Περί κεντροαριστεράς

Η κουλτούρα συνεργασιών απουσιάζει γενικώς από το πολιτικό dna μας. Αυτό έχει φανεί όχι μόνο στα παραδείγματα κυβερνητικών συμπράξεων, αλλά και προσφάτως στο αποτυχημένο εγχείρημα ένωσης της Κεντροαριστεράς, που κατέληξε στην «κουτσουρεμένη» Ελιά και στη σύμπραξη της ΔΗΜΑΡ με μερίδα απογοητευμένων από τον Ε. Βενιζέλο στελεχών του ΠΑΣΟΚ.

Και τα δυο σχήματα δεν περπάτησαν, όπως αποδείχτηκε.

από τη Στεφανία Μουρελάτου

Η μεγάλη κεντροαριστερή συμμαχία προβάλλει πια ως… αναγκαιότητα, που καλεί άπαντες να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, ώστε να πάψει ο κατακερματισμός των κεντροαριστερών ψηφοφόρων, αλλά και να υπάρξει ο ενδιάμεσος πολιτικός πόλος, που θα έρθει ως αντίβαρο και ως εναλλακτική πρόταση στον διπολισμό ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.

Το επόμενο ερώτημα είναι: που θα στοχεύει αυτή η κεντροαριστερή συμμαχία; Ποιος είναι ο «φυσικός» κυβερνητικός της εταίρος; Το ερώτημα ενέχει και παγίδα. Γιατί, θεωρώ, ότι αν η μεγάλη παράταξη της Κεντροαριστεράς αναλωθεί στο να γίνει συμπλήρωμα του ΣΥΡΙΖΑ ή της ΝΔ, τότε έχει χάσει το τρένο… από την αφετηρία. Το συντομότερο θα πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί οι διαβουλεύσεις, ώστε μια τέτοια μεγάλη παράταξη-συνασπισμός κομμάτων να έχει την ευχέρεια του χρόνου να παράξει πολιτική και πρόγραμμα, ώστε στις εθνικές εκλογές να μπορεί να πλασαριστεί αυτόφωτη. Να διεκδικεί να σπάσει το δίπολο ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ και όχι απλά να του δώσει πατερίτσα. Γιατί ακόμα και αν έρθει τρίτη δύναμη κοντά στους δυο πρώτους, τότε θα μπορεί να επιδιώξει ειλικρινή και έντιμη κυβερνητική συνεργασία.

Keywords
Τυχαία Θέματα