Πνεύμα Θεατρικό

22:00 26/1/2012 - Πηγή: Attiki Press

Σήμερα θα μιλήσουμε για δύο παραστάσεις πολύ σημαντικών κειμένων (του Μπέκετ και του Σαίξπηρ), με έντονη σωματικότητα, αλλά και με ένα στοιχείο που τις διαφοροποιεί.

της Ηρώς Μητρούτσικου

Όσο μιλάνε στη δεύτερη, τόσο δεν μιλάνε καθόλου στην πρώτη!!! Για να γίνουμε όμως πιο σαφείς:

Το Τέλος και η Αρχή

Η ομάδα «Πλεύσις» από την σύστασή της (1996) κινείται στον χώρο της μιμικής τέχνης και του «θεάτρου σιωπής», αναπτύσσοντας μια ιδιότυπη σωματική γλώσσα, η οποία προκύπτει μέσα από τον συνδυασμό θεατρικών τεχνικών με στοιχεία σύγχρονου χορού. Οι παραστάσεις στηρίζονται στην

σωματική εκφραστικότητα των ερμηνευτών και στις μεταμορφώσεις αντικειμένων, κοστουμιών ακόμα και του σκηνικού (ή ακόμα και μεταμορφώσεις του σκηνικού σε κοστούμι, όπως γίνεται εδώ)! Η δραστήρια αυτή ομάδα, πάντα μας δίνει παραστάσεις με έντονη ποιητικότητα και με το σώμα σε ρόλο πρωταγωνιστή. Έτσι, σε έναν κόσμο που αλλάζει κι οι λέξεις δεν αρκούν πια για να τον περιγράψεις, οι παραστάσεις της Πλεύσης, απαλλαγμένες από τα στενά όρια του λόγου, έχουν την δυνατότητα να ταξιδεύουν στον κόσμο και να λαμβάνουν μέρος σε πολλά φεστιβάλ, στα οποία συχνά βραβεύονται!

Η ομάδα δουλεύει μέσα από τον αυτοσχεδιασμό και πολύ συχνά εμπνέεται και από κείμενα. Έχουν παρουσιάσει παραστάσεις βασισμένες στην Οδύσσεια, πάνω σε κείμενα του Μπόρχες κι αυτή τη φορά αποφάσισαν να ασχοληθούν με τον Μπέκετ και, συγκεκριμένα, με τρία θεατρικά του έργα, τα «Περιμένοντας τον Γκοντό», «Το τέλος του Παιχνιδιού» και «Ευτυχισμένες μέρες».

Η νέα τους βουβή, σκηνική σύνθεση πήρε το όνομα «Το Τέλος και η Αρχή», γιατί στον Μπέκετ κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτήν τη νομοτέλεια: είτε το τέλος έχει ήδη έρθει, είτε το τέλος είναι η αμέσως επόμενη πράξη. Όμως, όποια κι αν είναι η αρχή του εκάστοτε τέλους, σε κάθε μικρή σκηνή πλανάται μια εκκωφαντική σιωπή, που οι χαρακτήρες αγωνιούν να καλύψουν. Οι λέξεις που προφέρονται μέσα στα έργα του Μπέκετ δεν είναι τίποτα άλλο παρά τεχνάσματα, που έχουν ως στόχο τους να καλύψουν το κενό που αφήνει πίσω της η παραδοχή τού τέλους. Ο Μπέκετ, μισό αιώνα πριν, διαπραγματεύεται την ανθρώπινη κρίση, τόσο επίκαιρη ξανά.

Στα έργα του οι χαρακτήρες είναι πάντα δύο, πάντα αλληλοεξαρτώμενοι (ποτέ δεν είναι ένας μόνος, πάντοτε υπάρχει και ο «άλλος», που συμπάσχει και συμπορεύεται).

Το «Τέλος και η Αρχή» αφηγείται την ιστορία δύο ανθρώπων, που ξετυλίγουν ένα ταξίδι συμπόρευσης, απομάκρυνσης και επιστροφής. Ένα ταξίδι, όπου σε κάθε σταθμό εναλλάσσεται το πικρό χιούμορ με τη συγκίνηση. Σ’ αυτή τη διαδρομή ο θεατής καλείται να αφεθεί στην ποιητική υφή της ιστορίας και να αφουγκραστεί την κάθε στιγμή με την ελευθερία που επιτρέπουν τα όνειρα. Είναι μια παράσταση που ζωντανεύει τη γλώσσα του Μπέκετ μέσα από τη γλώσσα του σώματος. Πρόκειται για μια ποιητική αφήγηση του καθενός από τα τρία αυτά έργα, χωρίς ο λόγος να είναι το επίκεντρο της παράστασης. Εξάλλου, ο Μπέκετ αποτελεί μόνος του μια κατηγορία μέσα στους συγγραφείς του Θεάτρου το