«Πατέρα κάτσε φρόνιμα»

14:32 13/11/2016 - Πηγή: Attiki Press

Attikipress.gr |Ηλεκτρονική ενημέρωση.

Γράφει η Ευτυχία Παπούλια

«Κάθε πράμα στον καιρό του και τον Αύγουστο κολιός,

στη ζωή έγινε νόμος και δε γίνεται αλλιώς»

Η κοινωνική μας ζωή, όπως και η φυσική μας κατάσταση, έχει μία διαδρομή, η οποία περνάει από κάποια στάδια σχεδόν στερεότυπα, προκαθορισμένα, κοινά για όλους. Οι φάσεις, τα στάδια αυτά της κοινωνικής μας ζωής, συμβαίνουν ταυτόχρονα αλλά και σε αρμονία με την φυσική μας ζωή.

Στις δύο πρώτες δεκαετίες, έχει ολοκληρωθεί σε τυπικό έστω επίπεδο, η εκπλήρωση των υποχρεώσεων που αφορούν στη βασική ή ακόμα

καλύτερη την ανώτατη εκπαίδευση. Φροντίζουμε καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια, να εγκατασταθούμε σε ένα χώρο εργασίας που θα καλύπτει τις βασικές μας ανάγκες, χωρίς αυτό να συνεπάγεται τις οικονομικές απολαβές αλλά την εξέλιξη, την προσωπική μας πρόοδο. Κάθε μέρα, να αισθανόμαστε πιο έξυπνοι, πιο ωραίοι, πιο καλλιεργημένοι. Θα ήταν ευτύχημα να αισθανόμασταν και πλουσιότεροι- αλλά πιστέψτε με- «εκεί έξω» υπάρχουν κρυμμένες αξίες που αν και δεν συγκαταλέγονται στα στάνταρ της κοινωνίας για την ευτυχία, αξίζουν περισσότερο απ’ όλο το χρυσάφι του κόσμου.

Ύστερα, έρχεται η επιθυμία αλλά και η ανάγκη μας να σταθούμε επάξια απέναντι στο κοινωνικό μας καθήκον που είναι η δημιουργία οικογένειας. Θέλουμε να προσφέρουμε τις γνώσεις μας στο σύνολο, να ζήσουμε ευτυχισμένες στιγμές με αληθινούς ανθρώπους, να ταξιδέψουμε, να μεταφέρουμε στα παιδιά μας την αγάπη και χέρι- χέρι με τον άνθρωπο μας να κοιτάζουμε το μέλλον των γηρατειών. Γιατί κάποια στιγμή, οφείλουμε στον εαυτό μας αυτή την απόσυρση, την «ανάπαυση του πολεμιστή», ως αμοιβή, ως δικαίωμα. Το χρωστάμε όμως και στην κοινωνία, ώστε να αφήσουμε ελεύθερο τον εργασιακό χώρο για τους νέους ανθρώπους, την ώρα που εμείς αρχίζουμε την πραγματική ζωή, ακμαίοι ακόμη και απαλλαγμένοι από υποχρεώσεις.

Η ηλικία μας δηλαδή, η μάθηση, οι υποχρεώσεις μας εντός κι εκτός εισαγωγικών, έχουν κάποια ταύτιση μεταξύ τους. Δεν θα πας φαντάρος στα πενήντα, δεν θα παντρευτείς στα 80.

Είναι πολύ συχνό θέαμα, τηλεοπτικά πρόσωπα και τηλεπερσόνες που έχουν πατήσει τα «ήντα» να παρουσιάζουν show με πρόσωπα κουρασμένα και γερασμένα. Όσο καταξιωμένοι κι αν είναι, όση εμπειρία και ευφυία κι αν τους χαρακτηρίζει, δεν παύει να λείπει αυτή η ζωντάνια που χρειάζεται σε συγκεκριμένους τομείς. Δεν μπορεί τραγουδιστές, χορευτές να λικνίζονται στο πάλκο- αυτά τα θεάματα ταυτίζονται μας αρέσει ή όχι με την νεότητα. Εκείνο που χρειάζεται από όλους αυτούς, είναι η εμπειρία τους ως παρακαταθήκη στη νέα γενιά και όχι η επαγγελματική τους δραστηριότητα.

