Οι «Νταντάδες» του Σκούρτη μάς μιλούν για την κρίση (;)

22:56 26/10/2012 - Πηγή: Attiki Press

Της Ηρώς Μητρούτσικου

Ο Γιώργος Σκούρτης πρωτοεμφανίζεται με το έργο του «Οι νταντάδες» στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, ένα έργο-σταθμό στη σύγχρονη δραματουργία μας. Ακολούθησαν τα έργα «Οι μουσικοί», «Οι εκτελεστές», «Οι ηθοποιοί» και «Οι παγιδευτές» (2005, άπαιχτο ακόμη). Επίσης το «Θρίλερ του έρωτα» και η μεγάλη επιτυχία του «Κομμάτια και θρύψαλα», που παίχτηκε το 1976 σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν κι από τότε παίζεται σχεδόν κάθε χρόνο από επαγγελματικούς και ερασιτεχνικούς θιάσους. Έχει γράψει μυθιστορήματα,

καθώς και μια σειρά έργων με ήρωα τον κακόμοιρο Καραγκιόζη. Κάνει ένα καθαρά ελληνικό θέατρο με τύπους, που φέρουν όλα τα χαρακτηριστικά του Έλληνα...

«Οι νταντάδες» ανέβηκαν για πρώτη φορά επί δικτατορίας, από το Θέατρο Τέχνης, την άνοιξη του 1970. Το σκηνοθέτησε ο Γιώργος Λαζάνης και τα σκηνικά φιλοτέχνησε ο Γιώργος Βακαλό. Έπαιξαν οι ηθοποιοί Θύμιος Καρακατσάνης (Πέτρος), Γιάννης Μόρτζος (Παύλος) και Νίκος Μπουσδούκος (κύριος Σταύρος). Δύο χρόνια μετά, το έργο ανέβηκε στο Οφ-Οφ Μπρόντγουεϊ, στη Ν.Υόρκη!

Το έργο μιλά για τα αποτελέσματα της εξουσίας, που οδηγεί σε εξαθλίωση εσωτερική και ανισορροπία κοινωνική, χωρίς να προσδιορίζει για ποιά εξουσία μιλά. Οι πολλές μορφές εξουσίας (που παραλλάσσονται ανάλογα με τις καταστάσεις ή τις εποχές) περιγράφονται αλληγορικά, καθώς και το τί μπορεί να πάθει από αυτές ο άνθρωπος. Ωστόσο, η γραφή του Σκούρτη είναι πάντα ρεαλιστική. Τα έργα του αποτελούν μορφή κοινωνικοπολιτικής καταγγελίας και ο ίδιος δηλώνει ότι η οργή τον έκανε συγγραφέα! Σήμερα, η οικονομική κρίση είναι μια μορφή εξουσίας, κάτω από την οποία συνθλίβεται το άτομο, όπως το ’70 συνθλιβόταν από τη δικτατορία. Οι «Νταντάδες» είναι ένα μεγάλο έργο, γιατί κάθε εποχή μπορεί να το διαβάσει διαφορετικά. Πάντα, θα σημαίνει κάτι. Όπως σημαίνουν και τα ονόματα και των τριών ηρώων...

Ο Πέτρος και ο Παύλος, αποφυλακισμένοι πρόσφατα, τριγυρίζουν άστεγοι , πεινασμένοι, άνεργοι. Επάνω στην απελπισία τους, εμφανίζεται ένας κύριος, και τους προτείνει μια εύκολη δουλειά με υψηλές απολαβές, ευχάριστη διαμονή και πλούσια υλικά αγαθά. Αποφασίζουν να τον ακολουθήσουν. Στην πορεία προκύπτουν όροι και απαιτήσεις, που δοκιμάζουν τους ίδιους, αλλά και τη φιλία τους. Οι συγκρούσεις με τους εαυτούς τους, αλλά και μεταξύ τους είναι αναπόφευκτες.

Το έργο γράφτηκε το 1970, μέσα στη χούντα και με νωπές ακόμα τις μνήμες του εμφυλίου. Μεταφερμένο στο σήμερα, εξακολουθεί να πραγματεύεται τα ίδια ζητήματα: τί είναι πρόθυμος κανείς να θυσιάσει, να ανεχθεί και να πιστέψει, στο όνομα του εύκολου πλουτισμού και του βολέματος. Ο απλός άνθρωπος με πίκρες, όνειρα, με επιθυμίες, με πίστη στη ζωή, έρχεται αντιμέτωπος με τη βία και τον εξαναγκασμό της εξουσίας. Ανυπεράσπιστος μπροστά της, δέχεται ως αλήθεια, ηθική και ζωή, το ψέμα, την ανηθικότητα και τέλος τον θάνατο. «Κάποιοι» από την εξουσία, πάντα θα κλέβουν τη ζωή των απλών ανθρώπων μέσα σε μια φθαρμένη κοινωνία, η οποία κλονίζεται ηθικά, πολιτικά και κοινωνικά. (Οποιαδήποτε ομοιότητα με