Ως πότε θα μας φταίει η αριστερά;

12:27 23/5/2016 - Πηγή: Attiki Press

Attikipress.gr |Ηλεκτρονική ενημέρωση.

Της Ευτυχίας Παπούλια

«Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν πραγματικά ελευθερία,

επειδή η ελευθερία προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης,

και οι περισσότεροι άνθρωποι τρέμουν την ανάληψη ευθύνης. »

(Ζίγκμουντ Φρόυντ)

«Δε μπορώ να φανταστώ πως σε αυτήν εδώ την αίθουσα, θα υπήρχε Έλληνας βουλευτής που θα ψήφιζε την κατάργηση του ΕΚΑΣ«, φώναζε με κουνάμενο το χέρι ο Αλέξης, για να έρθει η σήμερον ημέρα που το καταργεί ο ίδιος, με τη μία εκ της αριστεράς να μιλά με θράσος για φοροφυγάδες που πρέπει να τιμωρηθούν με την κατάργηση

του βοθήματος αυτού, που λετουργούσε σαν ελεημοσύνη όπως με ακόμη περισσότερο θράσος τόνισε μια άλλη κυρία της παρέας του πρωθυπουργού. Μιας παρέας των Εξαρχείων- και τίποτα περισσότερο- που είχε μάθει να πρωτοστατεί σε καταλήψεις, να αντιδρά στο κατεστημένο χωρίς λόγο κι αιτία, μα στην πιο κρίσιμη στιγμή να ξύνει το κεφάλι της και να παριστάνει τη θλιμμένη χήρα που υπογράφει την καταστροφή μας. Δεν είχαν φανταστεί στα νιάτα τους, πως αν κάτσεις σε καρέκλα εξουσίας δε θα χεις απέναντι μόνο φοιτητές που ονειρεύονται δικαιοσύνες , μα και ρεαλιστές που θα σε κρίνουν για κάθε σου λέξη.

Αν βέβαια ο λαός δεν ήθελε την ελεημοσύνη, δε θα υπήρχαν τώρα στην εξουσία για να μπορούν να ξεπουλούν την πατρίδα μας. Δε θα βιώναμε όλη αυτή τη χυδαιότητα της αριστεράς, που ήρθε με σημαία την ισότητα, τη δίκαιη κοινωνική πολιτική και τα συμφέροντα των πιο αδικημένων, όταν τώρα χωρίζει τη χώρα στους αναγκαίους για την ψήφο δημοσίους υπαλλήλους από τη μία και τους συνταξιούχους, τους ελεύθερους επαγγελματίες και κυρίως τους νέους από την άλλη, που απλώς θα επιβιώνουν δυστυχισμένοι πληρώνοντας τι τελικά; Τα ψέματα της αριστεράς που ρθε να αποτελειώσει το έργο των παλαιοτέρων, ή τη νοοτροπία ενός λαού που θέλει να παραπλανάται, που αρέσκεται στο τάξιμο, τις υποσχέσεις που τον βγάζουν από τη κοπιαστική θέση να συνετιστεί, να εργαστεί σκληρά και να ακολουθήσει μια λιτή ζωή; Τι πληρώνουμε τελικά;

Η πολιτική, είναι τέχνη, είναι ταλέντο. Όσο πιο όμορφα ντυμένα προσφέρεις το παραμύθι στο λαό που θέλει πάντα να απομακρύνει τη δυσάρεστη και άβολη αλήθεια, τόσο πιο εύκολα θα μείνεις στην εξουσία. Η τιμιότητα, η αγνότητα κι η ταπεινοφροσύνη δε χωρούν στο πολιτικό έδαφος και η επιθυμία μας να βρεθούν ικανά πρόσωπα που θα σκέφτονται την πατρίδα πριν από την εξουσία, μοιάζει ουτοπία. Το ζήτημα είναι το μέγεθος της ευκολοπιστίας μας και η ευθύνη που αναλαμβάνουμε όταν «σταυρώνουμε» κάποιον, που ίσως δεν είναι ο πολιτικός αλλά οι συνάνθρωποι μας! Διότι τα ολοφάνερα ψεύδη, τις υποσχέσεις που αντίκεινται στη λογική, τη δέσμευση πως η χώρα θα βγει από το μνημόνιο, οι μισθοί θα ανέβουν κατακόρυφα και θα τρώμε δανεικά κι αγύριστα χωρίς κανέναν περιορισμό, δε μπορείς να τα δεχτείς έτσι απλά και να λες κατόπιν εορτής «δεν ήξερα» πως όλα αυτά ήταν αρρωστημένες φαντασιώσεις! Η απόγνωση και η οργή, σε τέτοια εγκλήματα δε δίνει ελαφρυντικά. Τα «γιατί, οι άλλοι τι έκαναν», τα «αυτός προσπάθησε» και όλες οι άλλες καραμέλες για μην παραδεχτούμε κι εμείς πως είχαμε αυταπάτες, έχουν ελάχιστη έως καθόλου σημασία. Το ζήτημα είναι, τι κάνουμε τώρα που βαδίζουμε στα χνάρια της κάποτε προτύπου Βενεζουέλας. Θα βρίζουμε νυχθημερόν τους πολιτικούς και τους ψηφοφόρους, ή θα παλεύουμε με νύχια και με δόντια να ζήσουμε με όσα πρέπει και όσους πρέπει, χωρίς να παριστάνουμε πως έχουμε, όταν δεν έχουμε! Δεν υπάρχει αγαπητοί μου τρίτος δρόμος.

Μια βόλτα στο σούπερ μάρκετ και στα καφέ, μου δίνει την εντύπωση ενός λαού που δε λέει να βγάλει το κεφάλι απ τη σπατάλη, που ξοδεύει περισσότερα από όσα εισπράττει, ,που χει μάθει να ζει με δανεικά. Νέοι με το βασικό τα πίνουν καθημερινά στα μπαρ, οικογένειες που τα βγάζουν πέρα κουτσά στραβά, γεμίζουν τα ντουλάπια του νοικοκυριού με άχρηστα προϊόντα, μικρομεσαίοι «ανοίγονται» σε βαθμό ακραίο χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες. Κι όλοι μαζί ύστερα, σε κάποια καφετέρια, κατηγορούμε τους πολιτικούς που μας εξαπάτησαν, μοιραζόμαστε με τους άλλους τα οικονομικά μας προβλήματα, βλέπουμε τη συμπόνοια στα μάτια τους και παραγγέλνουμε άλλη μια γύρα.

«Τόσα που ναι, ας τα πιούμε κι ας τα φάμε», λέμε με ένα χαμόγελο παραίτησης στα χείλη και τσουγκρίζουμε. Ξεχνάμε όμως πως οι πολιτικοί πάντα θα κάνουν τη δουλειά τους, ενώ εμείς το καλοκαίρι θα ψάχνουμε σε ποιου αντιπαθητικού φίλου το εξοχικό θα φορτωθούμε, μόνο και μόνο για να κάνουμε τα μπάνια μας…

Το άρθρο Ως πότε θα μας φταίει η αριστερά; εμφανίστηκε πρώτα στο Alphafreepress.gr.