Το ίδιο ισχύει και για την μάθηση. Έπεσε πρόσφατα στα χέρια μου ένα άρθρο για τον 89χρονο Κρητικό που είναι φοιτητής στο Πανεπιστήμιο και προβληματίστηκα, καθώς από τη μία ο γλυκύτατος αυτός άνθρωπος διαβάζει και δεν περνά την ώρα του στο καφενείο, από την άλλη όμως γιατί να είναι ακαδημαϊκή η μόρφωση του;

Θα μου πείτε πως ποτέ δεν είναι αργά- η μάθηση είναι δικαίωμα και θα συμφωνήσω. Όμως πρέπει να συμβαίνει στην κατάλληλη ηλικία, κι αν όχι, τουλάχιστον να μην συνυπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι με 20χρονα παιδιά που απολαμβάνουν το άνθος της ηλικίας τους. Η πρόσθετη παιδεία, επιτυγχάνεται και μέσα από βιβλία, σεμινάρια, διαλέξεις που συντελούνται σε ένα ομοιογενές ηλικιακά περιβάλλον.

Η προβολή ενός 89χρονου που θέλησε να αντιστρέψει το χρόνο και να βιώσει την ανεκπλήρωτη φαντασίωση του φοιτητή, αν και αρχικά εντυπωσιάζει, ύστερα από σκέψη μόνο ως γραφική μπορεί να εκληφθεί.

Ίσως η κοινωνική, επαγγελματική μας πορεία ή η «κακιά η μοίρα» να μας αποστέρησε αρκετές ευτυχισμένες στιγμές- να μην ζήσαμε όπως θέλαμε με άλλα λόγια- ώσπου να τρομάξουμε μπροστά στην αλήθεια πως η ζωή, ξεγλίστρησε μέσα από τα χέρια μας και πρέπει να βιαστούμε. Μια τέτοια παραδοχή στη μέση ηλικία, μοιάζει πολύ οδυνηρή πράγματι. Όμως, ας μην προσπαθήσουμε να γυρίσουμε πίσω το χρονόμετρο. Αυτή η μανία μας να τα κάνουμε όλα που χαρακτηρίζει σήμερα ακόμη και τους νέους, είναι δεδομένο πως σκοτώνει, σωματικά και πνευματικά. Αυτή κοινωνία που υποκλίνεται μπροστά σε ανθρώπους που δεν ζουν αλλά στέκονται με δυσκολία όρθιοι προκειμένου να αναρριχηθούν κοινωνικά, παράγει μόνο δυστυχισμένους ανθρώπους.

Με αυτή τη βιασύνη να «φύγουμε» κάνοντας τα πάντα, ακυρώνουμε το παρελθόν μας και αχρηστεύουμε το μέλλον. Ένα μέλλον μικρό, στο οποίο προσπαθούμε να στριμώξουμε όσα δεν κάναμε στα νιάτα μας χάνοντας όλη τη μαγεία της τρίτης ηλικίας.

Όσο για τον 89χρονο, η απάντηση του όταν τον ρώτησαν τι θα συμβούλευε τους νέους, ισχυροποίησε την άποψη μου. «Ακολουθήστε τον δρόμο της αρετής. Όπου συναντήσετε το κακό στον δρόμο σας, διώξτε το», είπε και σκεφτόμουν πόσο υπέροχο θα ήταν να παίρνει τη γυναίκα του από το χέρι, να περπατούν στη φύση γελώντας και τις Κυριακές να μαζεύει τους νέους στην πλατεία του χωριού μιλώντας τους γι’ αυτά που δεν θα σου πει κανένας καθηγητής Πανεπιστημίου…

Το άρθρο «Πατέρα κάτσε φρόνιμα» εμφανίστηκε πρώτα στο Alphafreepress.gr.