Όλος ο κόσμος σε λίγα τετραγωνικά

12:01 9/2/2016 - Πηγή: Attiki Press

Μεγαλώνοντας, εγκλωβιζόμαστε σε σκέψεις που μας αγχώνουν, αλλά και σε μια πιεστική καθημερινότητα, η οποία απαιτεί να ορθώνουμε το ανάστημά μας, ακόμα και τις μέρες που δεν βλέπουμε ήλιο. Σκεφτείτε, όμως, πόσο χειρότερο θα ήταν να βγαίναμε από την μήτρα απευθείας σε έναν κόσμο, ο οποίος θα ξεκινούσε και θα τελείωνε στους τέσσερις τοίχους μιας αλλόκοτης φυλακής.

Aπό την Κατερίνα Μαθιουδάκη

«Το Δωμάτιο»
Λεζάντα: (Δράμα, 2015, Διάρκεια: 118′) Ιρλανδο-Καναδέζικη ταινία σε σκηνοθεσία Λένι Αμπράχαμσον, με τους Μπρι Λάρσον, Τζέικομπ Τρέμπλεϊ και Γουίλιαμ Μέισι.

To φως

που εισβάλλει από τον φεγγίτη επιτρέπει σε μια μικρή φλόγα ελπίδας να σιγοκαίει. Μια μέρα ίσως ξαναδούν τον κόσμο στις πραγματικές του διαστάσεις ή όπως τον βίωσε εκείνη ως τα δεκαεπτά της χρόνια. Στην κινηματογραφική εκδοχή του μυθιστορήματος «The Room» της Έμα Ντόναχιου, μια νεαρή μητέρα μεγαλώνει τον καρπό του βιασμού της στις ανάρμοστες συνθήκες ενός κακοδιατηρημένου δωματίου. Υποκύπτει στις σεξουαλικές ορέξεις του απαγωγέα της, ο οποίος την έχει υποβάλει χωρίς τη θέλησή της σε μια κατάσταση εγκλεισμού τα τελευταία επτά χρόνια, αλλά η δύναμη της μητρικής αγάπης της δίνει υπεράνθρωπο κουράγιο για τη φροντίδα και προστασία του γιου της… Σαν μια φυσιολογική μαμά, που ζει μια φυσιολογική ζωή, παρ’ όλες τις ανοιχτές της πληγές. Ένα παιδί, όμως, που δεν έχει αφεθεί στη ζεστασιά ενός φωτεινού ήλιου, δεν έχει κυλιστεί στο χορτάρι, δεν έχει παίξει με άλλα παιδιά και δεν έχει αντικρύσει άλλο πρόσωπο από αυτό της μητέρας του, είναι αδιανόητο να κατανοήσει τι ουσιαστικά ορίζει τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ του αληθινού και του μη αληθινού κόσμου. Για εκείνο, οτιδήποτε έξω από αυτό το δωμάτιο είναι μαγικό και έχει υπερφυσικές ιδιότητες. Ακόμα και οι ίδιοι οι άνθρωποι…
Ο σκηνοθέτης Λένι Αμπράχαμσον ασχολήθηκε με μια ιστορία, μέσα από την οποία διαχειρίστηκε -με την ακρίβεια ενός μαθηματικού μυαλού που εξηγεί ένα γεωμετρικό θεώρημα– πολυσύνθετες πλευρές σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα. Στο πρώτο μέρος της ταινίας παρακολουθούμε την κατάσταση απομόνωσης που βιώνουν μητέρα και γιος, επικεντρωμένη κυρίως μέσα από τη ματιά του παιδιού που, με τη βοήθεια της μητέρας του, πρέπει να ερμηνεύσει για ποιό λόγο, τα στενά πλαίσια μιας βρώμικης αποθήκης δεν του επιτρέπουν να ζήσει κάτι διαφορετικό, ώστε να μπορέσει να προβεί σε συγκρίσεις. Σαν να κλείδωσε κάποιος τη φαντασία του και την πραγματική του ζωή και να έχασε οριστικά το κλειδί. Η απόλυτη αγάπη μητέρας και γιου, καθ΄όλη τη διάρκεια του έργου, είναι το ξεκάθαρο, ολόλαμπρο μήνυμα που φωτίζει με τις αχτίδες της κάθε πτυχή του σεναρίου. Αυτή η αγάπη είναι που κινεί βουνά και κάνει την απόδραση τους πετυχημένη, αν και επίπονη. Όμως, τo απόλυτο δέσιμο που έχουν και η λαχτάρα για να σπάσουν τα άλλα δεσμά, αυτά του δεσμοφύλακά τους, είναι στην ουσία τα «καύσιμα» για να οδηγηθούν στην υπέρβαση και να μην παραδοθούν στις στραβοτιμονιές της μοίρας τους. Είναι όμως απίστευτο με ποιό τρόπο μπορεί να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί ένα παιδί, χωρίς να έχει τις απαραίτητες προσλαμβάνουσες. Τα βιώματά του ορίζουν παντοτινά τις αναμνήσεις του και θα ορίσουν καταλυτικά το πρώτο διάστημα της «επόμενης» ζωής του. Το τρίτο, λοιπόν, κομμάτι της ταινίας ασχολείται με τις επιπτώσεις της ελευθερίας, μετά το εύστοχο σχέδιο της απόδρασης. Εξάλλου τα κατάλοιπα μιας ζωής σε καταναγκαστικό εγκλεισμό για επτά ολόκληρα χρόνια δεν μπορούν παρά να αφήσουν στην ψυχή σημάδια με χαρακιές. Οι μνήμες δεν ξεθωριάζουν τόσο εύκολα. Και αν ξεθωριάσουν, πάντα θα διατηρούν το ίδιο γκρίζο χρώμα και θα ροκανίζουν στιγμές για να βγαίνουν στην επιφάνεια και να διεκδικούν το δικό τους μερίδιο προσοχής. Το τελευταίο κομμάτι παρουσιάζει την αυθαιρεσία της δημοσιότητας, η οποία κατέχει την εξουσία να εκμεταλλεύεται και να καταστρέφει ζωές, όταν ξεπερνά τα επιτρεπόμενα όρια. Το φινάλε είναι καθησυχαστικό, δίκαιο και διψάει για συμφιλίωση με το παρελθόν.
Χωρίς φιοριτούρες, αλλά βαθιά συγκινητική, η ταινία αποτελεί έναν ύμνο για το μεγαλείο της ζωής. Από τις λίγες φορές που παρατηρούμε μια ταινία να παραμερίζει σε μεγάλο βαθμό τις ψυχολογικές διακυμάνσεις του ψυχασθενούς ήρωα, ώστε να διατηρήσει τις ισορροπίες και να αγγίξει με φροντίδα τον προσωπικό Γολγοθά των θυμάτων. Έχει έντονη τη γεύση του ρεαλισμού, αλλά δεν σε αφήνει να ξεχαστείς στη σκοτεινιά της και αυτό είναι ένα από τα μεγάλα της πλεονεκτήματα. Ωστόσο, μια εμμονική τάση στη λεπτομέρεια χαρακτηρίζει τις σκηνοθετικές γραμμές του Αμπράχαμσον που, όμως, γεννά αληθοφανείς εικόνες και τις χρησιμοποιεί ευρηματικά για να καθηλώσει το βλέμμα και τη σκέψη του θεατή. Η Μπρι Λάρσον σμιλεύει υποκριτικά την αγάπη μάνας-γιου με μια μητρική τρυφερότητα που μοιάζει σαν να κρατά στα χέρια της το πιο ζηλευτό διαμάντι, ενώ ο εννιάχρονος Τζέικομπ Τρέμπλεϊ διατηρεί τη παιδική του αθωότητα και παράλληλα προσφέρει μαθήματα υποκριτικής με τη στόφα ολοκληρωμένου ηθοποιού! Εξάλλου, ας μην δούμε επιπόλαια το γεγονός ότι ο πιτσιρικάς είναι υποψήφιος για βραβείο Β’ Ανδρικού Ρόλου στις φετινές υποψηφιότητες Όσκαρ, ενώ η Μπρι Λάρσον έχει ήδη τσεπώσει τη Χρυσή Σφαίρα Α’ Γυναικείου Ρόλου για την εξαιρετική της ερμηνεία.

