψέμα του έρθει στο μυαλό, για να κάνει τους τεθλιμμένους συγγενείς να νιώσουν καλύτερα και να είναι περήφανοι για τον μόλις χαμένο σύζυγο-πατέρα-αδερφό.

Αφού ο εισβολέας επιτελέσει το έργο του και στερέψει από φαντασία, θα χαιρετήσει και θα φύγει όπως ήρθε, αφήνοντας τους συγγενείς να αναρωτιούνται «ποιός ήταν αυτός ο κύριος».

Όταν έχεις καλούς ηθοποιούς, ούτε σκηνικά χρειάζεσαι , ούτε καν δυνατή υπόθεση. Μια καλή ιδέα, καλό λόγο και καλές ερμηνείες. Και τα τρία τα διέθετε αυτή η παράσταση που σκηνοθετήθηκε από την Κατερίνα Πολυχρονοπούλου. Τέσσερις οικείοι ήρωες, τέσσερις καθημερινοί χαρακτήρες, μια μέρα της ζωής τους που κάτι έχει συμβεί…

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ:

Τα “must”: *If only, Bios

*Ρωμαίος & Ιουλιέτα για 2, Θησείον

*Ακαταμάχητοι λεβέντες, ΕπιΚολωνώ

Ο Αμερικανός Τριανόν

Φεύγουσα κόρη, Φούρνος

Κόλχαας, Διέλευσις

Γέρμα, Βικτώρια

Αβελάρδος και Ελοΐζα/Σταματία, Θ. Ν.Κόσμου

Ρωμαϊκό Λουτρό, ΑποΜηχανής

Αστερισμοί/Ρομαντική Ιστορία, Θ. Ν.Κόσμου

Ματωμένος γάμος Θ. Ν.Κόσμου