ΠΡΟΣΕΧΩΣ
Η Αλήθεια (από 18/2)
Τη φίμωση της ελεύθερης δημοσιογραφίας εξετάζει η ταινία του Τζέιμς Βάντερμπιλτ με την Κέιτ Μπλάνσετ και τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ, αναφερόμενη στον πρώην πρόεδρο της Αμερικής Τζορτζ Μπους, ο οποίος είχε χρησιμοποιήσει το οικογενειακό του όνομα για να γλιτώσει από τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις και τον πόλεμο στο Βιετνάμ.
Το Δάσος (από 25/2)
Μεταφυσικό θρίλερ με την άγρια ομορφιά της φύσης σε πρώτο πλάνο και τη Νάταλι Ντόρμερ των «Game of Thrones» να πρωταγωνιστεί, κινώντας γη και ουρανό για να βρει την χαμένη, δίδυμη αδερφή της. Η Σάρα είναι αποφασισμένη να δώσει απαντήσεις, ακόμα και αν χρειαστεί να βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με τις βασανισμένες ψυχές των νεκρών, οι οποίες καταδιώκουν όποιον περιπλανιέται μέσα στο δάσος.

Οι 5 προτεινόμενες ταινίες της εβδομάδας

Το Δωμάτιο
Η Επιστροφή
Το Κορίτσι Από Τη Δανία
Ο Μικρός Πρίγκηπας
Νοτιάς